Το 1 εκατομμύριο Άραβες και Ασιάτες που δέχθηκε η Μέρκελ στο έδαφός της, δεν το δέχθηκε από ιδεολογία, ούτε από καλοσύνη. Το δέχθηκε επειδή η Ευρώπη αρνείτο να πληρώσει τα τέλη φύλαξης που αξίωνε ο Ερντογάν για να κρατήσει τους ανθρώπους αυτούς στο έδαφός του, και όταν ο κόμπος έφτασε στο χτένι, την έβγαλε φτηνά με 6 δισ. ευρώ μπαξίσι στον Σουλτάνο.
Όταν το κόμμα της ακροδεξιάς έρχεται πρώτο σε ψήφους στην Ανατολική Γερμανία, αυτό δεν σημαίνει πως οι Ανατολικογερμανοί κοιμούνται με το Mein Kampf του Χίτλερ κάτω από το μαξιλάρι τους, αλλά ότι δεν αντιλαμβάνονται γιατί θα πρέπει να "χαρίζονται" πόροι σε αλλοδαπούς - Έλληνες, Ιταλούς, Σύρους, ή Αφγανούς αδιάφορο - όταν γι' αυτούς δεν υπάρχουν δουλειές, μεροκάματα και επιδόματα.
Είναι τελείως παράλογη και ασύδοτη η ελίτ που "δεν πληρώνει"; Δεν είναι. Απ' τη στιγμή που δρομολογήθηκε η παγκοσμιοποίηση με τις συμφωνίες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, με την κατάργηση των δασμών και τον διεθνοποιημένο οικονομικό ανταγωνισμό, η ελίτ της Ευρώπης έχει να ανταγωνιστεί οικονομίες που πληρώνουν πολύ λιγότερα - και οι επενδυτές πάντα επενδύουν με βάση το ποσοστό του προσδοκώμενου κέρδους, όχι με το αν μια οικονομική κοινότητα είναι περισσότερο ανθρωπιστική ή όχι.
Από την άλλη ωστόσο, γεγονός είναι και πως στην Ευρώπη εξέλιπε ο “εσωτερικός εχθρός”. Δεν ήταν κομμουνιστής ο πρόεδρος του γερμανικού σοσιαλιστικού SPD, ο Όσκαρ Λαφοντέν, που κατηγόρησε τους ευρωπαίους σοσιαλιστές για προδοσία, εκτιμώντας πως μπορούσαν να θέσουν φρένο στην παντοδυναμία των αγορών όταν είχαν την πλειοψηφία στην Ε.Ε., αλλά δεν το έπραξαν. Ο Λαφοντέν αποχώρησε από το κόμμα του το 2005 για να προσχωρήσει στο κόμμα της Αριστεράς, το Die Linke, χωρίς ωστόσο να καταφέρει να αποσπάσει σημαντικό μέρος των παραδοσιακών σοσιαλιστών με το μέρος του. Δέκα χρόνια αργότερα, οι σοσιαλιστές σε όλη την Ευρώπη προχωράνε από ήττα σε ήττα.
Μπορούν να βρεθούν πόροι στην Ευρώπη ώστε να ξεκινήσει να πληρώνει - για τον άνεργο της Αν. Γερμανίας, τον καταχρεωμένο Έλληνα, τον άστεγο Ισπανό, τον πρόσφυγα από τη Συρία; Θα μπορούσαν πιθανόν να είχαν βρεθεί, εάν οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν συνέχιζαν τον Ψυχρό Πόλεμο κατά της Ρωσίας, πότε διαδηλώνοντας μαζί με τους Ουκρανούς "φιλοευρωπαϊστές" κατά του Προέδρου της Ουκρανίας (όπως έπραξε ο υπ. Εξωτερικών της Γερμανίας το 2013, ο φιλελεύθερος κ. Βεστερβέλε), πότε προσπαθώντας να αποσταθεροποιήσουν τον Άσαντ, πότε προσπαθώντας να λύσουν εσπευσμένα το Κυπριακό σε βάρος μας, για να έρθουνε μια ώρα αρχύτερα νέοι ενεργειακοί αγωγοί μέσω Κύπρου απ' το Κατάρ - και βεβαίως, χωρίς ποτέ να αναθεωρούν τον λόγο ύπαρξης του ΝΑΤΟ. Θα μπορούσαν ίσως να είχαν βρεθεί πόροι, αν η Ευρώπη αναζητούσε στρατηγική συμμαχία με τη νέα Ρωσία την ώρα που αυτή σχηματιζόταν, αντί να κάνει επιδείξεις δυνάμεως στην πρώην Γιουγκοσλαβία.
Όσο η Ευρώπη συνεχίζει να μην πληρώνει, τα ρήγματα στο εσωτερικό της θα βαθαίνουν. Ο Θεός να δώσει, να μην δούμε τον ιστορικό του μέλλοντος να κατατάσσει τον Χέλμουτ Κολ και την Άνγκελα Μέρκελ στην θλιβερή κατηγορία του Χίντενμπουργκ και του Τσάμπερλεν - των πολιτικών που βλέπαν τους ναζί να δυναμώνουν, και αδρανούσαν. Μακάρι να μην είναι ήδη αργά.