Οι πολύχρονες ρίζες έχουν ανοίξει τις αγκάλες τους προς το Θεό, σταχτόχρωμες, αλλόκοτες, με μιαν όψη νεκρική, προσμένουν το κλαδευτήρι του αμπελουργού ν’ απομακρύνει τις κληματόβεργες, να ξεγυμνώσει την ψυχή τους. Που βρίσκουν τόση δύναμη, πως ξαναζωντανεύουνε με τα πρώτα ζεστάματα της Ανοιξης, βλασταίνουν κι ανασταίνονται;
Δυο μάτια θ’ αφεθούν στις λίγες κληματόβεργες που θα αποφασίσει ο αμπελουργός πως θα ζήσουν και το αμπέλι θα μεταμορφωθεί, για να φθάσει στην απόλυτη ωρίμανσή του το φθινόπωρο, στη μαγική στιγμή του τρύγου, στο βαθύ μαύρο χρώμα του κρασιού με τις έντονες τανίνες και τα φρουτώδη αρώματα της γης.
Ο αέναος κύκλος της ζωής και του θανάτου στους αμπελώνες της Γουμένισσας, αιώνες τώρα στις πλαγιές του Πάικου, θρέφει τις ελπίδες των ανθρώπων, μεθά τα όνειρά τους.
Κώστας Τερζενίδης