α) Βρέθηκα πρόσφατα στο τελωνείο Ευζώνων, όπου η κίνηση ήταν πολύ μεγάλη, χιλιάδες οι ξένοι που έρχονται για διακοπές, με προρισμό την Χαλκιδική, Κατερίνη και τις άλλες παραλίες της Μακεδονίας.Αυτή είναι η ευχάριστη εικόνα, η δυσάρεστη είναι το ότι εδών και χρόνια στο χώρο του τελωνείου απουσιάζει παντελώς οτιδήποτε έχει σχέση με πληροφόρηση του τουριστών, την προβολή των παραθεριστικών προορισμών, αλλά και των τόσο σημαντικών αρχαιολογικών χώρων της Μακεδονίας μας. Χαρακτηρίζοντας δεκαετίες τώρα τον τουρισμό “βαριά βιομηχανία¨ της χώρας μας, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να την απομυθοποιήσουμε. Είναι αδιανόητο στη μεγαλύτερη οδική πύλη εισόδου της χώρας μας να λείπει ένα έστω περίπτερο πληροφόρησης, και ας λειτουργούσε τουλάχιστον τους καλοκαιρινούς μήνες μόν. Και να οι εκάστοτε κυβερνώντες περί άλλων τυρβάζουν ας αναλάβουν δράση οι Δήμοι, τα Επιμελητήρια, οι ξενοδόχοι και όσοι τέλος πάντων περιμένουν  πως και πως τον ερχομό των αλλοδαπών τουριστών. Πριν λίγους μήνες οι Δήμοι Βέροιας, Νάουσας, Ολύμπου - Δίου και Πέλλας αν θυμάμε καλά, ίδρυσαν ένα διαδημοτικό φορέα με σκποπό την καλύτερη από κοινού προβολή των αρχαιολογικών χώρων και μουσείων. Εμείς στο Δήμο Παιονίας μπορεί να μην διαθέτουμε τόσο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους, και τουριστικούς προορισμούς, έχουμε όμως τα “κλειδιά” της Πύλης, και επιπλέον γειτονεύουμε μετ ους παραπάνω Δήμους. Θεωρώ κατά την ταπεινή μου άποψη πως η δημοτική  μας αρχή οφείλει να ζητήσει και να ενταχθεί στον φορέα αυτόν, και παράλληλα να προχωρήσει από κοινού με τους παραπάνω Δήμους, αλλά και κάθε ενδιαφερόμενο φορέα, στην ίδρυση ενός περιπτέρου προβολής και πληροφόρησης να αφορά τον τουρισμό.
β) Επιστρέφοντας Κυριακή βράδυ από Χαλκιδική σε ρυθμό χελώνας σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό της Θεσσαλονίκης κάποιος περίεγραφε με λόγωια εγκωμιαστικά και θαυμασμού αυτά που είδε επισκεπτόμενος το Πάικο, το Σκαρ, τους καταρρέκτες, τη γαλάζια λίμνη, τη λίμνη Μεταλλείου και γενικότερα τις όμορφες διαδρομές στο βουνό. Προσπαθούε ο άνθρωπος να εξηγήσει και να περιγράψει με ποιον τρόπο μπορεί κανείς να φθάσει στα μέρη αυτά. Από όλη αυτήν την ραδιοφωνική συνομιλία διαπίστωσα δύο πράγματα, την άγνοια του κόσμου για αυτές τις ομορφιές του τόπου μας, και την παντελή έλλειψη προβολής και κατατοπιστική σήμανσής τους.
γ) Το κτίριο του Κέντρου Πολιτισμού στο Πολύκαστρο απέκτησε επιτέλους κεραμοσκεπή, έτσι οι ομπλέρες στο μέλλον θα είναι αχρείαστες εντός του κτιρίου, γίνονται και εργασίες συντήρησης και βαφής, έτσι πολύ σύντομα μαζί και με το πέρας των εργασιών στον πύργο του ωρολογιού η κεντρική πλατεία του Πολυκάστρου θα ομορφαίνει ακόμη περισσότερο, όμως οι καθημερινοί, ειδικά το καλοκαίρι επισκέπτες της θα συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν μια σοβαρή έλλειψη, αυτό της τουαλέτας.
Αλήθεια μπορεί κανείς να φαντασθεί το σπίτι του δίχως τουαλλέτα;
δ) Το θερμόμετρο τον Ιούλιο κτύπησε κόκκινο, η ζέστη έγινε ανυπόφορη, όμως δεν στάθηκε ικανή να ματαιώσει κανέναν πανηγύρι και καμιά εκδήλωση συλλόγου, μάλλον το αντίθετο έγινε, με κυρίαρχη βέβαια στο ποντιακρατούμενο Κιλκίς τα ποντιακά σωματεία. Έτσι η δροσιά της νύκτας και η οικονομική κρίση έδωσαν στον κόσμο στα πανηγύρια όπου έστω για λίγες ώρες ξέχασαν Τρόικα - ΔΝΤ - ανεργία κ.τ.λ. Χωρίας καμμία σχεδόνο οικονομική ενίσχυση οι σύλλογοι έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και βλέποντας κανείς όλους αυτούς τους εθελοντές, κάθε ηλικίας, να βοηθά ο καθένας μας με τον τρόπο του, μας έδωσαν και ένα μήνυμα αισιοδοξίας, πως ενωμένοι μπορούν να τα καταφέρουμε καλύτερα. Ένα μεγάλο μπράβο αξίζει και στους κάθε λογής χορηγούς, που σ’ αυτήν την δύσκολη οικονομική συγκυρία συνεχίζουν να στηρίζουν τα σωματεία.
Όμως ας μου επιτραπεί μια μικρή παρατήρηση, είδα με λύπη σε πολλές εκδηλώσεις, υλικά ανακύκλωσης, πλαστικό και αλουμίνιο, να καταλήγουν στα σκουπίδια, είναι κρίμα να λες πως υπηρετείς τον πολιτισμό αλλά να λειτουργοείς μ’ αυτόν τον τρόπο.
Εκδήλωση είχε το Σάββατο 21 Ιουλίου και ποντιακός σύλλογος του Μεταλλικού, στην οποία η σημερινή διοίκηση τίμησε με αναμνηστική πλακέτα όλους τους διατελέσαντες στον σύλλογο προέδρους.
Μεταξύ αυτών και ο καλός φίλος Στάθης Σοπρανίδης παιδί του εμφυλίου, της ελληνικής διασποράς, γεννήθηκε και ανδρώθηκε στην Τσεχία την οποία θεωρεί επίσης πατρίδα του. Παρ’ ότι ζει εδώ και χρόνια πλέον  στην Ελλάδα, δεν διέκοψε του δεσμούς με την Τσεχία, το αντίθετο έγινε, φρόντισε να τους διευρεύνει, έτσι “άνοιξε” το δρόμο στα πολιτιστικά σωματεία του Κιλκίς, και όχι μόνο, δίνοντας τη δυνατότητα συμμετοχής σε διάφορες φολκλορικές εκδηλώσεις στην Τσεχία. Παράλληλα με δική του φροντίδα ήρθαν στην χώρα μας και σύλλογοι από την Τσεχία, ένας τέτοιος σύλλογος θα έρθει αρχές Σεπτεμβρίου στη χώρα μας, επιθυμία του Στάθη να εμφανισθεί και στο Κιλκίς, ελπίζω η επιθυμία του να βρει ανταπόκριση.
ε) Στον Ακρίτα εδώ και μερικά χρόνια υπάρχει ένα μνημείο αφιερωμένο στον ήρωα του Κυπριακού αγώνα Γρηγόρη Αυξεντίου, ο οποίος υπηρετώντας στον ελληνικό στρατό βρέθηκε να υπηρετεί στο στρατιωτικό φυλάκιο του Ακρίτα, ας το έχουν υπόψιν οι αδελφοποιημένοι ελληνοκύπριοι σύλλογοι και την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθούν μαζί, ας κάνουν μια επίσκεψη και ας αφήσουν λίγα λουλούδια στον ανδριάντα του Γρηγόρη Αυξεντίου, άλλωστε ο Ακρίτα δεν είναι μακριά.
ζ) Και τελικά εν μέσω καύσωνα, οικονομικής κρίσης και πανηγυριών, δύο αδελφές από την Μεγάλη Βρύση μας θύμισαν με την γενναιόδωρη πράξη την περίφημη φράση του Τ.Φ. Κένεντυ ...μην ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα αλλά τι κάνεις εσύ γι’ αυτήν και στην προκειμένη περίπτωση οι δύο κυρίες Σοφία και Παρθένα Προκοπίδου το απέδειξαν με την πολύ σπουδαία δωρεά του πλήρου εξοπλισμένου ασθενοφόρου στο ΕΚΑΒ Κιλκίς, δηλαδή σ’ όλους εμάς.
Στους δύσκολους και χαλεπούς που βριώνουμε ας είναι αυτή σας η πράξη παράδειγμα προς μίμησιν για όλους μας.
Ο Θεός να σας έχει καλά σεβαστές κυρίες από τη Μεγάλη Βρύση.
Υ.Γ.: Ο Παν. Γ. Τανιμανίδης στο βιβλίο του Ποντιακοί οικισμοί στην Ελλάδα (έκδοση Σωματείου Παναγία Σουμελά 1988) κλείνει την αναφορά του για την Μεγάλη Βρύση μ’ αυτά τα λόγια ...Χαρακτηριστική και παρομοιώδης είναι η ζωή τους, που την ομορφαίνουν και την εξωρραϊζουν η καλοσύνη και η ανθρωπιά, η αγάπη και η φιλοξενία. Λέγεται ότι στην κατοχή (1941-1944) πολλοί εύρισκαν φιλοξενία, περιποίηση, ψωμί και ξεστασιά στη Μεγάλη Βρύση που και σήμερα εξακολουθεί να είναι μια ζεστή ποντιακή εστία φιλοξενίας.