Φωτογραφία: από δεξιά: Αναστάσιος Αμανατίδης, Ντόροθυ, Σταύρος Φραγγίδης, Σοφία Φραγγίδου και Κυριακή Κεσίδου στην πλατεία του Μελισσουργειού.
Οι επισκέπτες μας από το Τορόντο, συνοδευόμενοι από εμένα, εξοικειώθηκαν εύκολα με τους λίγους γειτόνους χωριανούς, που βρέθηκαν εκείνη την φθινοπωρινή μέρα στο αναζητούμενο ποθητό Μεζντουρέκ (Μελισσουργείο)! Τον Σταύρο Φραγκίδη, πατέρα του γυναικολόγου και πολιτικού Γιώργου, τον Ηλία, την κυρά Σοφία, που προαναφέραμε, όλοι το γένος Φραγκίδη ή Φρεγγίδη και τον πρόεδρο της κοινότητας Λεωνίδα, επίσης Φρεγγίδη, που κατέφθασε λίγο αργότερα από την έδρα του την Κοκκινιά.
Τους ανάλαβε ο Λεωνίδας, το χάρηκαν και οι ‘ξένοι’, που τους αγκαλιάσαμε, οπότε εγώ επικαλούμενος υποχρεώσεις ιατρείου, τους άφησα, ενώ ο πρόεδρος Λεωνίδας Φρεγγίδης, τους περιποιήθηκε, σα να ήταν παλιοί συγχωριανοί της ξενιτιάς!
Νωρίς το απόγευμα τους έφερε με το αυτοκίνητό του στο Κιλκίς και τους έκανε το τραπέζι στο ρεστοράν ‘Τρία αδέρφια’! Οι άνθρωποι πάθανε την πλάκα τους από την φιλόξενη διάθεση, που συνάντησαν από μέρους μας! Νωρίς το βράδυ και με διερμηνέα τον συγγενή Γιώργο Αμανατίδη, που έκανε στα καράβια και, λίγο στην Αμερική (λάθρα), βολτάροντας στην 21η Ιουνίου, είχαν μόνο καλά λόγια για να εκφράσουν τα συναισθήματά τους!
Συγκράτησα τα λόγια τους, που με κολάκεψαν, γι’ αυτό και τα γράφω, όπως μου τα μετάφρασε ο Γιώργος: Εσείς εδώ στο Κιλκίς, παρ’ ότι, όπως καταλάβαμε, δεν είστε συγγενείς μας, ούτε από το γένος μας, είστε όμως καλύτεροι σε πολιτισμό και κοινωνικότητα από τους δικούς μας στη Βουλγαρία! Επί πλέον, απευθυνόμενη σε μένα η Dorothy, … θα πρέπει να είναι πολύ ευτυχής μαζί σου η γυναίκα σου, αν και δεν τη γνωρίσαμε, που πολύ θα θέλαμε… (Η ευλογημένη συμβία μου εκείνη την ημέρα ήταν σε επίσκεψη της οικογένειάς της στο χωριό!)
Αφού τους δώσαμε και άλλες απαντήσεις στις όποιες απορίες τους, όπως γιατί υπάρχουν μεγάφωνα, που παίζουν τραγούδια, ή εκπέμπουν συνθήματα στη διαπασών, ( ήταν παραμονές ευρωεκλογών του 1984), αλλά και γιατί παίζω στα δάκτυλα του χεριού την αρμαθιά με τα κλειδιά μου, ενώ κάνουμε βόλτα και άλλα ‘αμερικάνικα’ ερωτήματα, τους αφήσαμε στο Ξενοδοχείο, απ’ όπου θα αναχωρούσαν πολύ ενωρίς το πρωί, υποσχόμενοι μελλοντική συνάντηση, ή τουλάχιστο να διατηρηθεί η γνωριμία μέσω αλληλογραφίας!
Όπως και έγινε. Η Ντόροθυ ήταν επιμελής στις χριστουγεννιάτικες και εορταστικές κάρτες της, που τις συμπλήρωνε με ένα σωρό καλά λόγια για την φιλοξενία μας, και τη ζωή της δικής της οικογένειας στο Τορόντο, ενώ δεν παρέλειπε να ανανεώνει την πρόσκλησή της για μία επίσκεψη στον Καναδά!
Η τελευταία πραγματοποιήθηκε μετά δωδεκαετία το 1996, όταν ως δήμαρχος Κιλκίς, αποδέχθηκα πρόσκληση του συλλόγου Κιλκισιωτών του Τορόντο, κατά την οποία είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε, με την οικογένεια των Schandoff, διαθέτοντας διεύθυνση και τηλέφωνα. Όταν δε στον επίσημο ετήσιο χορό του συλλόγου, (πρόεδρος ο συγχωριανός μας Στάθης Μιχαηλίδης από το Παρόχθιο του Κιλκίς, αλλά και οι άλλοι Σάββας Καρασαββίδης από Ποντοκερασιά, Κουτσοκώστας από Μεταξοχώρι, Στεφανίδης Γρ. από Δροσάτο, Κύρου Τάσος συμμαθητής στο Γυμνάσιο Κιλκίς, από Κρηστώνα, Πουλτουρτζίδου Κλεοπάτρα, συμμαθήτρια στο Κιλκίς, από Ελληνικό κ. ά.), απηύθυνα θερμό εθνικοπατριωτικό χαιρετισμό από μικροφώνου (ήταν βλέπετε και το Μακεδονικό σε έξαρση), είδα την Ντόροθυ, που συνδιασκέδαζε στο χορό, ως παλιά Κιλκισιώτισσα, να χειροκροτεί ακατάπαυστα!
Αλλά και άλλα κοινά γεύματα και κυρίως στο αποχαιρετιστήριο σε ένα αριστοκρατικό κέντρο εκ μέρους τους προς τιμή μας, είχαν την ευκαιρία να μας δείξουν τα καλά του αισθήματα και ότι δεν ξέχασαν την φιλοξενία μας.
Έκτοτε συνεχίζουμε να ανταλλάσσομε ευχές τις εορτές και ανανεώνουμε τις υποσχέσεις φιλοξενίας των παιδιών τους στην Ελλάδα, κάποιο καλοκαίρι, εφ’ όσον εξακολουθούν να αγαπούν τη χώρα μας, ως μέρος των μακρινών καταβολών τους.
Η ενότητα αυτή, που δεν ανήκει στις ιατρικές αναμνήσεις, έχει γραφεί με ανάλογο πνεύμα και περιεχόμενο ως τα προηγούμενα σημειώματα αναμνήσεων.
Επανερχόμενος στην συγκινητική όσο και αποκαλυπτική ιστορία, που τόσο λεπτομερειακά περιέγραψα, τονίζω πως κύριος σκοπός, της εις το Κιλκίς παρουσίας των τριών Αμερικανών ήταν ο διακαής πόθος , ιδίως της αδερφής Dorothy, να βρει και να γνωρίσει τον γενέθλιο τόπο του πατέρα της.
Και διερωτώμαι πάλιν εγώ εκ των υστέρων, ήταν άραγε απλές και τυχαίες συμπτώσεις, όπως η επιλογή και η σχετικά εύκολη ανεύρεση, όχι άλλου γιατρού, αλλά εμού, που κρατάω από το αναζητούμενο Μουζντερέκ, αλλά και όσα προέκυψαν με την ιατρική εξέταση του συγκεκριμένου γιατρού, αμέσως με την άφιξη, με την υποτιθέμενη ίωση, που παρήλθε, άμα τω ακούσματι ότι ευρέθη το χωρίον, και η ευτυχής και παραπάνω από ότι πιθανώς ανέμεναν κατάληξη του ποθητού προσκυνήματος του γενέθλιου προγονικού τόπου.
Ας μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε σε χρόνους, που οι σχέσεις μας με τους βόρειους γείτονες δεν ήταν ακόμη φιλικές. Οι σχετικές πληροφορίες, που είχαν σχέση με την πολιτική για εσωτερική κατανάλωση της τότε Βουλγαρίας, παρουσίαζαν εμάς εδώ στην Ελλάδα και μεταξύ των Ελλήνων εμάς τους πρόσφυγες Πόντιους, τουλάχιστον ως βαρβάρους εθνικιστές!
Σε άλλο σημείωμα θα αναφερθούμε και σε μία άλλη φιλοξενία αβροφροσύνης πάλι στο πρώην Οθωμανικό Μεζντουρέκ ή Μουζντερέκ, (κατά μετάφραση Μεσοπόταμος) άλλου απόγονου ανταλλαξίμων από το δικό μας τωρινό Μελισσουργείο, υψηλόβαθμου αυτοδιοικητικού, π. δημάρχου Σόφιας (1978 – 1986) Peter Mezdurentski.
Κιλκίς Δεκέμβριος 2018
