Τυχαία άκουσα κάποια ονόματα με αλληλεγγύηση στα ανθρώπινα δράματα. (Ειρήνη Αγαθαγγέλου – Αναστασία Ρωμανίδου – Βεατρίκη Χασεκίδου). Εκατό φορές μπράβο σ’ αυτές και ίσως άλλους ανθρώπους που δεν έμειναν απαθείς στο δράμα των προσφύγων που κατέκλυσαν τα Σκοπιανά Σύνορα.
Πιστεύω πως κυρίως οι προσφυγικός κόσμος συμπάσχει  και καταλαβαίνει τις ανάγκες των προσφύγων, που έτυχε να παραμένουν αρκετές μέρες στα σύνορα, από λάθη και όχι σωστή λειτουργία των κανόνων που διέπουν τη λειτουργία της Ε.Ε. που θα θέλαμε. Κατανοώ απόλυτα το παράπονο του Φιλέλληνα Γιούνγκερ: Αυτή δεν είναι η Ευρώπη που θέλω να ζω, αυτό δεν είναι Ευρώπη.
Μ’ αυτή τη φράση, δείχνει το μέγεθος του μεγαλείου της ανθρωπιάς και της καρδιά του. Δικαίως πριν μερικά χρόνια τιμήθηκε από την Ελληνική πολιτεία, για τα φιλοελληνικά του αισθήματα. Ταυτιζόμαστε και εμείς απόλυτα και μας εκφράζει η φράση του προέδρου της Ε.Ε. Οι προσπάθειες και βοήθειες ιδίως στο ανθρώπινο δράμα πρέπει να αμείβονται. Να ένα πεδίο λαμπρό για το τμήμα πολιτισμού των ΟΤΑ, να τιμώνται άτομα που βοηθούν στο ανθρώπινο δράμα.
Αυτοί που  οραματίσθηκαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, νομίζω δεν την εννοούσαν όπως εξελίχθηκε ως τώρα, ένας οικονομικός κολοσσός με ξύλινα πόδια, άπονος, άκαρδος, χωρίς τις αρχές τις αλληλεγγύης.
Η ανθρώπινη αλληλεγγύη, πρέπει, όχι να μας βρίσκει μόνο σύμφωνους, πρέπει να μετουσιώνεται το αίσθημα αυτό με πράξη και ουσία, αλλιώς θα μοιάζουμε σαν κήπο χωρίς λουλούδια.
Αυτοί οι άνθρωποι, χάνοντας χρόνο – χρήμα – κόπο, προσπαθούν με κάθε τρόπο, συμβάλλοντας και τα παιδιά τους ακόμη στην προσπάθεια για βοήθεια και αλληλεγγύη στον ανθρώπινο πόνο της προσφυγιάς. Τρεις φορές την εβδομάδα πάνε στα Σκοπιανά Σύνορα όπως μου εκμυστηρεύτηκαν.  Τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια.