Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 7:48:02 πμ
Δευτέρα, 01 Φεβρουαρίου 2016 20:30

Φιλί στα χείλη; ΟΧΙ πια φίλοι!!!

Από την Κωνσταντίνα Γεράκη

 

Ο Νάσος και η Άννα γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία, όταν η καλή μου φίλη περνούσε το δράμα της ζωής της, μια που ο αγαπημένος της άλλαζε πόλη λόγω οικονομικής κρίσης. Την κρίση την περνούσε και η Άννα, μόνο που ήταν νευρολογικής φύσεως… μετά από προσφωνήσεις τύπου:  τον ανόητο που διάλεξε να φύγει μακριά.... τον άχρηστο που με αφήνει μόνη, ακολουθούσε το γνωστό: «μα εγώ τον θέλω» πάψαμε να σφουγγαρίζουμε πια μια που η φιλενάδα μου ήταν μονίμως στα πατώματα κι άντε να τρέχω για ανεφοδιασμό σε χαρτομάντηλα…

Μετά από δέκα μήνες δυστυχώς, ο καλός της ξελογιάστηκε από μια αλλοδαπή χορεύτρια και της ζήτησε να ξεχάσει όλα όσα έζησαν, αφού όμως την διαβεβαίωσε ότι τα δύο χρόνια που έζησε κοντά της ήταν από τα καλύτερα της ζωής του… δε το συζητάμε τα τυπικά τα κράτησε…μετά απ’ αυτό το κακό που μας βρήκε, η Άννα χρειάστηκε περίπου άλλους δέκα μήνες για να σηκωθεί από τα πατώματα, κατά την διάρκεια των οποίων τριγυρνούσε με μια απορία στο στόμα και εκεί που ο Μάκης ήταν γι αυτήν τα πάντα, έγινε ο αλήτης που δεν λογάριασε τίποτε και έβαλε τέλος σε μια σχέση ζωής, για μια τριτοτέταρτη.
Μεταξύ μας, η συγκεκριμένη θύμιζε λιγάκι Ναόμι αλλά άσχετο, εμείς γουρούνα την ανεβάζαμε, σαύρα την κατεβάζαμε… Ώσπου κάποια στιγμή ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η Άννα άρχισε από τα πατώματα να σκαρφαλώνει και σε κανέναν καναπέ, εδώ που τα λέμε δεν αντέχαμε κι εμείς εξαντλήσαμε ότι επίθετο υπήρχε να στολίζουμε καθημερινά τον λεγάμενο…ε…και κάπου εκεί έφτασε ο Νάσος που δήλωνε φίλος, ήταν εκεί να της σκουπίζει δάκρυα, πιάτα, πρόθυμος να καθαρίσει γι αυτήν όποτε και ό,τι χρειαστεί…
«Άννα αυτός σε θέλει», της έλεγα, «όχι μωρέ είμαστε φίλοι» απαντούσε με πείσμα… «μα δεν το καταλαβαίνεις, αυτός είναι δίπλα σου συνέχεια, θέλει να σου απλώσει το χέρι για να σηκωθείς όταν είσαι στα κάτω σου, να χαρεί μαζί σου όταν το χαμόγελο ξεχειλίζει από τα χείλη σου…να σε πάει σούπερ μάρκετ για να μην κουβαλάς τις δεκάδες σακούλες με αηδίες που αγοράζεις επειδή αποφάσισες να κάνεις διατροφή μπας και αδυνατίσεις, (διότι η χορεύτρια είχε αναλογίες 90-60-90), ακόμη και το αυτοκίνητό σου για ΚΤΕΟ πήγε τι να πω»... όχι η Άννα είναι ο καλύτερος μου φίλος..
Συζητήσεις ατελείωτες, βραδιές αξημέρωτες, ώσπου, σκάει ένα φιλί στα χείλη…από πού; Από το πουθενά, από κει που δεν το φανταζόταν κανείς ή τουλάχιστον η Άννα. Στιγμές αμηχανίας, απορίας, βλέμματα λίγο στα χαμένα και η ίδια ερώτηση στο μυαλό και των δύο, φιλί στα χείλη όχι πια φίλοι;
Τουλάχιστον ξεκαθάρισε το τοπίο της είπα. Ναι, αλλά αν κάτι πάει στραβά θα τον χάσω κι από φίλο. Ναι κι αν κάτι πάει θαυμάσια θα με σημαδεύεις σε λίγο καιρό έξω από την εκκλησία για να πιάσω την ανθοδέσμη, απαντούσα… τι να πω δύσκολη κατάσταση!
Να πω πως δεν υπήρχαν σημάδια, ψέματα θα είναι βρε φιλενάδα. Εσύ δεν έλεγες ότι τραγουδάγατε μαζί Ζήνα, να σου πω πως πεθαίνω ή να μείνουμε φίλοι ενώ αυτός σε κρατούσε αγκαλιά; εσύ εκεί, όχι όχι, είναι φίλος μου. Κι από φίλος στο Ο φίλος μου τι νομίζεις πως είναι; ένα φιλί δρόμος.
Ένα φιλί που τα αλλάζει όλα και σου δίνει πρώτο ρόλο στη ζωή κάποιου που μέχρι χθες δεν είχες πρόβλημα να σε βλέπει με ή χωρίς μάσκαρα, να σου χαϊδεύει το μη αποτριχωμένο πόδι και να σε ακούει να φυσάς τη μύτη σου δίχως να κρίνεται σκόπιμο να απομακρύνεσαι από τον ώμο του…
Τελικά υπάρχει φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών;
Δεν θα το αναλύσω, μα θεωρώ πως όταν υπάρχει οποιοδήποτε συναίσθημα αυτό μπορεί να μεταλλαχθεί, να εξελιχθεί παραμένοντας το ίδιο υπέροχο. Κι όταν το συναίσθημα είναι η αγάπη… τότε τα πράγματα σίγουρα θα πάνε καλά και μετά το φιλί στα χείλη…
Όλα αυτά όμως όταν τα αισθήματα είναι αμοιβαία... όταν όμως μπει το μικρόβιο του έρωτα μόνο στον ένα.. μμμμ.. τότε η κατάσταση γίνεται λιγάκι ζόρικη, καθότι ο παθών αναρωτιέται πάλι συνοδεία Πέγκυς, να του-της πω πως τη θέλω ή σφραγίζω τα χείλη…
Προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις λέξεις, βλέμματα κι αναρωτιέσαι διαρκώς πως θα γίνει να το μάθει με μαγικό τρόπο, χωρίς να ανοίξεις το στοματάκι σου… Θέλει κουράγιο να το κάνεις αλλά δε μπορείς να το καταπιείς και να προσπεράσεις ή να κάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτε… ε.. κάπου εκεί σκάει το φιλί και τα εξηγεί όλα από μόνο του. Τότε τα πράγματα μπαίνουν στη σωστή τους θέση ενώ βέβαια έχεις αναλάβει το ρίσκο να χάσεις για πάντα τον-την αγαπημένη σου και να πείτε έχε γεια.. ξέρεις όμως την δική σου αλήθεια την έχεις καταθέσει χωρίς να σε τρομάζει πλέον το να εκτεθείς και το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι να φουσκώσεις με αέρα τα πνευμόνια σου και να φύγεις μπας και προφτάσεις να ζήσεις το δικό σου παραμύθι λέγοντας απλά, δεν πειράζει...
Εχεις αποδείξει στον εαυτό σου πως έχεις κουράγιο, ( απαιτείται μεγάλη δόση) είσαι απόλυτα ειλικρινής και καταθέτεις όμορφα πράγματα που τόσο καιρό έκρυβες με μαεστρία μέσα σου.. ακόμη κι αν ο άλλος τα προσπεράσει, δεν τους αποδώσει την αξία που έχουν και κοινώς κάνει τον κινέζο, ενώ εσύ τηγανίζεσαι δέκα φορές το λεπτό και τότε είσαι νικητής, απλά γιατί τόλμησες. Όσο για την Άννα και τον Νάσο…χμ… βάλτε στην φανταστική μου ιστορία, όποιο τέλος θέλετε εσείς!!!