Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Οι Απόκριες, οι τρεις εβδομάδες πριν τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, γιορτάζονταν στο προπολεμικό Κιλκίς με ζωηρότητα και ευθυμία, ιδίως την τελευταία βδομάδα της «Τυρινής» κατά τη διάρκεια της οποίας συνηθίζονταν επισκέψεις μεταμφιεσμένων σε φιλικά σπίτια.

Γράγει ο Χρήστος Σπίγκος.

Η κουβέντα ξεκίνησε ήρεμα. Τρείς νέοι άνθρωποι κι ένας εβδομηντάχρονος. Οι πρώτοι στο ξεκίνημα κι ο απέναντί τους σε πολιτική αγρανάπαυση. Το θέμα, τι άλλο; Οι πολιτικοί και η πολιτική. Εκείνοι γεμάτοι θυμό κι ερωτηματικά κι ο άλλος με επιμονή να υποστηρίζει το δίκιο της ιστορίας, μπορεί και το δικό του.

Γράφει ο Θανάσης Βαφειάδης, τοπογράφος, συγγραφέας.

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας ο μοναδικός κοινόχρηστος χώρος της πόλης όπου γινόταν και το ζωεμπόριο ήταν μια μεγάλη δενδροφυτευμένη πλατεία στη συμβολή των σημερινών οδών 21ης Ιουνίου και Βενιζέλου, που σύμφωνα με προφορικές μαρτυρίες ονομαζόταν «Ατ Παζάρ».

Γράφει ο Τάσος Γιοβανούδης.

Νεαρός υπενωμοτάρχης, της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, βρέθηκα να υπηρετώ το 1969 στο Δροσάτο, μετά την αποφοίτησή μου από τη σχολή.

Μου κακοφάνηκε τις πρώτες μέρες, ένοιωσα έξω από τον κόσμο, απομονωμένος, κυρίως λόγω των ανύπαρκτων δρόμων  και συγκοινωνίας.

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος.

Την περασμένη  Κυριακή 3 Μαρτίου ε.ε., δεύτερη του τριωδίου, όσοι εκκλησιάζονται και προσέρχονται πριν την ανάγνωση του Ευαγγελίου, θα ακούσουν από τα χείλη των ιερέων να διαβάζουν την παραβολή του Ασώτου.

Ιδού και εφέτος, περιχαρείς και κατανενυγμένοι, καταλείψαντες επ’ ολίγον τους φρενήρεις ρυθμούς της αγχώδους βιοτής μας, συναχθήκαμε θεοκλήτως στο θεομητορικό αυτό σέμνωμα της Ιεράς Μονής της Παναγίας Γουμενίσσης.

Συναχθήκαμε και εφέτος ως ταπεινοί και αχρείοι δούλοι του Υιού Της. Αλλ’ ο υιοπρεπής μας προς Αυτήν πόθος μας παρακίνησε να υψώσουμε την ψυχή μας «ως το απογεγαλακτισμένον επί την μητέρα αυτού» (Ψαλμ. 130, 2).

Γράφει ο Ευάγγελος Μαυρογόνατος.

Τα τελευταία χρόνια αυτά της οικονομικής κρίσης, οι μέριμνες των περισσοτέρων Ελλήνων είναι επικεντρωμένες, στο να αντιμετωπίσουμε  την οικονομική δυσπραγία στην οποία  μας έχουν οδηγήσει οι εμπνευστές της νέας μορφής πολέμου, αυτού του οικονομικού, στον οποίο δεν χρειάζεται να χυθεί αίμα (δεν ομιλώ για αυτό των απογοητευμένων  που προβαίνουν σε απονενοημένες ενέργειες) να δαπανηθούν τεράστια χρηματικά ποσά από τους επιτιθέμενους, για οπλικά συστήματα, για μετακινήσεις στρατευμάτων και ότι άλλο συνεπάγεται από μια ένοπλη σύρραξη.

Δυστυχώς, ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια είναι μουδιασμένος. Είναι μουδιασμένος κι' απογοητευμένος από κόμματα και πολιτικούς... Είναι βαθιά απογοητευμένος; γιατί έχει χάσει εξ' ολοκλήρου την εμπιστοσύνη στην πολιτική!

Γράφει ο Σάββας Μαγλουσίδης.

28 Φεβρουαρίου 2024! Ένας χρόνος ήδη από την μετωπική σύγκρουση των δύο αμαξοστοιχιών στα Τέμπη, με απολογισμό 57 νεκρά παιδιά και δεκάδες τραυματίες. Μια χρονιά κύλησε και οι έρευνες βρίσκονται πάντα στο σκοτάδι. 

"Πάμε και όπου βγεί" ακούστηκε μια φωνή και το τρένο ξεκίνησε, γεμάτο νεαρά παιδιά, νεανικά πρόσωπα γεμάτα ζωή, γέλια και νεανικά όνειρα για το μέλλον, αγαπημένοι γονείς, πρόσωπα γεμάτα προσμονή γιατί σε λίγες ώρες θα έφταναν, θα συναντούσαν τους αγαπημένους και τις οικογένειες τους φτάνοντας στον αγαπημένο τους προορισμό.