Στους γονείς οφείλομεν το ζην,
στους δε διδασκάλους το ευ ζην.
Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ.,

 
Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO για να μας υπενθυμίσει τον καθοριστικό ρόλο που παίζει ο δάσκαλος μέσα στην κοινωνία, είτε εργάζεται σε μία πλούσια πόλη της Δύσης, είτε σε μια αυτοσχέδια σχολική αίθουσα κάποιου στρατοπέδου προσφύγων. Οι εκπαιδευτικοί, μαζί με όλους τους εργαζομένους, υποχρεώνονται να υποστούν κατ’ εξακολούθηση τις δραματικές συνέπειες της κρίσης που άλλοι δημιούργησαν. Να αποδεχτούν για μια ακόμη φορά σοβαρή μείωση των αποδοχών τους, επιδείνωση των συνθηκών εργασίας, υποβάθμιση του επιπέδου διαβίωσής τους αλλά και το φάσμα της ανεργίας και της υποαπασχόλησης.
Τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η δημόσια εκπαίδευση έγιναν αισθητά με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, ως αποτέλεσμα της ακολουθούμενης εκπαιδευτικής και οικονομικής πολιτικής.  Ήδη διαγράφονται ανάγλυφα οι επιπτώσεις των οικονομικών περικοπών στα δημόσια σχολεία. Τα λειτουργικά έξοδα είναι αδύνατο να καλυφθούν και πολλές σχολικές μονάδες. Σοβαρές αρρυθμίες παρατηρούνται στις μετακινήσεις μαθητών, ιδίως σε δυσπρόσιτα και απομακρυσμένα σχολεία.
Επίσης, μειώθηκαν δραματικά οι προσλήψεις εκπαιδευτικών παρά το μεγάλο αριθμό όσων  συνταξιοδοτήθηκαν. Κατάφεραν  να συρρικνώσουν τον κλάδο μας κατά 30.000 μέσα σε μια πενταετία. Τα κενά που δημιουργήθηκαν το Υπουργείο Παιδείας προσπαθεί να αντιμετωπίσει αποψιλώνοντας το σχολείο από βασικές εκπαιδευτικές λειτουργίες και επιδεινώνοντας τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών. Πρέπει όμως να γίνει κατανοητό ότι με πληθωρικές σχολικές τάξεις και βαρυφορτωμένο εκπαιδευτικό προσωπικό υποβαθμίζεται σοβαρά η εκπαιδευτική λειτουργία. Στο εξής το μορφωτικό μας έργο υποτάσσεται ακόμα περισσότερο στις ανάγκες των αλλεπάλληλων, πανελλαδικής εμβέλειας, εξετάσεων, στις οποίες υποβάλλονται οι μαθητές του Λυκείου μέσω της περιβόητης «Τράπεζας Θεμάτων». Μέσα από αυτή τη διαδικασία τα φροντιστήρια διογκώνονται και οι οικογενειακές δαπάνες για την ιδιωτική εκπαίδευση καταντούν δυσβάσταχτες.
Η προώθηση της λεγόμενης «αξιολόγησης» στην εκπαίδευση,  έχει διπλό στόχο: Από τη μια τη μισθολογική καθήλωση των εκπαιδευτικών και  ανοίγει το δρόμο για απολύσεις και διάλυση των εργασιακών σχέσεων συνολικά και, από την άλλη, την επιβολή κλίματος αυταρχισμού και πειθαναγκασμού στα σχολεία.
Ως εκπαιδευτικό κίνημα αγωνιζόμαστε για ένα  σχολείο δημόσιο και δωρεάν, που θα αγκαλιάζει όλα τα παιδιά και θα εξασφαλίζει σε αυτά την αναγκαία μορφωτική υποδομή χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς.