Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 7:46:24 πμ
Κυριακή, 24 Σεπτεμβρίου 2017 21:42

Κράτος ρεντίκολο

Του Ανδρέα Μακρίδη. 

 

Κατεβαίνοντας κανείς με το αμάξι του απ' τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, περνά μέσα από τις τέσσερις διαφορετικές “εθνικές οδούς” με τα πολυάριθμα διόδια. Χρησιμοποιούμε τον όρο καταχρηστικά. Στην πραγματικότητα, η έννοια της εθνικής οδού είναι μια απλή παράσταση από το παρελθόν, όταν κατασκευαστής της ήταν το Δημόσιο. Σήμερα οι δρόμοι αυτοί ανήκουν σε ανώνυμες εταιρείες. Το κράτος πού βρίσκεται;

 

Ας αρχίσουμε με τα ευτράπελα: Τουλάχιστον στα διόδια του Αυτοκινητόδρομου Αιγαίου που έχει αναλάβει 230 περίπου χιλιόμετρα της κεντρικής Ελλάδας (και μαζί τους τις νέες σήραγγες των Τεμπών), ο οδηγός βλέπει αναρτημένη την ταμπέλα: “Ο καταναλωτής δεν έχει υποχρέωση να πληρώσει, εάν δεν λάβει το νόμιμο παραστατικό (απόδειξη-τιμολόγιο). Αγορανομική διάταξη αρ. 4/28.11.2012, ΦΕΚ Β' 1313/12-12-2012”. Σε απλά ελληνικά, η επιγραφή ενημερώνει τον οδηγό, πως οι νόμοι του κράτους επιτάσσουν να ζητήσει εκείνος πρώτα την απόδειξη από τον υπάλληλο των διοδίων, και μετά να πληρώσει το αντίτιμο. Δεν πρόκειται μάλιστα για κάποια παλιά και ξεχασμένη διάταξη, αλλά για διάταξη του 2012, δημοσιευμένη στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως.

Εάν ο οδηγός επιχειρήσει να εφαρμόσει την αναρτημένη αγορανομική διάταξη, ο υπάλληλος θα αρνηθεί. Εάν ο οδηγός επιμείνει, θα διακοπεί η κυκλοφορία των οχημάτων στη συγκεκριμένη λωρίδα των διοδίων, μέχρι να έρθει ο επόπτης βάρδιας, προκειμένου να ασκήσει πίεση στον οδηγό να πληρώσει πρώτα εκείνος. Εάν ο επόπτης διαπιστώσει πως ο οδηγός επιμένει ενώ η ώρα περνά (δείγμα ότι έχει μάλλον κάποιες κρυφές “πλάτες” για να τολμά να τα βάλει με τον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου), θα δώσει εντολή στην υπάλληλο να εφαρμόσει τελικά τον νόμο. Συνέβη σε μας πρόσφατα – και το πιστοποιούμε.

Δεν λέμε βέβαια, πως το να λαμβάνει κανείς την απόδειξη των διοδίων προκαταβολικά, είναι οπωσδήποτε η πιο λογική εκδοχή. Όσοι για παράδειγμα κυκλοφορούν με ηλεκτρονική κάρτα διοδίων, την έχουν προπληρώσει. Εάν ωστόσο η Πολιτεία έχει κρίνει πως η διαδικασία αυτή είναι η πλέον ενδεδειγμένη, (ή μπάρα άλλωστε σηκώνεται αφού πληρώσει ο χρήστης) τότε θα πρέπει να αξιώνει να εφαρμόζεται τουλάχιστον από τις εταιρείες με τις οποίες συναλλάσσεται – αλλιώς ας την καταργήσει. Δεν είναι θέατρο οι νόμοι της Πολιτείας, ούτε είναι δυνατόν ο πολίτης να καλείται να υπερασπιστεί το κύρος τους μονάχος του.

Εάν τα παραπάνω φαίνονται απλώς κωμικά, διόλου αστείο είναι το καθεστώς που ισχύει για το τηλέφωνο έκτακτης ανάγκης. Κατ' αρχάς, ο αριθμός αυτός είναι ξεχωριστός για κάθε τμήμα της “εθνικής οδού”. Η Εγνατία Οδός χρησιμοποιεί το νούμερο 1077, η Νέα Οδός το 1075, η Αττική Οδός το 1024. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Το τηλέφωνο αυτό υπάρχει για να δηλώνεται ένα ατύχημα, ή ένα γεγονός που μπορεί να οδηγήσει σε δυστύχημα - λάδια στον δρόμο, χτυπημένα ή ψόφια ζώα, χιονόπτωση ή παγετός. Η ύπαρξη του αριθμού αυτού, είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας, καθώς μπορεί να σώσει ανθρώπινες ζωές. Όσοι ωστόσο χρησιμοποιούνε καρτοκινητό τηλέφωνο, στην πράξη αποκλείονται απ' την χρήση του.

Ο ιδιοκτήτης του καρτοκινητού, μπορεί να διαθέτει πάνω από 200 λεπτά ομιλίας προς εθνικά δίκτυα, αλλά να αποκλείεται από τη χρήση του αριθμού έκτακτης ανάγκης, καθώς ο διαθέσιμος χρόνος ομιλίας, δεν αντιστοιχεί στο διαθέσιμο χρηματικό ποσόν. Τα μόνα τηλέφωνα που το κράτος έχει εξασφαλίσει για όλους, είναι εκείνα της Άμεσης Δράσης, της Πυροσβεστικής και των Πρώτων Βοηθειών. Για τα υπόλοιπα, ας πρόσεχαν.

Εάν μεθαύριο συμβεί κάποιο δυστύχημα στην “εθνική οδό” που θα μπορούσε να αποφευχθεί με τη χρήση του αριθμού, θα δούμε και πάλι τους ιθύνοντες να ρίχνουν την ευθύνη ο ένας στον άλλο, όπως συνέβη και με το ναυάγιο του σαπιοκάραβου με το μαζούτ. Κι οι βουλευτές μας με τη σιωπή τους, καλούνε τον πολίτη να διαλέξει, ανάμεσα σε μιαν ασύδοτη ιδιωτική πρωτοβουλία και ένα κράτος ρεντίκολο.