Ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά φαινόμενα της εποχής που βιώνει η σημερινή Ελλάδα είναι η εμφάνιση –για πρώτη φορά στην ελληνική ιστορία- ενός νεοναζιστικού κόμματος, το οποίο επιχειρεί να καλύψει υπαρκτά κενά καλλιεργώντας ένα νέο λαϊκισμό, βασισμένο σε πρωτόγονα ένστικτα, καλύπτοντας τη νεοναζιστική ιδεολογική του προέλευση –όπως προκύπτει από τα βασικά αρχικά κείμενα της οργάνωσης. Παράλληλα, προέρχεται από τον πιο σκληρό αντιπροσφυγικό και τουρκοφιλικό πυρήνα του ελληνικού συντηρητισμού  (Επίστρατοι, Λαϊκό Κόμμα-Μοναρχία, Μεταξάς, Χούντα), που είχε εμφανιστεί στην Ελλάδα από την εποχή του Διχασμού.
Η παρουσία και η εδραίωση του νεοναζιστικού κόμματος στα πολιτικά πράγματα,  ευνοείται από:
-την οικονομική κατάρρευση της Ελλάδας,
-την ύπαρξη ενός κλεπτοκρατικού πολιτικού συστήματος,
-το λαϊκισμό των μεταπολιτευτικών δυνάμεων που ιδιοτελώς εκμεταλλεύτηκαν τον πόθο του ελληνικού λαού για οικονομική και πολιτική αλλαγή,
-την ανυπαρξία αξιόλογων και αξιόπιστων ισχυρών οικονομικών στρωμάτων,
-την ενσωμάτωση μεγάλου μέρους της Αριστεράς στο μεταπολιτευτικό σύστημα και την αποκοπή της από τις λαϊκές ανάγκες και ανησυχίες,
-τις ανεπάρκειες της Ευρώπης να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Η «Χρυσή Αυγή», οι Ναζί και ο Αδόλφος Χίτλερ
Ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που διαφοροποιεί τη «Χρυσή Αυγή» από τα παραδοσιακά ακροδεξιά σχήματα, είναι οι ιδεολογικές της αναφορές στη ναζιστική Γερμανία, σε επιφανείς ναζί αλλά και στον Αδόλφο Χίτλερ. Στα βασικά κείμενα του Μιχαλολιάκου που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της οργάνωσης σε ανύποπτες εποχές προβάλλουν φυσικά και αβίαστα οι ιδεολογικές βάσεις της οργάνωσης. Τα στοιχεία αυτά έχουν ήδη δημοσιευτεί στο διαδίκτυο, έχουν τύχει ευρύτατης δημοσιότητας, έχουν προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις  και έχουν αποκαλύψει την πραγματική φύση της «Χρυσής Αυγής».
Αποκαλυπτικό είναι ένα εξώφυλλο του περιοδικού τους (Ιούλιος 1991) που βασίζεται σε μια «ηρωική» ναζιστική αφίσα εποχής, όπου  ο νεαρός των SS φορώντας περιβραχιόνιο με τη σβάστικα σαλπίζει με μια σάλπιγγα από την οποία κρέμεται μια σημαία με τη σβάστικα, υπό το παγερό βλέμμα του κλασικού ναζιστικού αετού.
Επίσης, το βασικό σύμβολο της «Χρυσής Αυγής» πριν την καταχρηστική προβολή του αρχαιοελληνικού μαίανδρου ήταν το «Wolfsangel», ένα από τα βασικά ναζιστικά σύμβολα που δημιούργησε ο γενικός αρχηγός των SS Heinrich Himmler για να χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο της μυστικής παραστρατιωτικής οργάνωσης «Werwolf».
Ο θρήνος του Μιχαλολιάκου και της οργάνωσής του για την ήττα των Ναζί το 1945 έχει αποτυπωθεί με πολύ συγκεκριμένα άρθρα στο περιοδικό τους, όπως και οι τελικοί τους στόχοι. Χαρακτηριστικό είναι το σχήμα με το οποίο προσεγγίζει τον Αδόλφο Χίτλερ. Τον θεωρεί ως τον προφήτη ενός νέου κόσμου που θα έρθει με όχημα «αυτούς», δηλαδή τους χρυσαυγίτες, οι οποίοι αγωνιζόμενοι για τη «Νέα Τάξη Πραγμάτων» θα πραγματώνουν το όραμα του Αδόλφου Χίτλερ (Ιανουάριος 1987). Όσον αφορά τη ναζιστική επίθεση κατά της Ελλάδας, στα αφιερώματα που κάνουν καταγγέλλουν κυρίως την«αγγλόδουλη και σιωνιστική» πολιτική της Ελλάδας, καθώς και την μη ανταπόκρισή της στις γερμανικές προτάσεις ουδετερότητας, τονίζουν τη «φιλεύσπλαχνη» στάση των Γερμανών κατακτητών και εμμέσως αιτιολογούν με πονηριά τα εγκλήματα που προκάλεσαν κατά του άμαχου πληθυσμού ως«Κατακτητές ήταν, πόλεμο είχαμε, ήταν επόμενο να συμβούν όλα αυτά».
Μια ακραία στάση των ηγετών της οργάνωσης είναι η πρόσληψη της ναζιστική ήττας του 1945 από τους συμμάχους. Η ήττα αυτή θεωρείται και ήττα της «Χρυσής Αυγής». Όταν αναφέρονται στην χρονιά αυτή χρησιμοποιούν τον όρο «μοιραίο 1945»για να περιγράψουν την ήττα του Χίτλερ. Η πολιτική προοπτική που φαίνεται να αποδέχονται είναι η μελλοντική ολοκλήρωση του χιτλερικού οράματος. Χαρακτηριστικός είναι ο τίτλος σε άρθρο τους (Ιούλιος ’82): «Χίτλερ για χίλια χρόνια».
Ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος θα γράψει τον Ιούλιο του ‘91: «…πρέπει να αρχίσουμε χτυπώντας το κακό στη ρίζα του, γυρίζοντας στο μοιραίο εκείνο 1945… θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για μια ανάστροφη πορεία της ιστορίας από το μοιραίο εκείνο 1945».
Ένα καλό ποντιακό ιστολόγιο (Π&Α) υπό τον τίτλο «Οι Γκρίζοι Λύκοι είναι εδώ» έγραψε για το φαινόμενο αυτό : «Η αποθράσυνση των Νεο-ναζί είναι πλέον γεγονός.  Οργανώνονται με παραστρατιωτικό τρόπο και πιστεύουν ότι αυτοί είναι αποκλειστικά οι διάδοχοι και οι εγγυητές της Αρίας φυλής των ΕΛ. Οι ηγέτες των νεο-ναζί, αξιοποιώντας τις ανοχές και τις ελλείψεις της δημοκρατικής κοινωνίας, τα κοινωνικά αδιέξοδα, την αδιαφορία της Αριστεράς για υπαρκτά ζητήματα, παρεμβαίνουν. Εκμεταλλεύονται ολιγόμυαλους και τους μετατρέπουν σε  Μονάδες Εφόδου…»
 
Ναζισμός, Νεότουρκοι και γερμανική Δεξιά
Είναι πολύ σημαντικό να διευκρινιστεί η προέλευση του Ναζισμού από τη γερμανική Δεξιά και το πνεύμα του ρομαντισμού που είχε επικρατήσει. Ο Ναζισμός δεν εμφανίστηκε την επαύριο της στρατιωτικής ήττας και της οικονομικής κατάρρευσης της Γερμανίας καινοτομώντας σε ιδεολογικό κενό. Οι ρίζες του βρίσκονται στο ρομαντικό ιδεαλιστικό πνεύμα της Γερμανίας, που αναπτύχθηκε κατά τον 19ο αιώνα  σαν αντίδραση στο πνεύμα του γαλλικού Διαφωτισμού και σε γεωπολιτικό επίπεδο επέφερε τη μοιραία για όλη την Ανατολή Ostpolitik. Δηλαδή την προσπάθεια για γερμανική επέκταση στην καθ’ ημάς Ανατολή σε συνεργασία με τους ισλαμιστές Οθωμανούς στην αρχή και τους εθνικιστές Νεότουρκους στη συνέχεια.
Βασικό ρόλο στην τελική διαμόρφωση της ναζιστικής ιδεολογίας -όπως και της νεοτουρκικής βεβαίως σε πολύ απλοϊκότερη εκδοχή- έχουν οι απόψεις του Νίτσε. Στη ναζιστική ρητορική εντάσσεται ο θαυμασμός του Νίτσε για τη σκληρότητα, τη δύναμη, τον υπεράνθρωπο, όπως και η λατρεία του για τον ανώτερο άνθρωπο που συμβαδίζει με την επιθυμία εξαφάνισης των ξεπεσμένων φύλων. Ακριβώς αυτά αποτελούν και τον πυρήνα της ιδεολογίας της «Χρυσής Αυγής».  Πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας υπήρξε η άποψη του  Ziya Gökalp, ιδεολογικού πατέρα του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της «ψευδαίσθησης περί ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών». Ο ίδιος περιέγραφε στο περιοδικό «Yeni Hayat» τo 1911 το νέο άνθρωπο της νεοτουρκικής Νέας Τάξης: «Οι Τούρκοι ήταν οι “υπεράνθρωποι” που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche… Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή…»
Αυτή η σχέση των φυλετικών απόψεων νεοτουρκισμού και ναζισμού περιγράφεται άριστα σε κείμενο που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο: «Όπως τους Εβραίους οι Ναζί τους θεωρούσαν υπανθρώπους (“σαν τις κατσαρίδες“) που έπρεπε να τους εξοντώσουν ….και τους εξόντωσαν, έτσι και ‘μας οι Νεότουρκοι μας θεωρούσαν ως “τα βλαβερά χόρτα που έπρεπε να ξεριζωθούν“…. και μας ξερίζωσαν!!!»
Η πολιτική της γερμανικής Δεξιάς στη πραγματικότητα εντάσσεται σε μια προαστική προσπάθεια κυριαρχίας των  τοπικών φεουδαρχών και γαιοκτημόνων και στο σημείο αυτό συναντά και συμπορεύεται με το τουρκικό εθνικιστικό κίνημα, το οποίο επίσης είχε προαστικά, αντιεκσυγχρονιστικά και φεουδαρχικά χαρακτηριστικά και βάσιζε την πολιτική του σε έναν ακραίο ρατσιστικό λόγο κατά των χριστιανικών κοινοτήτων της Ανατολής επιδιώκοντας την καταστροφή των αστικών στρωμάτων και την ιδιοποίηση του πλούτου που αυτά είχαν παράγει.
Αυτή ήταν η ιστορική βάση που με καταλύτη τις μεταπολεμικές εξελίξεις οδήγησε στην εμφάνιση του Ναζισμού. Η προπαγάνδα του Χίτλερ βασιζόταν σε κώδικες με τους οποίους οι γερμανικές μάζες ήταν απολύτως συμφιλιωμένες. Ο φυλετισμός που βρήκε το αποκορύφωμά του στη ναζιστική ρητορική ενυπήρχε στην κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς.
 
Κρύβοντας το αληθινό πρόσωπο
Η πονηριά των ηγετών της νεοναζιστικής οργάνωσης της «Χρυσής Αυγής» και η δίψα για εξουσία τους οδηγεί σήμερα στην προσπάθεια υιοθέτησης ενός παραπλανητικού ψεύτικου μανδύα, που ουδόλως ανταποκρίνεται στη πραγματική φύση τους. Για παράδειγμα: Ο φιλορθόδοξος λόγος , που θα εκφραστεί με διάφορες δηλώσεις αλλά και με τις γνωστές εκδηλώσεις κατά του θεατρικού έργου «Corpus Christi», καλύπτει τον πραγματικό τους σκληρό αντικληρικαλισμό και παγανισμό. Σε κάποιες στιγμές ειλικρίνειας ο παγανισμός τους μετατρέπεται και σε σατανισμό, όπως στο άρθρο της 5ης Ιουνίου 2000 με τίτλο «Ο Λευκός Εωσφόρος του 21ου αιώνα»,  που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της νεολαίας τους («Αντεπίθεση») όπου ο Μιχαλολιάκος με έναν παραληρηματικό λόγο υμνεί τον… Εωσφόρο. Γράφει:«Μέσα στο παρηκμασμένο σκοτάδι… μια αιχμηρή-κοφτή γραμμή φωτός! Ο Ανίκητος Ήλιος! Ο Εωσφόρος! Αυτός που φέρνει το Λευκό Φώς την Αυγή κάθε χιλιετία».
Επίσης, η αγαπημένη μουσική έκφραση στελεχών της οργάνωσης είναι η αιρετική μουσική black metal που έχει έντονα αντιχριστιανικά και σατανιστικά στοιχεία. Το βασικό στέλεχος του σατανιστικών τάσεων μουσικού συγκροτήματος«Naer Mataron» Γιώργος Γερμένης, που επελέγη  από τον ίδιο τον «αρχηγό» και διορίστηκε στην Κεντρική Επιτροπή της «Χρυσής Αυγής» με προσωπική απόφαση του Νίκου Μιχαλολιάκου, δηλώνει ευθαρσώς ότι «το black metal είναι αντιχριστιανικό και παγανιστικό όσον αφορά την μουσική και αναζητά την κατάργηση του χριστιανικού συστήματος και την δημιουργία ενός καινούργιου».
Ο βουλευτής πλέον Γ. Γερμενής, που έχει το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Kaiadas» ετοιμάζει ήδη με το συγκρότημά του το νέο του άλμπουμ που έχει ως τίτλο «Ζήτω ο θάνατος».
Στην ίδια γραμμή της απόκρυψης των πραγματικών θέσεων, κινούνται και όσον αφορά τη φιλοναζιστική θεώρηση της ιστορίας προβάλλοντας και χρησιμοποιώντας ως προπέτασμα καπνού έναν ιδεαλιστικό ελληνικό εθνικιστικό λόγο, που υποκριτικά ενσωματώνει κάθε πραγματική ανησυχία για τα εθνικά ζητήματα και επίσης υποκριτικά εκφράζει την απογοήτευση κάποιων ομάδων του πληθυσμού για την περιθωριοποίηση και την περιφρόνηση που τους επιφύλαξαν οι διάφορες ελίτ του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Με τον ίδιο τρόπο, αναπτύσσουν έναν φιλο-προσφυγικό λόγο που μιλά για τη Γενοκτονία στον Πόντο και σ’ όλη την Ανατολή, για τη σφαγή της Σμύρνης, για τη Μικρασιατική Καταστροφή, για τις σταλινικές διώξεις.
Βέβαια, το πόσο έχουν τη δυνατότητα να μιλήσουν πραγματικά και επί της ουσίας για τα ζητήματα αυτά θα το αναπτύξουμε στη συνέχεια.
Η άποψη της «Χρυσής Αυγής» για Πόντο-Μικρά Ασία
Οι ιδρυτές της οργάνωσης αυτής, προερχόμενοι πολιτικά από το χώρο της ακροδεξιάς, διαμορφώθηκαν κυρίως με  φιλομεταξικές και φιλοχουντικές αξίες. Τα του ελληνισμού της καθ’ ημάς Ανατολής φαίνεται ότι άρχισαν να τους απασχολούν στο πλαίσιο ενός ακραίου σωβινιστικού λόγου και στη συνέχεια για εξυπηρέτηση των πελατειακών αναγκών και στρατολόγησης νέων μελών. Ουδέποτε έως σήμερα κατάφεραν να αρθρώσουν ένα λόγο που αποτύπωνε τα πραγματικά προβλήματα της διαχείρισης της Μικρασιατικής Πρόκλησης και έδινε ίχνη κατανόησης των αναγκών των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής. Ίσως το σημαντικότερο κείμενο  της οργάνωσης είναι αυτό που έγραψε το υπ’ αριθμ. 2 στέλεχός και συνιδρυτής της,  ο θεωρούμενος ως ο  «Γκέρινγκ της Χρυσής Αυγής» Χρήστος Παππάς, ο οποίος «χαρακτηρίστηκε από τους συναδέλφους του βουλευτές ως «η πιο σκοτεινή μορφή που πέρασε ποτέ από το Κοινοβούλιο».
Από τις μικρές λεπτομέρειες του αφιερωματικού του κειμένου για τη Μικρασιατική Καταστροφή μπορεί να διακρίνει ο μελετητής την κύρια οπτική και τις βασικές απόψεις. Χαρακτηριστική είναι η πρόταση: «Η μη στήριξη της ελληνικής προσπάθειας για το χτύπημα του εχθρού από το ντόπιο στοιχείο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά όσους μπορούσαν να φέρουν όπλα. Το 1919 οι Μικρασιάτες υπεδέχοντο θριαμβικά τον Ελληνικό Στρατό και το 1922 κατηρρούντο με την ίδια θέρμη τους πρώην ελευθερωτές των.»
Κατ’ αρχάς αντιδιαστέλλεται η «ελληνική προσπάθεια» από το «ντόπιο στοιχείο», το οποίο δεν φαίνεται σύμφωνα με τον Παππά, να έχει κάποια ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα. Η θέση του ως προς τους Μικρασιάτες καθορίζεται από μια ξεκάθαρη υποτιμητική και αρνητική  αντίληψη και διακρίνεται για την καθαρή στάση αντιπαλότητας, όπου «έλληνας» είναι μόνο ο ελλαδικός στρατιώτης. Ο Παππάς αγνοεί τελείως, ή δεν ενδιαφέρεται καθόλου, για τα πραγματικά συναισθήματα του μικρασιατικού ελληνισμού, δεν άκουσε ποτέ για την καταστολή και την καταπίεση που δέχτηκαν από την Ελληνική Αρμοστεία, ούτε φαίνεται να πληροφορήθηκε για την απελευθερωτική του διάθεση η οποία εκφράστηκε με δύο τρόπους: με την ένταξη πλήθους αντρών ως εθελοντών στον ελληνικό στρατό και με την προσπάθεια ανεξαρτησίας της Ιωνίας και τη δημιουργία ντόπιου μικρασιατικού στρατού. Το μόνο του μέλημα φαίνεται ότι είναι να επιβεβαιώσει την ακροδεξιά άποψη που πρώτος διατύπωσε κυνικά ο μέντοράς του, ο Κώστας Πλεύρης. Ότι δηλαδή οι Μικρασιάτες δεν αγωνίστηκαν και άρα αυτοί φταίνε για την ήττα.
Στην ίδια γραμμή, ο Χρήστος Παππας αποσιωπά και το μεγαλειώδες αντάρτικο ελληνικό κίνημα του μικρασιατικού Βορρά, το γνωστό «ποντιακό αντάρτικο», το οποίο εγκαταλείφθηκε πλήρως στο έλεος των τουρκικών εθνικιστικών στρατευμάτων, κυρίως από τη μοναρχική κυβέρνηση που διαδέχτηκε το Βενιζέλο (Νοέμβρης του ΄20). Γι αυτούς τους  ένοχους κυβερνήτες που επέφεραν με την πολιτική τους τη Μικρασιατική Καταστροφή, η θέση του Χρήστου Παππά, όπως και της «Χρυσής Αυγής» είναι ότι ήταν αθώοι και απλώς εξιλαστήρια θύματα: «Ενενήντα  χρόνια μετά δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη για την καταστροφή του 1922. Ακόμα και οι πιο φανατικοί φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί ιστορικοί συναινούν ότι οι εξ που τυφεκίστηκαν στο Γουδί ήσαν τα εξιλαστήρια θύματα.»
Βέβαια τις ίδιες ακραίες αντιπροσφυγικές, αντιποντιακές και αντιμικρασιατικές απόψεις για τις ευθύνες της ήττας διατυπώνουν δημοσίως και κάποιοι άλλοι ακραίοι συντηρητικοί κύκλοι, προσφυγικής καταγωγής, οι οποίοι κατάφεραν να αδρανοποιήσουν την ΠΟΕ (Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδας) τη στιγμή μιας πρόσφατης μεγάλης ιδεολογικής σύγκρουσης: όταν οι απόγονοι των Εξ απ’ τους ενόχους μαζί με έναν εσμό φανατικών φιλομοναρχικών και φιλομεταξικών, επανέφεραν στο προσκήνιο τις παλιές αντιδραστικές παλλαιοελλαδίτικες απόψεις διεκδικώντας την αθώωση των ενόχων της Μικρασιατικής Καταστροφής και της ολοκληρωτικής εγκατάλειψης του Πόντου. Δηλαδή την «αθώωση» αυτών, που με τα εσκεμμένα εγκληματικά τους λάθη προκάλεσαν την κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου τον Αύγουστο του 1922 και παρέδωσαν αφοπλισμένους, συνειδητά και κυνικά, τους ελληνικούς και αρμενικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας στους τσέτες του Μουσταφά Κεμάλ, ενώ είχαν αγνοήσει προηγουμένως πλήρως τους Ποντίους, στους οποίους δεν είχαν αποστείλει ούτε μία σφαίρα για ενίσχυση.
……………………………………….
Ο Πόντος, η Ιωνία και η γερμανική Δεξιά
Αυτό που έχει ενδιαφέρον να δούμε είναι ποιες ήταν οι επιπτώσεις της πολιτικής της γερμανικής Δεξιάς στο Ζήτημα της Ανατολής, δηλαδή στο Ελληνικό Ζήτημα (Ιωνία, Πόντος, Ανατολική Θράκη) καθώς και στο Αρμενικό. Όπως επίσης και ποιες ήταν οι συνέπειες στον ελληνισμό (Ελλάδα και πρόσφυγες του ’22) από τη μεσοπολεμική εμφάνιση του Ναζισμού,  που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της ηττημένης μετά τον Α’ παγκόσμιο Πόλεμο και αποτελεί τη βάση της ιδεολογικής συγκρότησης της «Χρυσής Αυγής».
Κατ’ αρχάς, οι ιμπεριαλιστικές φιλοδοξίες των Γερμανών για το χώρο της Μικράς Ασίας είχαν διαμορφωθεί από τις απαρχές της συγκρότησης της γερμανικής εθνικής ιδεολογίας. Χαρακτηριστικό είναι το βιβλίο του δρ. Κέρκερ (Dr. Kerker) το οποίο εκδόθηκε στο Βερολίνο το 1867 και έφερε τον αποκαλυπτικότατο τίτλο «Μικρά Ασία, περιοχή αποίκησης των Γερμανων» (“Klein Asien. Siedlungsgebiet Deutschen”). Όμως μόνο προς τα τέλη του 19ου αιώνα η προοπτική αυτή μετατρέπεται σε πολιτική της Γερμανίας του Κάϊζερ και  οδηγεί στη συμμαχία με τους Οθωμανούς στην αρχή και τους Νεότουρκους στη συνέχεια.
Ο γερμανικός παράγοντας ήταν αυτός που συνέβαλε καθοριστικά στην ικανοποίηση των νεοτουρκικών συμφε¬ρόντων. Οι Γερμανοί είχαν τεράστια οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα στην Τουρκία. Έλπιζαν ότι με μια ισχυρή Τουρκία θα ανταγωνίζονταν καλύτερα τους Βρετανούς. Η Τουρκία έγινε το πιο σημαντικό πεδίο δράσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κινητήρια δύναμη ήταν οι γερμανικές τράπεζες, οι οποίες είχαν κολοσσιαίες επιχειρήσεις στην Ασία. Η γερμανική πολιτική κορυφώθηκε μετά τους βαλκανικούς πολέμους, όταν οι Γερμανοί προσπάθησαν να φανατίσουν τις τουρκικές μάζες και να τις στρέψουν εναντίον των χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα γερμανικό βιβλίο που έφερε στο φως ο Κ. Φωτιάδης. Το βιβλίο του Φράνς Κόολερ (Franz Kohler) με τίτλο «Η νέα Τριπλή Συμμαχία» (Derneue Dreibund) εκδόθηκε το 1915 στο Μόναχο και περιέγραφε με σαφήνεια τις επιδιώξεις του γερμανικού ιμπεριαλισμού: «… τα μικρασιατικά εδάφη είναι η λύση. Εκεί θα μεγαλουργήσουμε εκτοπίζοντας το συναγωνισμό των άλλων λαών εξ αιτίας του υπέρτερου πολιτισμού και της οικονομικής ζωής που θα συγκεντρωθεί στα χέρια μας… Τους φίλους μας θα αναζητήσουμε ανάμεσα σ’ εκείνους τους λαούς που έχουν μ’ εμάς κοινούς εχθρούς. Η κοινή εχθρότητα πρέπει να είναι ο πρώτος  και κύριος συνεκτικός δεσμός. Η σύμπτωση δε των οικονομικών συμφερόντων θα καταστήσει το δεσμό αυτό άρρηκτο.»
Φαίνεται ότι οι Γερμανοί στη διαδικασία κρατικής τους συγκρότησης λειτούργησαν καταλυτικά, πυροδότησαν τον ακραίο τουρκικό εθνικισμό και καλλιέργησαν το ρατσισμό κατά των Ελλήνων, των Αρμενίων και των υπόλοιπων χριστιανών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Από τα τέλη του 19ου αιώνα αποφάσισαν ότι στην επικείμενη ανακατανομή εδαφών και πρώτων υλών θα συνεργαστούν με το απολυταρχικό οθωμανικό Ισλάμ. Έτσι αναδιοργάνωσαν τον οθωμανικό στρατό και εκπαίδευσαν Οθωμανούς αξιωματικούς στους οποίους εμφύσησαν το μιλιταριστικό και ρατσιστικό πνεύμα με αποτέλεσμα τη συγκρότηση των Νεότουρκων.
            Στη συνέχεια, και ειδικά μετά τους Βαλκανικούς πολέμους, καλλιέργησαν την ιδέα του εθνικού ξεκαθαρίσματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τους χριστιανούς έχοντας στο νου τους ότι οι Γερμανοί θα αποικήσουν τη Μικρά Ασία και θα αποτελέσουν τη νέα ιθύνουσα κοινωνική τάξη. Σ’ αυτό το πλαίσιο υποκίνησαν το μεγάλο οικονομικό πογκρόμ κατά των Ελλήνων σ’ όλη την έκταση της νεοτουρκικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ένας από τους πατέρες του τουρκικού εθνικισμού, ο Ζιγιά Γκιοκάλπ (Ziya Gökalp) πρότεινε ανοιχτά την υπέρβαση της χαλαρής, πολυεθνικής και θρησκευτικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σ’ αυτήν σ’ ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα (compact body). Ο Τούρκος ιστορικός Taner Aksam στο βιβλίο του  «A Shameful Act» (Μια επαίσχυντη πράξη) υποστηρίζει ότι ο Gökalp, επηρεασμένος από τον γερμανικό εθνικισμό, διαμόρφωσε ένα θεωρητικό πλαίσιο, το οποίο παρείχε την ιδεολογική βάση για την επίδειξη της συγκεκριμένης βίαιης πολιτικής συμπεριφοράς. Αλλά και οι Γερμανοί από τη δική τους πλευρά προσπάθησαν να φανατίσουν τις καθυστερημένες μουσουλμανικές μάζες, καλλιεργώντας εντέχνως το μίσος κατά των  «γκιαούρηδων», δηλαδή των χριστιανών και εβραίων κατοίκων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.  Σε μια προκήρυξη που κυκλοφόρησε η «Γερμανική Τράπεζα της Παλαιστίνης»  -όπως παρατίθεται από την Διδώ Σωτηρίου στο βιβλίο της «Ματωμένα χώματα»– είναι : «Αν πεινούμε και υποφέρουμε εμείς οι Τούρκοι, αιτία είναι οι γκιαούρηδες που στα χέρια τους κρατούν τον πλούτο μας και το εμπόριό μας. Ως πότε θα ανεχόμαστε τις προκλήσεις τους. Μποϋκοτάρετε τα προϊόντα τους. Σταματήστε κάθε δοσοληψία μαζί τους. Τι τη θέλετε τη φιλία τους; Ποιο το όφελος να συναδελφώνεστε και να τους προσφέρετε με τόση ειλικρίνεια την αγάπη και τον πλούτο μας…»
Την περίοδο αυτή και κυρίως με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, υλοποιήθηκε η, από το 1911 ειλημμένη, απόφαση των Οθωμανών για οριστική λύση του εθνικού προβλήματος της αυτοκρατορίας με τη φυσική εξόντωση των γηγενών εθνοτήτων. Οι διώξεις υπήρξαν έμπνευση των Γερμανών. Οι εκτοπίσεις από την Ανατολική Θράκη και την Ιωνία το 1914, έγιναν με γερμανική προτροπή και με  πρόσχημα την απομάκρυνση «εχθρικών πληθυσμών» απ’ τα στενά, σε μια εποχή που η Ελλάδα διατηρούσε φιλογερμανική ουδετερότητα.
Και την επόμενη χρονιά, όταν έγινε η μεγάλη γενοκτονία των Αρμενίων οι Γερμανοί σύμμαχοι των Νεότουρκων παρέμειναν παθητικοί παρατηρητές.
Η γερμανική πολιτική στην Ελλάδα και η ανοχή των Γενοκτονιών
Την ίδια στιγμή, με την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική κατασκοπεία στην Ελλάδα μέσω της επιρροής του στα Ανάκτορα λόγω της Γερμανίδας βασίλισσας Σοφίας που ήταν αδελφή του Κάιζερ και κυρίως του  Ιωάννη Μεταξά (στο Γενικό Επιτελείο Στρατού), Γεωργίου Στρέιτ (υπουργού Εξωτερικών), Δημητρίου Γούναρη κ.ά. πέτυχε την ουδετεροποίηση της Ελλάδας.
Ο άνθρωπος που είχε το σημαντικότερο ρόλο στην υποστήριξη της γερμανικής πολιτικής ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς, ο οποίος διαφωνούσε για την συμμετοχή της της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων  (Ημερολόγιο, τόμ. 2,σελ. 315-337) και ήταν από το 1915 απόλυτα αντίθετος στην Μικρασιατική Εκστρατεία, την οποία θεωρούσε ότι αν γινόταν θα ήταν ιμπεριαλιστική-αποικιοκρατική (Ημερολόγιο, τόμ. 2 σελ. 383-439).
Η φιλογερμανική ομάδα, με μεθοδευμένη παρέμβαση οδήγησαν σ’ ένα ιδιότυπο βασιλικό πραξικόπημα κατά του πρωθυπουργού Ελ.Βενιζέλου οδηγώντας τη χώρα σε μια σκληρή εσωτερική εμφύλια σύγκρουση που την αποδυνάμωσε στο διεθνές πεδίο και  μείωσε κατά πολύ τα οφέλη που θα μπορούσε να έχει από την τελική νίκη των συμμάχων κατά των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανία, Αυστορουγγαρία, νεοτουρκική Οθ. Αυτοκρατορία κ.ά)
Οι εκτιμήσεις διαφόρων παραγόντων για συνέργεια των Γερμανών στη Γενοκτονία είναι γεγονός. Ο μάλλον φιλότουρκος Γάλλος αντιπλοίαρχος Ρολέν (Rollin), σ’ έκθεσή του προς το γαλλικό Γενικό Επιτελείο Ναυτικού στις 9 Φεβρουαρίου 1919, αναφέρει: «Οι νεότουρκοι σε συνεργασία με τους Γερμανούς φανέρωσαν τους στόχους τους. Απέβαλαν τη μάσκα… Από τις αρχές του 1914 υπό την καθοδήγηση του Γερμανού αρχιστρατήγου LimanVonSanders άρχισαν συστηματικοί διωγμοί και εξορίες… Μεθοδική επιχείρηση εξαφάνισης του ελληνικού στοιχείου… Υπό το πρόσχημα στρατιωτικής επιταγής οι διωγμοί μεταβλήθηκαν σ’ εκατόμβες… Χιλιάδες εξοντώθηκαν στα περίφημα Αμελέ ταμπουρού».
…….
Η πρώτη φάση της Γενοκτονίας στην καθ’ ημάς Ανατολή κατά των Ελλήνων, των Αρμενίων και των Ασσυροχαλδαίων πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η Ελλάδα βρισκόταν αδρανοποιημένη από τον γερμανικό παράγοντα. Στο τέλος του Πολέμου θα επιχειρηθεί η καταγραφή των αποτελεσμάτων αυτής της πολιτικής. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο θα εκδώσει το 1919 τον απολογισμό με τίτλο «Μαύρη Βίβλος διωγμών και μαρτυριών του εν Τουρκία Ελληνισμού (1914-1918)».
Την ανάμιξη της γερμανικής Δεξιάς στη Γενοκτονία των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας από τους Νεότουρκους (1914-1918) παρουσίασε ο Μιχαήλ Ροδάς στο βιβλίο του «Πώς η Γερμανία κατέστρεψε τον Ελληνισμό της Μικράς Ασίας». Αναφερόμενος στην α’ φάση της Γενοκτονίας (1914-1918) γράφει μεταξύ των άλλων: «Εάν ήτο δυνατόν, καθ’ ήν στιγμήν ευρίσκετο ο Γερμανός στρατηγός εις την Μικρασιατικήν παραλίαν, ν’ ακούσει τας αράς και τα αναθέματα των ρακένδυτων και πεινασμένων προσφύγων, θα επληροφορείτο ότι δύο φυλάς αναθεματίζουν ημέραν και νύκταν, γονατιστοί και αιμόφυρτοι, την ΤΟΥΡΚΙΑΝ και την ΓΕΡΜΑΝΙΑΝ».
(Γερμανική Αριστερά) VS(γερμανική Δεξιά+Νεότουρκοι)
Τελείως αντίθετα με την πολιτική της γερμανικής Δεξιάς -που είχε επιλέξει την προνομιακή συμμαχία με τους Νεότουρκους και είχε υποθάλψει τις Γενοκτονίες των χριστιανικών πληθυσμών- βρέθηκε η γερμανική Αριστερά.
……
Μπορούμε να ανακεφαλαιώσουμε για τη σχέση Νεότουρκων και Ναζί λέγοντας ότι:  H απόφαση των Νεοτούρκων του 1911, σηματοδοτεί την εμφάνιση μιας νέας μεθοδολογίας στη σύγχρονη ιστορία. Ένα κόμμα εξουσίας αποφασίζει ανοιχτά και επισήμως να ασκήσει βία κατά όσων υπηκόων του δεν πληρούν ορισμένες από τις πολιτισμικές προϋποθέσεις που αυτό αυθαιρέτως θέτει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι διώξεις και οι σφαγές στη προνεωτερική εποχή οφείλονταν σε μια ενστικτώδη, αυθόρμητη εκδήλωση του θρησκευτικού –κυρίως- συναισθήματος υπεροχής. Η πολιτική των Νεοτούρκων εκφράζει τη νέα μεθοδολογία του εθνικισμού, ο οποίος ψυχρά και υπολογισμένα επιλέγει το θύμα και εκπονεί συγκεκριμένες στρατηγικές με στόχο την εξόντωσή του.  Αυτό το άγνωστο πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο εντάσσει την πολιτική των Νεοτούρκων στην κατηγορία εκείνη που θα γίνει γνωστή στο σύγχρονο κόσμο με τους Ναζί και τη μελετημένη εξόντωση των Εβραίων. Αυτή ακριβώς η μέθοδος των Ναζί -που θα γίνει γνωστή με τον ελληνικό όρο  «Ολοκαύτωμα»- δηλώνει την ψυχρή και αποφασισμένη πολιτική «…για να καθαρίσουν την κοινωνία από ό,τι θεωρούσαν βρώμικο και άρρωστο, να την κάνουν τελεία, καθαρή και υγιή. Το ολοκαύτωμα ήταν ένα πείραμα καθαριότητας. Ήθελαν την αγνή άσπιλη, αμόλυντη τελεία κοινωνία, ένα όνειρο καθαρότητας…..» Στη νεοτουρκική περίπτωση, στη θέση των Εβραίων βρέθηκαν οι χριστιανικές ομάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Ανατολής, οι Ασσύριοι, οι Αραμαίοι…
…….
ΕΝΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ, ΣΤΗΝ ΕΥΞΕΙΝΟ ΛΕΣΧΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
(Ο ΚΙΣΑ ΜΠΑΤΖΑΚ ΕΚΒΙΑΖΕΙ ΜΑΤΑΙΩΣ…)
«….. Χαρακτηριστικό επεισόδιο που θα δείξει την αντίθεση του οργανωμένου δημοκρατικού ποντιακού χώρου στο δωσιλογισμό, θα είναι η συνάντηση του Κυριάκου Παπαδόπουλου, γνωστότερου ως Κισά Μπατζάκ, με τον Θ. Θεοφυλάκτου, στέλεχο του ποντιακού κινήματος ανεξαρτησίας, εκδότη της εφημερίδας Ελεύθερος Πόντοςστο Βατούμι και ιδρυτικό μέλος και πρόεδρο της Ευξείνου Λέσχης Θεσσαλονίκης. Ο Π. Δαδούλης και ο Κισά Μπατζάκ, ηγετικές προσωπικότητες του δωσιλογικού Ελληνικού Εθνικού Στρατού (ΕΕΣ) επισκέφτηκαν την Εύξεινο Λέσχη για να ζητήσουν χρηματική ενίσχυση και υποστήριξη στην στρατολογία εθελοντών. Ο Κισά Μπατζάκ ρώτησε εάν «έκαμε καλά που πολέμησε με εχθρικά όπλα τους Συνέλληνες». Η αρνητική απάντηση του Θεοφυλάκτου και η συνολικά αρνητική του στάση εξόργισε τον Κισά Μπατζάκ, ο οποίος αφού έβρισε τους Τραπεζούντιους, τράβηξε το πιστόλι και το έβαλε στο μέτωπο του προέδρου της Ευξείνου Λέσχης. Ο Θεοφυλάκτου δε λύγισε και έτσι τα σχέδια των δωσίλογων με την Εύξεινο Λέσχη δεν ικανοποιήθηκαν….»