Ο νόμος είχε και κάποιους περιοριστικούς όρους για να αποφεύγονται τυχόν καταστρατηγήσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση της ατελούς εισαγωγής αυτοκινήτου ήταν να διαθέτει ο επώνυμος μετανάστης δίπλωμα οδήγησης….
Άκουσα αγκομαχητό, μία των ημερών, συνοδευόμενο με βαριά αραιά βήματα, στη σχετικά δύσκολη για μερικούς ασθενείς, σκάλα πριν τον προθάλαμο του ιατρείου. Κάποιος βαριά άρρωστος υπέθεσα! Βγήκα να τον υποδεχθώ. Δύο γεροδεμένοι άνδρες μπήκαν στις μασχάλες του ξερακιανού δουλεμένου εβδομηντάρη περίπου, ή και λιγότερο και τον έφερναν σχεδόν σηκωτό στο ιατρείο.
…Θέλουμε ανανέωση του διπλώματος οδήγησης, γιατρέ. Για να μην απορείς, σε διαβεβαιώνουμε, ότι δεν πρόκειται να οδηγήσει. Για να φέρομε αυτοκίνητο από τη Σουηδία γίνεται αυτό. Θα πρέπει να σε μίλησε και η Ευγενία (αδερφή μου στη Σουηδία) για την υπόθεση! Δεν είναι για σένα τίποτα! …Μια υπογραφή θα βάλεις!...
(Μπορεί το δίπλωμα να ήταν απαραίτητο για τις τελωνειακές αρχές, αλλά ο νόμος προέβλεπε ότι το αυτοκίνητο θα οδηγούνταν σε ενδεχόμενο έλεγχο από τον ίδιο, ή τουλάχιστον να είναι συνοδηγός και επί πλέον, ότι αυτό δεν μπορεί να μεταβιβασθεί πριν την παρέλευση πενταετίας).
…Μα αυτός δεν μπορεί καλά – καλά να σταθεί όρθιος, δεν μπορεί να περπατήσει, φαίνεται να πέρασε …εγκεφαλικό! Δεν είναι δυνατό να υπογράψω, ότι τον εξέτασα και τον βρήκα υγιή και ικανό για οδήγηση. Δεν γίνεται, λυπάμαι…
… Μα, είπανε ότι στην Ελλάδα, όλα γίνονται, ενώ οι Σουηδοί ζητούν και εξετάζουν πολλά!... (Οι βαρείς χαρακτηρισμοί για τους ξένους ήταν εύκολοι από τους Έλληνες μετανάστες, - είχα ιδία πείρα από συγγενείς μετανάστες - ιδιαίτερα όταν δεν γίνονταν ‘πλαγίως’ η δουλειά τους!). …Μας είπανε οι συμπατριώτες μας εκεί, …πηγαίνετε στον γιατρό τον Τάσο, (έτσι έγινα και έμεινα γνωστός), αυτός είναι καλός άνθρωπος, ξέρει από φτώχεια και θα γίνει η δουλειά σας.
…Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ…
Αλληλοκοιτάχθηκαν οι συνοδοί…
…Πάμε είπε ο ένας..
Έφυγαν χωρίς να χαιρετήσουν….
Δεν έμαθα τι απέγινε με το δίπλωμα και το πολυπόθητο ατελές αυτοκίνητο, διότι δεν ενδιαφέρθηκα. Ούτε διασταυρώθηκαν άλλο οι δρόμοι μας… Ίσως και από το γεγονός αυτό του διπλώματος από μέρους τους! Κρατούσαν και από μεγάλο χωριό του κάμπου, κατά τη Θεσσαλονίκη μεριά και δεν είχαν πολλές σχέσεις και επαφές με το Κιλκίς.
Και όμως γίνεται κάποτε το ‘χατίρι’ ( ανώδυνο, χωρίς συνέχεια)!
Είχα αποκτήσει την φήμη του συνεργάσιμου γιατρού (όπως λέγω παραπάνω) και ότι δείχνω κατανόηση σε περιπτώσεις, που με τις ιατρικές μου παρεμβάσεις δίνω διέξοδο σε μικρά κοινωνικά θέματα, που αποτελούν προβλήματα σε πολύ και συνήθως φτωχό κόσμο.
Παράλληλα είχα δημιουργήσει και αναπτύξει πολλές κοινωνικές σχέσεις, οι οποίες μαζί με την μεγάλη αναγνωρισιμότητα, ήταν φυσικό να δημιουργήσουν ενδοτικές υποχρεώσεις. Ιδιαίτερα με τον κόσμο του ποδοσφαίρου και των γηπέδων, (ως αθλητικός παράγοντας επί μία 20ετία και πλέον) με συνέδεαν πολλοί και καλοί φιλικοί δεσμοί.
Ο Βασίλης ήταν ένας δυναμικός, έντιμος και σεμνός ποδοσφαιριστής που είχε προσφέρει πολλά στον Κιλκισιακό. Τον εκτιμούσα πολύ και μου το ανταπέδιδε. Ο ποδοσφαιριστής βρήκε από μόνος του δουλειά σε έναν οργανισμό της Θεσσαλονίκης, παντρεύτηκε καλή κοπέλα από εξ ίσου καλή οικογένεια μεγάλου χωριού προς τα πεδινά του νομού, απέκτησαν δυο καλά παιδιά, αποκαταστάθηκε θέλω να πιστεύω μια χαρά! Πέρασαν τα χρόνια, αλλά το θάρρος της παλιάς γνωριμίας και η αλληλοεκτίμηση παρέμενε.
Ο πενθερός του πρώην συμπαθούς και έντιμου ποδοσφαιριστού, γνωστός μου από προηγούμενες ιατρικές επισκέψεις, στο ιατρείο και οίκοι, ευγενικός και συμπαθέστατος, πρώην ταξιτζής, λίγο πριν τα ογδόντα, με μια μορφή ρευματοειδούς παραμορφωτικής οστεοαρθρίτιδας, που του δημιουργούσε ελαφριές δυσκαμψίες και μετρίου βαθμού κινητικά προβλήματα, θα πέθαινε πριν την ώρα του, αν του αφαιρούσαν το δίπλωμα ικανότητας οδήγησης οι γιατροί!
Τον έφερε στο ιατρείο κρατώντας τον στοργικά από την μασχάλη ο Βασίλης.
…Μέχρι το καφενείο στον ίσιο δρόμο του χωριού θέλω το αυτοκίνητο… Είναι και ήσυχος ο δρόμος… τραύλισε ο ηλικιωμένος, πρώην αυτοκινητιστής και ταξιτζής…
Είδα και δακρυσμένα τα μάτια του, που μιλούσαν μόνα τους! Μπορεί να είναι και από αρχόμενο γεροντικό πάρκινσον, σκέφθηκα, αλλά λύγισα και ενέδωσα. Σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις τους παρέπεμπα στην δευτεροβάθμια από ειδικούς επιτροπή, όπου συνήθως γινόταν η δουλειά τους…
Ο γέρο – πενθερός ανανέωσε το δίπλωμα!
Ευχαριστήθηκε ο πρώην ποδοσφαιριστής, ησύχασε ο γέρος, αλλά άρχισα να ανησυχώ εγώ. Μήπως γίνει πρόξενος κανενός τροχαίου, έστω τυχαία, χωρίς να φταίει, ακόμη και μέχρι το καφενείο!
Όσες φορές έβλεπα κάποιον συγχωριανό του από το χωριό του κάμπου, η εικόνα του γέρου με τα ‘βαριά’ πόδια ερχόταν μπροστά μου. Το είχα αποφασίσει! Την επόμενη φορά δεν θα ανανέωνα το δίπλωμα του γέρου! Κανενός γέρου! (Οι ανανεώσεις μετά τα 65, γίνονται ανά τριετία).
Πέρασε κάποια φορά από το γραφείο και ο πρώην ποδοσφαιριστής, που εργάζονταν στην Θεσσαλονίκη. Πέρασε για άλλον λόγο. Μάλλον για να με δει!...
Τι κάνει ο γέρο πεθερός με το δίπλωμα, Βασιλάκη; Ρώτησα με φυσικότητα.
Ώωωω, για τον γέρο ρωτάς; Ο καημένος έχει έναν χρόνο, που μας άφησε για πάντα… Δεν πρόλαβε να χαρεί το ανανεωμένο δίπλωμα. Αν και δεν θα το χρησιμοποιούσε! Ήθελε να το βλέπει, να καμαρώνει, ότι δεν ξόφλησε, ότι είναι ικανός, (αφού το είπε και το υπέγραψε ο γιατρός), να παίρνει δύναμη, να τον κρατάει στη ζωή…
Πήρα βαθειά ανάσα, χωρίς να αποκαλυφθώ, ότι με ‘ανακούφισε’ ο θάνατος, του κατά τα άλλα συμπαθούς πεθερού του συμπαθέστερου πρώην ποδοσφαιριστή. Ήταν από τις λίγες φορές, που δεν εξέφρασα δημόσια την θλίψη μου. Ζωή σε σας είπα, να ζήσετε, να τον θυμάστε και να τον μνημονεύεται και επανεπιβεβαίωσα στον εαυτό μου, ότι άλλη φορά…
Κιλκίς Ιανουάριος 2019
