Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 4:02:29 πμ
Κυριακή, 21 Αυγούστου 2016 22:17

Δεν ξεχνώ

Του Νίκου Σιάνα

 

Το σύνθημα αυτό έβλεπε κανείς στην Ελλάδα, ακόμη και μέσα στα στρατόπεδα, μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και όπως όλα τα συνθήματα της Μεταπολίτευσς ξεθώριασε κι αυτό και περάσαμε στη λήθη και τη σιωπή.


Αφορμή για το σημείωμα μου αυτό είναι τα δύο Ελληνόπουλα που θυσιάστηκαν πριν από 20 χρόνια για μια Κύπρο ενιαία και ελεύθερη, τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, αλλά και  επί 42 χρόνια αγνοούμενος συμπατριώτης μας Γιάννης Ιγνατιάδης, όπως αναδείχτηκε από  τα πρόσφατα δημοσιεύματα των εφημερίδων ΕΙΔΗΣΕΙΣ και ΠΡΩΙΝΗ.
Σαράντα δυο χρόνια πέρασαν από την τούρκικη εισβολή στην Κύπρο και είκοσι χρόνια από την δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού από τους «Γκρίζους Λύκους στην νεκρή ζώνη, στην περιοχή της Αμμοχώστου.
Είκοσι χρόνια μετά κάποιοι θέλουν να ξεχάσουν, κανείς δεν θυμήθηκε τα δύο παλληκάρια, περιέπεσαν στη λήθη και τη λησμονιά. Δεν λέω, καλά και τα ολυμπιακά μετάλλια, καλές και οι δηλώσεις από τα Μοναστήρια, όμως την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας την υπερασπίστηκαν ανά τους αιώνες οι αγωνιστές, και τέτοιοι ήταν ο Τάσος Ισαάκ, ο Σολωμός Σολωμού και ο Γιάννης Ιγνατιάδης. Αλήθεια, τι αξία έχουν όλες αυτές οι κορώνες, ειδικά από τους πολιτικούς μας, όταν με δική τους αδιαφορία ρήμαξαν και ρημάζουν οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις στην Αθήνα, τι αξία έχουν οι δηλώσεις για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου όταν έχουν  αφαιρέσει σελίδες ιστορίας του ποντιακού ελληνισμού από τα σχολικά βιβλία και ο υπουργός παιδείας παραμένει στη θέση του ενώ αρνείται την Γενοκτονία!
Όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης οι πολιτικοί μας ταγοί ένα πράγμα δεν ξέχασαν, να γιορτάζουν την επάνοδο της Δημοκρατίας στη χώρα μας, ξεχνώντας βέβαια πως η επιστροφή της έγινε μετά την εισβολή και κατοχή του 38% της Κύπρου από τους Τούρκους.
Πολλά μάλιστα από τα πρωτοπαλίκαρα της χούντας και μερικοί «μαϊμού» αντιστασιακοί μεταλλάχθηκαν σε υπερασπιστές της Δημοκρατίας, που οι ίδιοι είχαν συντελέσει στην κατάλυσή της, και αναρριχήθηκαν στα ύπατα αξιώματα της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας.
Σαράντα δύο χρόνια η πολιτική μας ηγεσία προσπάθησε με κάθε τρόπο να αποστρέψει το πρόσωπο από τις ευθύνες και το χρέος της προς την Κύπρο, ο δε περιβόητος «Φάκελος» της δεν άνοιξε ποτέ. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι πρόσφυγες, οι θηριωδίες των Τούρκων και οι αγνοούμενοι αφέθηκαν να ξεχαστούν . Η μεγάλη προδοσία που κορυφώθηκε τον Ιούλιο και Αύγουστο του 1974 στην ελληνική μεγαλόνησο, το νησί της Αφροδίτης, έμεινε ατιμώρητη και ξεχασμένη στο χρονοντούλαπο της Μεταπολίτευσης.
Από αυτό το αραχνιασμένο ντουλάπι ανέσυραν και ανέδειξαν πρόσφατα, με τα πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα τους οι εφημερίδες ΕΙΔΗΣΕΙΣ και ΠΡΩΙΝΗ την συγκλονιστική και ξεχασμένη ιστορία του συμπατριώτη μας Γιάννη Ιγνατιάδη που παραμένει αγνοούμενος μετά τον πόλεμο στην Κύπρο.
… «Αν μπορείτε ξεχάστε με…» έγραφε στους δικούς του στη Βάθη Κιλκίς. Οι γονείς του πέθαναν από τον καημό τους, και η μόνη που απέμεινε να ψάχνει ακόμη είναι η αδελφή του.  Όλοι οι άλλοι, πολιτεία και λαός, επέλεξαν την σιωπή και την απραξία, ακόμη και εδώ στο Κιλκίς.
 Συγχώρα μας Γιάννη Ιγνατιάδη. Βλέπεις την ώρα που εσύ και οι υπόλοιποι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ προσπαθούσατε να κλείσετε με τα κορμιά σας το ρήγμα της Κυρήνειας, την ώρα που η Ελληνική Α’ Μοίρα καταδρομών έθαβε τα 30 καρβουνιασμένα παλικάρια της και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, την ώρα που η 31η Μοίρα καταδρομών μας αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή γη, εμείς εδώ στην Αθήνα πανηγυρίζαμε την «επάνοδο» της Δημοκρατίας.
Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης μόλις είχε αρχίσει. Πανηγυρίζουμε την Δημοκρατία η οποία στα χρόνια της Μεταπολίτευσης υπονόμευσε με ζήλο και συνέπεια το σύστημα αξιών της πατρίδας μας, αφήνοντας ατιμώρητους όλους εκείνους που με τον ένα ή άλλο τρόπο είχαν εμπλακεί στην Κυπριακή τραγωδία.
Αυτήν την τραγωδία γιορτάζουν κάθε χρόνο οι πολιτικοί μας. Την Δημοκρατία της ασυδοσίας, των σκανδάλων, της ατιμωρησίας και του άκρατου λαϊκισμού. Το μεταπολιτευτικό «σύστημα» εξουσίας στην πατρίδα μας για δύο περίπου δεκαετίες ήταν πεδίο ξέφρενης κραιπάλης, αχαλίνωτης κυβερνητικής σπατάλης και ολικής έλλειψης συμπεριφορών που να μαρτυρούν αίσθηση δημοσίου συμφέροντος.
Το μεγαλύτερο μέρος της οικονομικής επιδότησης που δόθηκε στην Ελλάδα μετά την είσοδο της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κατασπαταλήθηκε από τους πολιτικούς σε παροχές για την εξαγορά ψήφων, τη συντήρηση και διεύρυνση του «πελατειακού κράτους». Έτσι καταφαγώθηκαν τεράστια ποσά από επίορκους αξιωματούχους με τη συμπαιγνία (διαπλοκή) των κομματάνθρωπων.
Πολιτική ηγεσία και ελληνική κοινωνία επέλεξε το κυνήγι της επίπλαστης οικονομικής ευμάρειας «τάισε και ταϊστηκε» με μπόλικη «δημοκρατία», σοσιαλισμό και οικονομική ανάπτυξη με δανεικά. Και όταν εξαντλήθηκαν τα λεφτά και τα συνθήματα, κάποιος «βαρύς» μάς πέταξε στα μούτρα εκείνο το «Μαζί τα φάγαμε» και καθάρισαν. Φυσικά τον λογαριασμό της ασυδοσίας τους τον έστειλαν όπως πάντα στον «κυρίαρχο ελληνικό λαό» τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο. Όμως και οι δανειστές μας δεν έμειναν με άδεια χέρια, σ’ αυτούς δόθηκε η εθνική μας κυριαρχία, αλλά δεν τους αρκεί.
Εμείς τώρα Γιάννη Ιγνατιάδη, ζούμε στην Ελλάδα μια νέα περίοδο της Μεταπολίτευσης, αυτής της «Αριστεράς και της προόδου» του ΟΧΙ και του ΝΑΙ.  Δεν θα μείνει τίποτε όρθιο.  Τώρα ποια λοιδορείται ο Πύρρος Δήμας και επιβραβεύεται ο Καρανίκας
Η χώρα μας Γιάννη, και μαζί της όλοι εμείς καταρρέουμε βασανιστικά και εξευτελιστικά, δίχως καμία ηθική πυξίδα.  Εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη η ελληνική κοινωνία διαλύεται αδυνατώντας να βρει στήριγμα να πιαστεί από κάπου.
Υ.Γ1: Δυστυχώς Γιάννη Ιγνατιάδη δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε ποτέ με σιγουριά ποιοι «εμήδισαν» πριν 42 χρόνια.  Εκείνο όμως που είναι σίγουρο είναι πως η ελληνική κοινωνία επέλεξε και αυτή για άλλη μια φορά να ξεχάσει. Δυστυχώς!
Υ.Γ.2: Ο Τάσος Ισαάκ δολοφονήθηκε στις 11-8-1-96 στην Δερύνεια και ο Σολωμός Σολωμού στις 14-8-1996.
Υ.Γ.: Σύμφωνα με άκρως απόρρητο έγγραφο της ΚΥΠ Κύπρου (26-3-1985) οι Έλληνες αγνοούμενοι στρατιώτες ήταν 76 και εκρατούντο στην Τουρκία. Από αυτούς οι 11 πέθαναν από λοιμώδη νοσήματα και οι υπόλοιποι τον Δεκέμβριο του 1984 μεταφέρθηκαν στην Αλμυρά Λίμνη της Τουρκίας.
Αναφέρει επίσης ότι οι Ελληνοκύπριοι αγνοούμενοι ήταν 1800 από αυτούς πέθαναν περίπου 200 από κακομεταχείριση και οι υπόλοιποι 1600 μεταφέρθηκαν στο Μαράς της Τουρκίας.