Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 1:15:26 μμ
Κυριακή, 12 Νοεμβρίου 2017 22:32

Ανδρέας Μακρίδης: Το αδειανό πουκάμισο της Κεντροαριστεράς

Τις επόμενες Κυριακές, οι φίλοι της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, καλούνται στις κάλπες για να επιλέξουν τον αρχηγό ενός κόμματος που δεν έχει ακόμα συγκροτηθεί, για να υπερασπιστεί πολιτικές θέσεις που δεν έχουν ακόμα κατατεθεί.

 

Η διαδικασία ξεπερνά ακόμα και την αντίστοιχη της ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ. Αν μη τι άλλο, όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυε το προσωποπαγές του Κίνημα, κρατούσε στα χέρια την Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη – ένα από τα πλέον σημαντικά πολιτικά κείμενα της μεταπολεμικής Ιστορίας. Οι πολιτικοί του επίγονοι, στερούνται ακόμα και αυτό. Είναι τυχαίο ή όχι;
Για τον μέσο πολίτη, ίσως δεν είναι τραγικό. Η εποχή των μανιφέστων πέρασε – τουλάχιστον αυτό δείχνουν τα πράγματα. Όταν ακόμα κι η απόφαση ενός δημοψηφίσματος υποχωρεί μπροστά στην οικονομική αναγκαιότητα, το λιγότερο που αναζητά κανείς πλέον σήμερα, είναι ηρωικές καλογραμμένες διατυπώσεις. Κι η εποχή των ηγετών πέρασε επίσης, η εποχή που ο Καραμανλής ή ο Ανδρέας, γεννούσαν κόμματα με το όνομά τους μόνο. Τι είναι όμως αυτός, ο νέος φορέας: Ένα ΠΑΣΟΚ με νέα ετικέτα; Μία συγκόλληση του ΠΑΣΟΚ με το Ποτάμι; Μια επιστροφή στην παλαιά Ένωση Κέντρου πριν διαλυθεί απ' τον Ανδρέα – στην αριστοκρατική της ευπρέπεια, τα πολιτικά της τζάκια, τον αστικό της κοσμοπολιτισμό;

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επεχείρησε κατά τη διάρκεια της θητείας του, να αναστήσει τον όρο “δημοκρατική παράταξη”, παραπέμποντας στην μεταπολεμική Ένωση Κέντρου – όρο που χρησιμοποίησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ήτανε όμως μοιραίο να αποτύχει. Κι αυτό γιατί η “δημοκρατική παράταξη” του παρελθόντος, αντιπαραβαλλόταν στην φιλομοναρχική Δεξιά των δεκαετιών του '20 και του '30, και στην μετεμφυλιακή σκληρή Δεξιά που ήταν έρμαιο των παρακρατικών. Τι το αντίστοιχο εντόπιζε ο Ευάγγελος στη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που δεν τον εμπόδισε να συγκυβερνήσει μαζί της; Και τι το αντίστοιχο εντοπίζει σήμερα η Φώφη Γεννηματά, που το αγνοεί στοχοποιώντας τον Αλέξη Τσίπρα;
Είναι προφανές ότι ο νέος φορέας έχει πρόβλημα φυσιογνωμίας. Δεν είναι δυνατόν να υψώνει κανείς τη σημαία κατά του λαϊκισμού και να ομνύει στις εποχές που χαριζόντουσαν τα χρέη των συνεταιρισμών, ή φούσκωναν οι ΔΕΚΟ από άεργους υπαλλήλους. Δεν είναι δυνατόν η Φώφη Γεννηματά να αποκρούει τις κατηγορίες για το “Λεφτά Υπάρχουν” λέγοντας πως “τα βαρίδια του ΠΑΣΟΚ μετακόμισαν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα επιστρέψουν πίσω”. Αν ήταν τόσο καλό το ΠΑΣΟΚ ώστε να ξανατραβήξει τους χαμένους ψηφοφόρους του, γιατί αυτοδιαλύεται σε νέο φορέα; Τον Γιώργο Καμίνη και τον Σταύρο Θεοδωράκη περιμένουν οι απωλολώτες για να επιστρέψουν;
Η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ από τους “εκσυγχρονιστές” του Κώστα Σημίτη είναι δεδομένη, όπως κι η δυσφήμηση του “λαϊκού ΠΑΣΟΚ” από τον Άκη Τσοχατζόπουλο, και η αποτυχία του Γιώργου Παπανδρέου. Όλα αυτά κρατήσανε πολύ, για να μπορούν να διαγραφούν από τη μνήμη της κοινωνίας με μία μετονομασία, ή μία διεύρυνση. Υπάρχουνε βεβαίως άνθρωποι που παραμένουν στην πλατφόρμα του ΠΑΣΟΚ για λόγους συναισθηματικούς, άνθρωποι που αφιερώσανε μια ολόκληρη ζωή στο κόμμα τους. Αυτοί δεν πρόκειται να το εγκαταλείψουν. Κι εκείνοι ωστόσο ακόμη, όταν βρεθούν στην κάλπη απέναντι σε έναν Μητσοτάκη, πόσο σίγουρο είναι πως δεν θα ψηφίσουν τον βασικό του αντίπαλο – τον Αλέξη Τσίπρα – παρά θα προτιμήσουν ένα ψηφοδέλτιο που δεν θα έχει καν τον ήλιο της 3ης του Σεπτέμβρη επάνω του;

Εάν υπάρχει χώρος για μία νέα παράταξη, σ' αυτόν θα πρέπει να μπουν νέα θεμέλια, με ορίζοντα, όχι τις επόμενες, αλλά τις μεθεπόμενες εκλογές. Το κόμμα αυτό, θα πρέπει να δώσει τη μάχη του για ένα αξιοπρεπές ποσοστό στην προσεχή εκλογική αναμέτρηση, αλλά ακόμα περισσότερο για να διατηρήσει τη φυσιογνωμία του μετά από ένα ενδεχόμενο εκλογικό στραπάτσο σε συνθήκες πόλωσης. Κάποιοι ήδη το έχουνε αντιληφθεί, και ρίχνουν γέφυρες από τώρα.