Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 11:07:09 πμ
Πέμπτη, 30 Οκτωβρίου 2014 20:55

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ

Του Δημήτρη Ιωαννίδη

 

Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, όπως «να ζει κανείς ή να μη ζει».
Ποιος να φαντάζονταν πως ύστερα από τόσα χρόνια η ρήση του Γουλιέλμου Σεξπήρου και ειδικότερα το διαζευτικό ή θα  έμπαινε με τόση βιαιότητα στη ζωή μας, ώστε, να καθορίζει κάθε βήμα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.
Και, ως πού τέλος πάντων ,μπορεί να μας πάνε οι πολιτικοί μας φίλοι με τα διαζευτικά  «ή».
Ακολουθείς το μνημόνιο; Έρχεται η καταστροφή, μας λένε οι μεν.
Ακολουθείς το Αντιμνημόνιο (να το γράψουμε και με κεφαλαίο να μη μας παρεξηγήσουν); Έρχεται πάλι η καταστροφή μας λένε οι δε.
Αφού έτσι κι αλλιώς, όπως ισχυρίζονται οι πολιτικοί μας οδηγούμαστε στην καταστροφή, γιατί δεν ενώνονται να πάμε όλοι μαζί χέρι-χέρι στην καταστροφή, ώστε, να μη διαγκωνίζονται για το ποιος θα μας στείλει γρηγορότερα. Έτσι, θα έχουμε κι εμείς «οι λοιποί πολίτες» την ευκαιρία να μην είμαστε υποχρεωμένοι να διαλέξουμε το μαύρο ή το άσπρο αλλά  «το ασπρόμαυρο» αφού έτσι κι αλλιώς οδηγεί και αυτό στην καταστροφή.
Αλλά, ας σοβαρευτούμε λίγο (δεν ξέρω αν μπορεί να το κάνουν και οι πολιτικοί μας, ιδιαίτερα « οι πρώιμοι και οι όψιμοι»),να δούμε τι φταίει που οδηγηθήκαμε σε τόσο μεγάλα και τραγικά για τη χώρα αδιέξοδα. Ας δούμε μερικά απ αυτά, ξεκινώντας από την παιδεία, που είναι και ο αγαπημένος μας λόγω της μακρόχρονης παρουσίας μας σ αυτό το χώρο.
1)Παιδεία. Ποτέ καμιά Κυβέρνηση και κανένας Υπουργός δεν έκανε μακροχρόνιο πρόγραμμα για την παιδεία που να ανταποκρίνονταν στη σύγχρονη και μελλοντική πραγματικότητα. Ό,τι  έχτιζε και χτίζει η μία Κυβέρνηση ή ο ένας υπουργός έρχεται και κατεδαφίζει ο άλλος-και το τραγικό-ακόμη και της ίδιας παράταξης υποκύπτοντας σε συντεχνιακές απαιτήσεις (τρανταχτό παράδειγμα ο λεγόμενος νόμος Διαμαντοπούλου (ΠΑΣΟΚ) με τους 260 ψήφους της Βουλής που κατεδάφισε ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος (επίσης ΠΑΣΟΚ;) Τι χρειάζεται ; με δυο λόγια.
Μακροχρόνιος συναινετικός προγραμματισμός μη ανατρέψιμος από κανέναν με μόνιμο υφυπουργό Παιδείας που θα εγκρίνεται από διακομματική Επιτροπή της Βουλής και θα επιβλέπει αποτελεσματικά, αποκλειστικά ,την εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου. Τέλος!
2)  Αυτοδιοίκηση. Αποκεντρωμένη απόλυτα όπως τις περισσότερες χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα στη Γερμανία, με ίδιους πόρους και διαχείριση, με ευθύνη από το τελευταίο σχολείο μέχρι το πιο απομακρυσμένο χωριουδάκι όπου εκτελούνται έργα και προγράμματα κοινωνικής προστασίας. Όχι, όπως γίνεται σήμερα εδώ με τους ανευθυνουπεύθυνους «άρχοντες» που θέλουν να παρίστανται σε όλες τις εκδηλώσεις, πρώτο τραπέζι πίστα , που λεέι ο λαός μας και όταν έρχεται ο λογαριασμός της ευθύνης όλο οι άλλοι φταίνε και ποτέ ΕΜΕΙΣ. Ανατριχιάζει κανείς από τις καθημερινές αποκαλύψεις διαφθοράς που γίνονται στους Δήμους της χώρας. Στο σκαμνί της Δικαιοσύνης όλοι οι παραβάτες του νόμου και οι καταπατητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών και συμπολιτών μας. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά σαν χώρα και σαν κοινωνία. Τέλος!
 3) Υγεία. Πως μπορεί να αναφερθεί κανείς σε ένα τόσο σοβαρό θέμα που εγγίζει την ανθρώπινη ζωή και το θάνατο χωρίς να εκτεθεί είτε ως ανεπαρκής, είτε, ως υπερβολικός. Ακούστηκαν και ακούγονται καθημερινά τόσο τρομακτικά πράγματα στο χώρο της υγείας που κανένας υπουργός και καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να βάλει τέλος αν δεν έχει όλη τη βοήθεια από τον απλό πολίτη και τα πολιτικά κόμματα, μέχρι τον Πρωθυπουργό της χώρας. Είναι τόσο μεγάλα τα συμφέροντα που λυμαίνονται το χώρο της υγείας, που μόνο με μια καθολική συναίνεση μπορεί να καταπολεμηθεί η Λερναία Ύδρα που για χρόνια εξουσιάζει το συγκεκριμένο χώρο. Μόνο έτσι θα επέλθει κάθαρση στο χώρο της υγείας και θα αντιμετωπιστούν τα καθημερινά φαινόμενα διαπλοκής και διαφθοράς στο τρίγωνο φαρμακευτικές-φαρμακεία-γιατροί.
4) Οικονομία. Κανονικά πρέπει να το αφήσουμε μόνο στους οικονομολόγους αυτό το θέμα. Αλλά, τελευταία, ο επιστημονικός αυτός κλάδος έχει τόσο αντικρουόμενες απόψεις-ακόμη και εκφραστές του ίδιου πολιτικού χώρου-που μας έχουν μπερδέψει τελείως. Αυτό που μας άφησαν όλη αυτή την περίοδο της «ασύμμετρης» σύγκρουσης είναι μόνο η επικεφαλίδα του κειμένου που διαβάζετε: ΜΝΗΜΟΝΙΟ ή ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΟ. Μα ο πολίτης δοκιμάζεται τόσο πολύ από την ανεργία, την αναξιοκρατία, τη φτώχεια που δεν τον ενδιαφέρει πιο είναι «το μη χείρον» για την καθημερινότητά του.
Ποιο από τα δύο θα του δώσει δουλειά;
Ποιο από τα δύο θα του εξασφαλίσει την επιβίωση αυτού και της οικογένειάς του;
Ποιο από τα δύο θα του επιτρέψει να σπουδάσει με αξιοπρέπεια τα παιδιά του;
Ποιο από τα δύο θα του επιτρέψει πρόσβαση στην υγεία;  Και, τέλος,
Ποιο από τα δύο θα τον κάνει να είναι περήφανος για το παρελθόν του (Παρθενώνας) και αισιόδοξος για το μέλλον του (Αμφίπολη)

Ο Πολίτης είτε με το μνημόνιο, είτε με το αντιμνημόνιο χόρτασε «φούμαρα» και από την Κυβέρνηση και από την Αντιπολίτευση. Βλέπει την καθημερινότητά του να χειροτερεύει και η αχτίδα φωτός στο τούνελ που φάνηκε να χαράζει για το τέλος της χρονιάς γκρεμίστηκε από τα «Σπρέντς» και τις λεγόμενες αγορές, και η διαφαινόμενη ελπίδα ανάκαμψης μετατίθεται ή ματαιώνεται. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση οι βιαστικές αποφάσεις της Κυβέρνησης και οι αντιφάσεις της αξιωματικής Αντιπολίτευσης –θεληματικά ή αθέλητα- προσπαθούν να σταματήσουν αυτήν την πορεία.
Ο Ελληνικός Λαός δεν θα τους αφήσει να τορπιλίσουν της θυσίες του.