Στον προβληματισμό προστέθηκαν και οι δηλώσεις Ξυδάκη, που μας επαναφέρουνε στο δίλημμα “ευρώ ή δραχμή”. Τι στο καλό συμβαίνει; Σκηνοθετεί τη ρήξη η κυβέρνηση; Για να πετύχει τι;
Απ' την αρχή που η κρίση χτύπησε μια Ελλάδα απροετοίμαστη, με συνέπεια τον εφιάλτη των Μνημονίων, στη χώρα μαίνονται δύο παράλληλοι πόλεμοι που τελικά συναντώνται. Ο ένας απ' αυτούς έχει φύση οικονομική, κι ο άλλος γεωστρατηγική.
Ο γεωστρατηγικός πόλεμος, έχει να κάνει με τα διαφορετικά ξένα συμφέροντα που συγκρούονται στον ελλαδικό χώρο. Η Επανάσταση του 1821, ανέδειξε τρία κόμματα που τα εκπροσωπούσαν: Ήταν το λεγόμενο αγγλικό κόμμα, το γαλλικό και το ρωσικό. Τα τρία αυτά συμφέροντα ρίχνουν τη σκιά τους και στην σημερινή Ελλάδα ως “αγγλοαμερικανικός παράγων”, “γαλλογερμανικός άξονας” και “ρωσική επιρροή”. Στην Ευρώπη της Μέρκελ, όταν η Ελλάδα το 2010 ανακοίνωνε πως βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας, ο γαλλογερμανικός άξονας δεχόταν ένα ισχυρότατο πλήγμα έναντι των άλλων δύο - και η Ελλάδα, έγινε η χώρα που θα παραδειγμάτιζε τις υπόλοιπες χώρες του ευρώ με τα εξαντλητικά “προγράμματα διάσωσης”. Η σκληρή τακτική του Σόιμπλε παραδειγμάτισε τους Ισπανούς, παραδειγμάτισε τους Ιταλούς και σήμερα, καλείται να παραδειγματίσει και τους Γάλλους που ορέγονται με τη σειρά τους ρήξη με το Βερολίνο.
Το ΔΝΤ κατέστη δανειστής της Ελλάδας με το πρώτο κιόλας Μνημόνιό της, κατόπιν απαίτησης της Γερμανίας. Ας μην αναλύσουμε εδώ τους λόγους, και το πόσο οξύμωρο ακούγεται αυτό. Η ουσία είναι πως η Γερμανία έχει δηλώσει, πως χωρίς την παρουσία του ΔΝΤ στα “προγράμματα διάσωσης”, η ίδια αρνείται την χρηματοδότησή τους.
Στο ΔΝΤ από την άλλη, δεσπόζουσα θέση κατέχουν οι ΗΠΑ. Και οι ΗΠΑ πλέον, έχουν έναν νέο Πρόεδρο, ο οποίος κατά τα φαινόμενα επιδιώκει μία στρατηγική σχέση με τη Ρωσία του Πούτιν – αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις της Ε.Ε.. Τι θα γίνει εάν το ΔΝΤ τεντώσει σκοπίμως το σχοινί και αρνηθεί την συμμετοχή του στο ελληνικό πρόγραμμα, με τη δικαιολογία ότι η Ελλάδα δεν έχει εφαρμόσει πλήρως το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που χρειάζεται; Θα δεχθεί η Μέρκελ τις παραμονές των γερμανικών εκλογών, να αθετήσει τις δηλώσεις της, και να χρηματοδοτήσει την Ελλάδα, την ώρα που το ΔΝΤ δηλώνει ότι το χρέος μας είναι “μη βιώσιμο”; Πώς θα αντιμετώπιζε όμως και πάλι η Μέρκελ, το ενδεχόμενο να χάσει μία χώρα της ευρωπαϊκής της περιφέρειας, την ώρα που θα είχε να αντιμετωπίσει τη νέα ιδιότυπη συμμαχία Τραμπ και Πούτιν;
Επί δύο χρόνια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παίζει το λεγόμενο “γεωστρατηγικό χαρτί” με αιχμή το Προσφυγικό ζήτημα. Με το χαρτί αυτό, κατάφερε να περιοριστούν οι απαιτήσεις των δανειστών στο “ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο” του ΔΝΤ και της Ε.Ε., και να αποφύγει η χώρα τις μαζικές απολύσεις και ιδιωτικοποιήσεις. Στο ίδιο πλαίσιο, κρατάει και σκοπίμως ανενεργό το διαβόητο Υπερταμείο, με τις συμβάσεις παραχώρησης γαιών και επιχειρήσεων για 99 χρόνια.
Ο Τσίπρας δεν θέλει εκλογές. Μέσα στο νέο θολό τοπίο, θέλει να διατηρήσει την στρατηγική του και να αποφύγει τα χειρότερα που ενδεχομένως θα έρθουν. Ξέρει ότι θα χρειαστεί να ανοίξει πλέον την πόρτα του Υπερταμείου, και θέλει να την βγάλει καθαρή, κρατώντας ακόμα τα κλειδιά στο χέρι και τους μεντεσέδες στη θέση τους.
