Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Τετάρτη, 15 Μαρτίου 2017 21:00

Η Γιορτής της Γυναίκας

Γράφει
ο Τάσος Ναούμης
παιδίατρος
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

 

Στις δυτικές κοινωνίες η γυναίκα προσπαθεί να σταθεί ισότιμα  δίπλα στον άνδρα, διεκδικώντας την εφαρμογή   δικαιωμάτων  που είναι ούτως ή άλλως κατοχυρωμένα στα δυτικά  συντάγματα και  την  σύγχρονη νομοθεσία. Όμως στις υπόλοιπες χώρες  του κόσμου η κατάσταση της γυναίκας είναι απογοητευτική.  Δεν τις αναγνωρίζουν τα πλέον στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα και οι άνδρες τις μεταχειρίζονται  σαν να πρόκειται για αντικείμενα ή σκουπίδια.


 Αυτήν την πραγματικότητα προσπαθεί να περιγράψει το κείμενο που ακολουθεί, που  αποτελεί μια  συρραφή (σε ελεύθερη μετάφραση)  αποσπασμάτων μίας  συνεντεύξεως      http://www.lemonde.fr/la-matinale/article/2016/11/06/docteur-mukwege-mon-combat-et-ma-franchise-derangent_5026195_4866763.html   και μιας παρουσιάσεως στο διαδίκτυο    http://www.panzifoundation.org/dr-denis-mukwege/  
‘’Λέγομαι  Ντενί Μουκουέγιε (Denis  Mukwege) και είμαι διευθυντής στην Γυναικολογική κλινική του Πάνζι  στο Μπουκαβού του Κογκό. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι με την θεραπεία των γυναικών που έπεσαν θύματα βιασμού στο ανατολικό Κογκό.   Στην διάρκεια μιας  εκπαιδεύσεως σε ορεινό νοσοκομείο, μου αποκαλύφθηκε η φρίκη της  αυξημένης θμησιμότητος των γυναικών στην Αφρική. Τα γεγονότα στα οποία θα αναφερθώ  μου ήταν  μέχρι τότε άγνωστα.   Είδα γυναίκες  λιπόθυμες, που τις έφερνα στις πλάτες τους οι άνδρες,  αιμορραγούσες  μετά από επιπλοκές που συνέβησαν κατά τον τοκετό  που έγινε στο σπίτι. Είδα γυναίκες να φθάνουν   εξουθενωμένες από την  πολυήμερη πεζοπορία, έχοντας κρεμασμένο  ανάμεσα στα σκέλια ένα νεκρό έμβρυο που  ξεχείλωνε τα γεννητικά τους όργανα. Γνώρισα τα συρίγγια που προκαλούν τα εγκλωβισμένα  έμβρυα όταν πεθαίνουν    στην στενή λεκάνη άγουρων κοριτσιών. Έπρεπε  επειγόντως να βοηθήσω αυτές τις γυναίκες  στο να ζήσουν  χαρούμενα την πιο σημαντική  στιγμή της ζωής τους.  Και  ανακάλυψα τον προορισμό μου. Έγινα γυναικολόγος. Και έπεσα από τα σύννεφα όταν μια γυναίκα μου διηγήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1999 πως,  αφού την βίασαν έξι φαντάροι,  στην συνέχεια την πυροβόλησαν μέσα στον κόλπο. Τόση βαρβαρότητα μου  ήταν ακατανόητη.  Θεράπευσα αυτήν την γυναίκα πιστεύοντας ότι είχε την ατυχία να συναντήσει τρελούς στην διαδρομή της. Μέχρι που  εμφανίστηκε  άλλη μία. Και μετά  ακόμη  μία.  Στην πορεία των μηνών που ακολούθησαν,  τα κρούσματα έγιναν δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες. Το φαινόμενο πήρε διαστάσεις επιδημίας  που έριξε το Ανατολικό Κονγκό στην δυστυχία. Και εγώ βρέθηκα ολομόναχος και αβοήθητος  μπροστά  σε  μια πρωτόγνωρη κατάσταση που άλλαξε ριζικά την ζωή μου. Τα προβλήματα των ασθενών μου  μονοπωλούσαν την σκέψη μου. Πέρασα νύχτες  ατέλειωτες  σχεδιάζοντας  την  τεχνική που  θα μου επέτρεπε    να αποκαταστήσω τα κατεστραμμένα γεννητικά όργανα των γυναικών και να τις απαλλάξω από την  ακράτεια ούρων  και κοπράνων που τις συνόδευαν.  Μελέτησα πολύ, τελειοποίησα τεχνικές με καλά αποτελέσματα και  εκπαίδευσα συνεργάτες. Όμως  με αναστάτωναν οι διηγήσεις των ασθενών μου, τα προβλήματα τους και το μέλλον τους. Οπότε  ανέθεσα σε  ψυχολόγους  την υποστήριξη τους και εγώ αφιερώθηκα απερίσπαστος στις χειρουργικές αποκαταστάσεις.  Έχω θεραπεύσει πάνω από 40.000 γυναίκες , όλες θύματα βιασμού.    Μέχρι που το 2007 εμφανίστηκε μια γυναίκα  που την είχα γνωρίσει  οκτώ χρόνια νωρίτερα. Τότε είχε πέσει θύμα ομαδικού βιασμού με αποτέλεσμα να  μείνει έγκυος. Την είχα θεραπεύσει και την είχα ξεγεννήσει. Τώρα επέστρεφε  ξανά στην κλινική. Ήταν  θύμα  ενός νέου βιασμού όπως και η κόρη της, αυτή η κόρη  που γεννήθηκε προ οκταετίας  μετά από  τον πρώτο βιασμό της μητέρας. Συγκλονίστηκα! Ήταν φανερό ότι  η χώρα βρισκόταν  σε έναν φαύλο κύκλο από τον οποίο δεν μπορούσε να βγει. Δεν μου έμενε παρά μια και μόνη επιλογή. Να εγκαταλείψω το χειρουργείο και να φωνάξω στον κόσμο  για αυτό που συμβαίνει στον Κονγκό και να τον καταστήσω υπεύθυνο  για αυτό που θεωρούσα πλέον ως  πολεμικό όπλο: τον βιασμό.  Δεν πρόκειται για βιασμούς  που κάνουν διεστραμμένα  άτομα, ούτε πρόκειται για  λεία των νικητών  όπως γίνεται  στις  πολεμικές επιχειρήσεις. Πρόκειται για πράξεις προσχεδιασμένες με μεθοδικότητα. Οι βιασμοί γίνονται δημόσια μπροστά στα μάτια των γονιών, των συζύγων, των γειτόνων, των παιδιών. Το γεγονός αυτό πολλαπλασιάζει το  τραύμα, δηλητηριάζει την οικογενειακή ζωή, αποσυνθέτει την κοινωνία. Οι βιασμοί μπορεί να είναι ομαδικοί, δηλαδή  μια ομάδα στρατιωτών να βιάσει εκ περιτροπής την ίδια την γυναίκα. Μπορεί να είναι  μαζικοί, δηλαδή να υποστούν βιασμό  όλες τις γυναίκες ενός χωριού. Μπορεί να αφορούν κάθε ηλικία από  βρεφάκια και κοριτσάκια  μέχρι  γυναίκες προχωρημένης ηλικίες.  Το χειρότερο είναι ότι μετά από τον βιασμό  ακολουθεί βασανισμός των θυμάτων με εισαγωγή αντικειμένων στον κόλπο τους:  ξιφολόγχες, πυρακτωμένο καουτσούκ,   διάφορα οξέα υγρά  ή εύφλεκτα υγρά στα οποία βάζουν φωτιά. Καταστρέφοντας  το γεννητικό σύστημα των γυναικών στην ουσία  καταστρέφουν  την πόρτα από την οποία έρχεται  η ζωή στον κόσμο. Τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Ποιες είναι οι συνέπειες;  Οι άνθρωποι εγκαταλείπουν  τρομοκρατημένοι τα  χωριά τους και τα αφήνουν στα χέρια των ενόπλων ομάδων. Ο κοινωνικός ιστός διαλύεται, οι άνθρωποι χάνουν τα σημεία αναφοράς τους, τις αξίες τους, την τιμή τους. Μειώνεται και ο πληθυσμός γιατί οι γυναίκες που έχουν βιαστεί και βασανισθεί δύσκολα  μπορούν να τεκνοποιήσουν, ενώ άλλες που  προσβάλλονται από  aids και αφροδίσια νοσήματα   γίνονται ‘’δεξαμενές’’  ιών και ‘’εργαλεία θανάτου’’  για τους συζύγους και τα παιδιά τους.  Να γιατί ο βιασμός είναι ένα όπλο μαζικής καταστροφής που οι συνέπειες της χρήσεως του έχουν σωματικές και ψυχολογικές επιπτώσεις  και στις επόμενες γενεές. Όπως ακριβώς η ατομική βόμβα. Και βγήκα και μίλησα στον ΟΗΕ και αλλού όπου παίρνονται  αποφάσεις, εκλιπαρώντας τους  να απαγορέψουν  την  χρήση του γυναικείου σώματος ως πεδίου μάχης.
Κατά την διάρκεια των διεθνών επαφών μου, διαπίστωσα ότι βιασμοί γυναικών γίνονται παντού όπου υπάρχει πόλεμος. Στην Βοσνία, στον πόλεμο του 1992. Στην Συρία, στις φυλακές του Μπασάρ Ελ Ασάντ όπου βιάζουν τις κρατούμενες για να πλήξουν το ηθικό των ανταρτών. Στην Λιβύη κατά την επανάσταση  του Καντάφι.
Μετά από την εξευτελιστική για μία γυναικά πράξη του βιασμού,  η γυναίκα  δεν έχει το θάρρος να αποκαλύψει το δράμα της: τα τραύματα, τα εγκαύματα, τον  ακρωτηριασμό. Αυτά δεν μπορεί και δεν τολμά  να τα αναφέρει  ή να τα δείξει δημοσίως.  Ο βιαστής γνωρίζει  ότι το πληγωμένο και εξευτελισμένο θύμα του θα κρατήσει το γεγονός του βιασμού μυστικό και η πράξη του θα μείνει ατιμώρητη. Γνωρίζει ότι η γυναίκα δεν αντέχει να εξευτελιστεί για ακόμη μια φορά αποκαλύπτοντας το τι και το πως της συνέβη.  Εάν  οι γυναίκες παρουσιαστούν  στην αστυνομία για να καταγγείλουν τον βιασμό, αντί να τις προστατεύσουν, τις υποβάλλουν σε ανάκριση με τρόπο εξ’ ισου εξευτελιστικό και ζητάνε από αυτές να απολογηθούν. Και αναρωτιέμαι, πως είναι δυνατόν να απολογείται το θύμα και όχι ο θύτης;
Οι γυναίκες θα έπρεπε να έχουν τουλάχιστον την προστασία του κράτους. Να θεωρούνται θύματα και να έχουν δικαίωμα σε αποζημιώσεις.  Πρέπει να δημιουργήσουμε τις συνθήκες  που θα επιτρέπουν στις γυναίκες άφοβα να καταγγείλουν  τον βιασμό και τα βασανιστήρια που έχουν υποστεί. Πιστεύω ότι οι γυναίκες  που είναι θύματα βίας πρέπει να υψώνουν την φωνή τους. Ο καλύτερος  τρόπος για να σταματήσει  ο κύκλος της βίας είναι να σπάσει η σιωπή’’.    
Προ ημερών γιορτάστηκε η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Της βασανισμένης, της  αδικημένης   και της  ταλαιπωρημένης γυναίκας, που αποτελεί  την  πλειοψηφία των γυναικών  του πλανήτη. Οι Ελληνίδες δίνουν την εντύπωση ότι δεν γνωρίζουν η/και αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η ζωή της γυναίκας είναι τραγική στις περισσότερες χώρες του πλανήτη.  Πως αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι  κάθε χρόνο η γιορτή της γυναίκας είναι απλώς  μια ακόμη  ευκαιρία για  χορούς και γλέντια στις ταβέρνες;
Για την αντιγραφή και μετάφραση                                                                                                                             Τάσος Ναούμης / παιδίατρος   Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.