Το 62% υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα αντί να ενισχύσει την κυβέρνηση, την ανάγκασε τελικά να αναζητήσει στήριξη από τα υπόλοιπα κόμματα, προκειμένου να καταθέσει την δική της πρόταση και να καταλήξει σε συμφωνία (3ο Μνημόνιο) κομμένη και ραμμένη πάλι στα μέτρα των δανειστών.
Ο πρωθυπουργός μας αναζήτησε βοήθεια απ’ όλους αυτούς τους οποίους εδώ και πέντε χρόνια κατηγορούσε και χαρακτήριζε με απαράδεκτους πολλές φορές χαρακτηρισμούς, άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως.
Ζήτησε στήριξη απ’ όλους αυτούς που με το ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν εμπλακεί σε φαινόμενα διαφθοράς, απ’ όλους αυτούς που δεν τόλμησαν ποτέ να σηκώσουν το κεφάλι και να κοιτάξουν τους Γερμανούς στα μάτια. Κακά τα ψέματα, όλοι πλέον ξέρουμε το ρόλο της Γερμανίας και των δορυφόρων της στα Ευρωπαϊκά πράγματα, όμως απ’ όλη αυτή την εξάμηνη διαπραγμάτευση, προέκυψε και κάτι θετικό, επιτέλους κάποιες χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία αντιλήφθηκαν πως ο ηγεμονικός ρόλος της Γερμανίας, αργά ή γρήγορα θα τις καταντήσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση απλές «διακοσμητικές γλάστρες».
Η Γερμανία λοιπόν, δια του υπουργού της Σόιμπλε και άλλων αξιωματούχων της, προσπάθησε μέχρι το τέλος να ταπεινώσει με κάθε τρόπο τη χώρα μας, θέτοντας όρους απαράδεκτους και προσβλητικούς για την πατρίδα μας. Δεν μας εμπιστεύεται πλέον, λέει ο εκφραστής του Δ’ Ράϊχ, και ζητάει γη και ύδωρ από τους Έλληνες. Ξεχνάει ο κύριος αυτός τις υποχρεώσεις της χώρας του απέναντι στην πατρίδα μας, δηλαδή, τα κατοχικά δάνεια και τις πολεμικές αποζημιώσεις, ξεχνούν όλοι στη Γερμανία, ή δεν θέλουν να ξέρουν πως η χώρα τους εκτός από τα πλυντήρια SIEMENS εξάγει και διαφθορά και μάλιστα με αποδείξεις.
Ξεχνά ο κύριος Σόϊμπλε, η κυρία Μέρκελ τα όσα διεπράχθησαν στο πρόσφατο παρελθόν μεταξύ «κάποιων» Γερμανικών εταιρειών και «κάποιων» πολιτικών ή οικονομικών παραγόντων εδώ στη χώρα μας. Το μέγεθος και η συχνότητα των φαινομένων αυτών οδηγεί στα συμπεράσματα ότι η διαφθορά είναι συνώνυμη της εξάρτησης και αποτελούν κοινό τόπο, κεντρική επιλογή αμφοτέρων (Ελλήνων και Γερμανών πολιτικών) ώστε να ελέγχεται η πολιτική και οικονομική ελίτ της Ελλάδας σ’ όλες τις βαθμίδες να μην εγερθεί ποτέ ελληνική απαίτηση έναντι των οφειλών της Γερμανίας.
Το λόγο που δεν τολμάνε να απαιτήσουν από τους Γερμανούς οι πολιτικοί μας, πολλοί απ’ αυτούς τον ξέρουν από μικρά παιδιά, όταν οι παππούδες και οι πατεράδες τους… τάχανε ψιλοβρεί, ποτέ με τους Γερμανούς και ποτέ με τους Αγγλοαμερικανούς. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται μετά από 63 χρόνια, το Μάιο του 2010, όταν η σύγχρονη κλεπτοκρατία εκλιπαρούσε τη ξένη οικονομική βοήθεια. Η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται και σήμερ: η νέα συμφωνία με τους δανειστές θα έχει και πάλι υπογραφές πολιτικών της κλεπτοκρατίας, δηλαδή δούλευε για να ζεις και κλέβε νάχεις. Πολλοί από αυτούς που υπέγραψαν (υπουργοί, βουλευτές) είπαν εκ των υστέρων ότι «δεν τα διαβάσανε». Όταν έχεις εξασφαλισμένο παρελθόν, παρόν και μέλλον θα κάτσεις να κοιτάς και να διαβάζεις κείμενα και Μνημόνια; Στο άρθρο 8 παράγραφο 1 του πρώτου Μνημονίου αναφέρεται… «Όλες οι καταβολές που πρέπει να γίνουν από το δικαιούχο κράτος μέλος ή την Τράπεζα της Ελλάδος …γίνονται χωρίς συμψηφισμό η προβολή ανταπαίτησης, ελεύθερα και απαλλαγμένα από, και χωρίς κρατήσεις για φόρους, προμήθειες και άλλες χρεώσεις καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της Σύμβασης». Το τι σημαίνει αυτό το «… χωρίς συμψηφισμό η προβολή ανταπαίτησης» μας το εξηγεί ο συγγραφέας, οικονομολόγος Τζανέτος Γκούσκας, στο βιβλίο του «Ίδού ο λογαριασμός κ. Μέρκελ 300 δις ευρώ από τα κατοχικά δάνεια» Εκδόσεις Κάδμος 2014. … Σημαίνει ότι το Ελληνικό Δημόσιο το «δικαιούχο κράτος» δεν έχει το δικαίωμα να συμψηφίσει τις οφειλές του απ’ τα δάνεια με απαιτήσεις που μπορεί να έχει απ’ τους δανειστές του. Ποιοι είναι αυτοί οι δανειστές. Είναι το ΔΝΤ η ΕΚΤ και οι χώρες της Ευρωζώνης.
Και ποιος απ’ αυτούς τους δανειστές έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την χώρα μας και ήθελαν να αποκλείσουν το δικαίωμα ανταπαίτησης; Κανένας άλλος, εκτός απ’ τη Γερμανία.
Είναι οι αποζημιώσεις που απαιτούμε για τις καταστροφές που προκάλεσαν στην Ελλάδα τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής καθώς και τα χρήματα που τους δανείσαμε στην περίοδο της κατοχής. Η Γερμανία θέλοντας ν’ αποφύγει ακόμα και κάποιες παρερμηνείες του Άρθρου 8 παρ. 1 του 1ου Μνημονίου, δεν μπήκε η ίδια στη δανειακή σύμβαση και όρισε, ως ενδιάμεσο την τράπεζα K.F.W. να συμμετέχει για λογαριασμό της στη χρηματοδότηση της χώρας μας…».
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η Γερμανία αρνείται να επικυρώσει τη «Σύμβαση ποινικού δικαίου του Συμβουλίου της Ευρώπης περί διαφθοράς», καθώς και τη «Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών κατά της διαφθοράς». Τυχαίο; δεν νομίζω;
Στη νέα συμφωνία – Μνημόνιο – όταν και εφόσον υπογραφεί δύο πράγματα θάναι σίγουρα, α) θα φέρει υπογραφές από «Μνημονιακούς» και τέως «αντι μνημονιακούς» και β) πως το Άρθρο 8 παρ. 1 θα υπάρχει και στο νέο Μνημόνιο δυστυχώς.
Υ.Γ.: Το δεύτερο θετικό στοιχείο που προέκυψε απ’ αυτό το καταστροφική εξάμηνο, είναι το ό,τι οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας κάθισαν επιτέλους στο τραπέζι της ομόνοιας και συναποφασίζουν για το μέλλον της πατρίδας και όχι για το μέλλον των κομμάτων τους και κατ’ επέκταση και των ιδίων. Μακάρι να υπάρξει συνέχεια.
Τώρα, αν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, θέλει να μπει στο κάδρο της ελληνικής ιστορίας – τώρα που τα είδε όλα, δηλαδή την πραγματικότητα – δύο πράγματα πρέπει να έχει στο μυαλό του, να βρει εκείνους τους πολιτικούς με τους οποίους οφείλει και πρέπει να υλοποιήσει το δεύτερο στόχο.
Την αναδιάθρωση και επανίδρυση του κράτους. Αν δεν αλλάξουν τα πάντα στο ελληνικό δημόσιο, δεν θα πετύχουμε τίποτα όσα λεφτά κι αν μας δανείσουν. Αλλιώς τι ‘χα Γιάννη….
