Ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης θυμάται και περιγράφει με πολλή ενάργεια τον κοινό εορτασμό των Θεοφανείων μεταξύ της Στρέζοβας (τώρα Αργυρούπολης)  και Σέσλοβας (τώρα Σεβαστού), όπου ζούσαν συγγενείς του, από την πλευρά της μάνας του, τα πρώτα χρόνια από της εγκατάστασης των νέων οικιστών, πτωχών Ποντίων προσφύγων, στα παραπάνω γειτονικά χωριά, που τα ένωνε, ή τα χώριζε, (όπως το πάρει ο καθένας), ο Γαλλικός. Τοποθετεί την χρονιά στα 1933, αλλ’ ίσως να ήταν λίγο νωρίτερα. Παπάς και στα δύο διατελούσε ο μακαρίτης από πολλές δεκαετίες, παπά – Θόδωρος Παπαδόπουλος από την Στρέζοβα, προγονός του Γιωργάκη, τερματοφύλακα του Κιλκισιακού και του Δημήτρη Αβραμίδη, οδοντίατρου, από πλευράς της μητέρας του, παπάς ακόμη από τον ιστορικό Πόντο.
Ο αγιασμός των υδάτων γινόταν με κοινή τελετή, σε ‘γκιόλα’ του ποταμού, εκεί κάτω στον Γαλλικό, πιο πέρα από τον ‘ηρωικό’ Πλάτανο, περίπου σε ίση απόσταση από τους δύο οικισμούς. Από τη μια οι Σεσλοβαλήδες (οι περισσότεροι Καυκάσιοι Σιντισκομλήδες*)  και από την άλλη οι Στρέζοβαλήδες  (οι περισσότεροι Σιερανίτες** Πόντιοι), με τον παπά και τον ψάλτη στη μέση σε ίσες αποστάσεις ένθεν και εκείθεν από τις δύο ομάδες ‘βουτηχτών’ των δύο χωριών.
   Θα πρέπει να πούμε, ότι ο νικητής, αυτός που θα έπιανε πρώτος τον σταυρό στο βαθύ νερό, τύχαινε, εκτός της ευλογίας του παπά και των ευχών και σημαντικών φιλοδωρημάτων σε χρήμα και φαγώσιμα, περιερχόμενος με την παρέα του σπίτι -  σπίτι και τα δύο χωριά. Κατά βάθος ίσως αυτός να ήταν ο λόγος, που τους έσπρωχνε να βουτήξουν στα παγωμένα νερά του ποταμού μέσα στην καρδιά του καταχείμωνου και ας λέγανε ότι το κάνουνε για την πίστη και την παράδοση.
   Όμως, πως στο καλό έρχονταν τα πράγματα και μία και δύο και τρείς φορές τον σταυρό τον προλάβαιναν οι Στρεζοβαλήδες. Οι καημένοι Σεσλοβαλήδες μένανε με το παράπονο στα ‘κρύα του λουτρού’!
  Τους έπνιξε όμως το δίκαιο, όταν την τρίτη φορά διείδαν πρόθεση του παπά, που με το …εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε…  και πριν ολοκληρώσει τον ψαλμό με θεαματική κινηματογραφική κίνηση ‘έρριξε’ τον σταυρό, όλως τυχαίως (!),  προς την πλευρά των συγχωριανών του Στρεζοβαλήδων κολυμβητών!
   Ο Δημήτρης Νικοπολιτίδης θυμάται, ίσως περισσότερο και από περιγραφές, ότι τον Φίλιππα Κεσίδη, πατέρα του γιατρού Λάζαρου***, συγγενή του, από τα γερά καυκάσικα παλληκάρια του Σιντισκόμ, τον έπνιξε το δίκαιο με την μεροληψία του παπά – Θόδωρου, του απέδωσε πρόθεση και πάνω στην οργή του, όντας αυτός στο νερό, πλήρης ‘δικαίας’ οργής, άρπαξε από τα ράσα το ανύποπτο παπά, τον παρέσυρε και τον βύθισε μαζί με αυτόν στα παγωμένα νερά του ποταμού.
   Έγινε χαμός… Απειλήθηκε σύρραξη… Οι ‘από εκεί’ επικρότησαν και οι ‘από εδώ’ σήκωσαν γροθιές!  Καλά που τους χώριζε το ποτάμι! Ευτυχώς υπήρχαν και ψυχραιμότεροι, μέρα που ήταν…
   Τελικά ο μεν παπά – Θόδωρος εισέπραξε μια ‘διπλή περιπνευμονία’ για την οποία δεινοπάθησε επί δεκαπενθήμερο στο νοσοκομείο (δεν υπήρχαν αντιβιοτικά τότε) , ο δε δυστυχής Φίλιππας σύρθηκε στα δικαστήρια, που κατέφυγε ο παπάς, καταδικάσθηκε και εξέτισε ποινή μερικών μηνών, ο Δημήτρης ομιλεί για εξάμηνη φυλάκιση, με την κατηγορία της προσβολής ιερωμένου και περιύβρισης των θείων…
* Σιντισκομλήδες Καυκάσιοι: Καταγόμενοι από το Σιντισκόμ, (οι περισσότεροι του Σεβαστού), χωρίον της επαρχίας Αρνταχάν του Καυκάσου.
  ** Σιερανίτες ή Χερροιανίτες Πόντιοι: Καταγόμενοι από την Σιερίενα ή Χερροίενα, συστάδας οικισμών της ευρύτερης ορεινής περιοχής της Αργυρούπολης του Πόντου (Κιουμουσχανά), (οι περισσότεροι της Αργυρούπολης Κιλκίς).  
   ** *Λάζαρος Κεσίδης: Γιατρός από το Σεβαστό, εξάδερφος και συνομήλικος του Νικοπολιτίδη. Υπηρέτησε στο αγροτικό ιατρείο του Μελισσουργείου την δεκαετία του ’60. Απεβίωσε στην Θεσσαλονίκη περί το 1990.

Α. Α.
Κιλκίς 11. 01. 2018