Αυτή τη φορά, το άρθρο μου πραγματεύεται τη φύση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε συνάρτηση με ένα επίκαιρο ζήτημα που απασχολεί τη χώρα μας.
Με αφορμή γεγονότα όπως το κλείσιμο κάποιων δρόμων από πρόσφυγες και μετανάστες και τις αιτιάσεις από μέρους τους πως διεκδικούν δικαιώματα τους, έρχεται  στο προσκήνιο της επικαιρότητας η συζήτηση γύρω από τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αληθινή φύση τους.
Το 1948 υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του Ο.Η.Ε. η Οικουμενική Διακήρυξη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που καθορίζει τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες , όπως το δικαίωμα στη ζωή και η ελευθερία της σκέψης. Τα θεμελιώδη δικαιώματα κατοχυρώνονται σε εθνικό επίπεδο από το σύνταγμα του εκάστοτε κράτους μέλους και σε ευρωπαϊκό επίπεδο από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκδόθηκε από το 2000 και είναι δεσμευτικός για τα κράτη μέλη από το 2009).   Τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν κατάκτηση της ανθρωπότητας και του πολιτισμού. Αποτελούν αναγνώριση των στοιχειωδών ελευθεριών που πρέπει να έχει ο κάθε άνθρωπος όπως και ειδικότερα όποιος κατέχει την ιδιότητα του πολίτη. Όμως, όπως συμβαίνει με κάθε αγαθό και επιτυχία, πρέπει η διαχείριση τους να είναι υπεύθυνη και παραγωγική.
Όλες οι πληθυσμιακές ομάδες δικαιούνται τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους και αυτό αποτελεί και υποχρέωσή τους. Υποχρέωση αφενός ηθική, αφετέρου πρακτική καθώς έτσι εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους σε πλήθος τομών. Όμως, η απόλαυση των δικαιωμάτων έρχεται μαζί με την υποχρέωση του σεβασμού απέναντι στους άλλους και την προσφορά στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Γι΄ αυτό το λόγο θα πρέπει να μην περιορίζονται οι ελευθερίες των υπολοίπων, ειδικά  όταν διεκδικούνται αυστηρά προσωπικά συμφέροντα και δικαιώματα, όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις όπου πολίτες κωλύονται στο να φτάσουν στο χώρο εργασίας τους και βρίσκουν κλειστούς δρόμους. Και σα να μην έφτανε αυτό, πλήθος αγαθών, δεν φτάνει στους καταναλωτές αλλά σαπίζει στα αποκλεισμένα φορτηγά . Σίγουρα οι κινητοποιήσεις αυτές δεν αποτελούν και αποτελεσματικό μέσο, για δύο λόγους. Ο ένας λόγος αφορά το γεγονός πως το άνοιγμα ή κλείσιμο των συνόρων αποφασίζεται από την εκτελεστική εξουσία του εκάστοτε κράτους πλέον (ασχέτως συνθηκών και συμφωνιών) και έτσι δεν πρόκειται να επηρεαστεί από το κλείσιμο δρόμων εδώ στην Ελλάδα που δεν αναδιαμορφώνει με κάποιο τρόπο τη διεθνή σκηνή. Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με το γεγονός πως με τέτοιες πρακτικές στρέφεται μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ενάντια στις διεκδικήσεις τους κάτι που φυσικά μόνο υπέρ των επιδιώξεών τους δε μπορεί να είναι. Έτσι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που κλείνουν τους δρόμους δεν καταφέρνουν να αλλάξουν κάτι ως προς το άνοιγμα των συνόρων, παρά μόνο δυσχεραίνουν την καθημερινότητα τοπικών κοινωνιών.
Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγούμαστε είναι πως ο τρόπος διεκδίκησης αιτημάτων κάποιων δε θα πρέπει να καταπατά τις ελευθερίες των πολιτών της χώρας καθώς μπορεί η κινητοποίηση να αποτελεί δικαίωμα, όμως δε θα πρέπει να γίνεται κατάχρηση του δικαιώματος αυτού . Ειδικά στη σημερινή Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, την Ελλάδα που αγωνίζεται να βγει από το τέλμα στο οποίο την έχουν βυθίσει οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες ξένοι και μη , την Ελλάδα που ακόμη και εν μέσω της κρίσης αξιών τείνει όπως μπορεί τη χείρα βοηθείας της σε ανθρώπους εξουθενωμένους και κατατρεγμένους,  δε χρειάζονται  περισσότερα προβλήματα, προβλήματα που κάνουν την κατάσταση μόνο χειρότερη..