Πιο ύστερα, φοιτητής εγώ το 1963 θυμάμαι, βρεθήκαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο αντίπαλοι, στο πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου, δεύτερη ημέρα του Πάσχα, στο Μελισσουργιό, τόπο κατοικίας μου, χωριό με χωριό. Το ποδόσφαιρο, έστω και αρχέγονο, ήταν απαραίτητο στις εορταστικές εκδηλώσεις των πανηγυριών τότε.
Οι αντίπαλοί μας είχαν καλύτερη ομάδα, αλλά εμείς είχαμε το πλεονέκτημα της έδρας! Μικρά τα χωριά, ίσα – ίσα συμπληρώναμε ενδεκάδα! Ξέραμε – δεν ξέραμε μπάλα! Όσοι νέοι φορούσαν μακριά παντελόνια, εκείνη την ημέρα ντύνονταν στις κοντές σκελέες (κοινά σκούρα εσώβρακα). Τώρα που προσπαθώ να θυμηθώ την σύνθεση, βρίσκω να είμαστε στη ζωή δυο – τρεις: Ο Λέος, ο Κοσμάς κι εγώ! Λείπουν για πάντα, ο Πέτρος, ο Δήμης, ο Φίλιππας, ο Γιάννης, ο Αλέκος ο Μίλτος και πρόσφατα, ο Γιώργος, ο Αντρέας, ο Νάκης!
Εγώ παίζω επίθεση με αντίπαλο τερματοφύλακα τον πανύψηλο Γήγα.
Ήταν 0 – 0 το αποτέλεσμα, όταν σε μία φάση διεκδίκησα από τον τερματοφύλακα Γήγα την μπάλα με κεφαλιά, ύστερα από ωραία σέντρα – φάουλ του Φίλιππα. Ο Γήγας, που με περνούσε ένα κεφάλι στο μπόϊ, μπλόκαρε την μπάλα στον αέρα, νομίζω χωρίς να πηδήσει καν! Με την φόρα που είχα, ίσα – ίσα που έφτασα με το κεφάλι το πρόσωπο του τερματοφύλακα και του έδωσα γερή κουτουλιά στο πρόσωπο! Τον πέτυχα στη μύτη! Θα πρέπει να ήταν γερή η κεφαλιά, αφού σκίστηκε και το δικό μου κεφάλι στην αριστερή κορυφή! Παραμένει ακόμη η ουλή στο κεφάλι μου! Τον τερματοφύλακα τον πήραν τα αίματα. Όπως και εμένα λιγότερο!
Το παιχνίδι σταμάτησε στο 0 – 0!
Διαπίστωσα, ως ανερχόμενος γιατρός, τη σοβαρότητα του τραύματος του Γήγα από την σύγκρουση στη μύτη, όταν με κλειστό ρουθούνι, σε βίαιη εκπνοή, (φύσημα από τη μύτη), ο αέρας έβγαινε από το σκισμένο πλαϊνό της μύτης, που αιμορραγούσε και ‘πιτσιλούσε’ αίμα!
Ο αγροτικός γιατρός του χωριού, (Αναγνωστόπουλος, αργότερα άριστος ορθοπεδικός στα Γιάννενα), μου άφησε τα κλειδιά του ιατρείου, μέρες του Πάσχα που ήταν, για παν ενδεχόμενο. Κοτζάμ φοιτητής της ιατρικής γαρ εγώ!
Πέρασα του Γήγα μεταλλικά ‘τσιμπιδάκια’, (θα τα θυμούνται πολλοί), αντί για ράμματα, (όπως θα έπρεπε, αλλά δεν τα κατάφερνα τότε, ίσως και τώρα), με τα οποία ωστόσο αποκαταστάθηκε η αιμορραγία. Ούτε ιδιαίτερη αντισηψία, ούτε αντιβιωτικά, συνόδεψαν τις περιποιήσεις μου! Το ρουθούνι του Ρήγα ήρθε και κόλλησε, χωρίς επιπλοκές. Η ουλή όμως, που παραμένει μέχρι τώρα και μάλλον θα είναι ισόβια, αποτελεί αψευδή μάρτυρα του νεανικού ατυχήματος για να καταμαρτυρεί τον δράστη στις σχετικές επεξηγηματικές αναφορές του Γήγα! …Που στο μεταξύ ο δράστης, (εγώ), μονοπωλεί, (τότε), το ιατρικό επάγγελμα στο Κιλκίς.
Ο Γήγας το έβαλε στο μυαλό του. Ήταν καλοπροαίρετος και απλοϊκός σε μένα προσέτρεχε όταν χρειαζόταν ιατρικές φροντίδες, τον συμπαθούσα πολύ! Αν θέλει ο Τάσος ο γιατρός, σκέφθηκε, τώρα που είναι στα ‘χάϊ’ του, μπορεί να βοηθήσει να ‘βγάλω’ σύνταξη του ΟΓΑ! Ήμασταν δεν ήμασταν σαραντάρηδες , όταν πήρε την απόφαση, αμέτι – μουχαμέτι, που λένε, να βγάλει σύνταξη από τον ΟΓΑ!
…Σε τι μπορώ να βοηθήσω Γήγα; Τον ρώτησα, όταν τον είδα να περιμένει υπομονετικά, έως ότου φύγει και τελευταίος ασθενής από τον προθάλαμο του ιατρείου, εκεί στην οδό Γ. Καπέτα 14.
…Να, μωρέ, τίποτε, …να, έχω κάτι ζαλάδες στο κεφάλι, …τις έχω, ή μου έμειναν από τότε που συγκρουστήκαμε στον αέρα για την μπάλα στο χωριό!
…Και λοιπόν;
…Να λέγω να μου δώσεις ένα χαρτί, μια γνωμάτευση, ότι εσύ με κτύπησες, για να μας πιστέψουν στην επιτροπή, τώρα που εσείς (οι γιατροί) είστε στα ‘πράματα’ και να μου βγάλουν σύνταξη… Αλήθεια λέγω, έχω ζαλάδες…
…Φίλε μου, Γήγα, και μόνο που σκέφτηκες όλο αυτό το σενάριο, είσαι πράγματι για σύνταξη, αλλά είσαι για γιατρό άλλης ειδικότητας, θα πω και εγώ έναν καλό λόγο στον άλλο και στην επιτροπή και τον έπεισα χωρίς δυσκολία, απαλλάσσοντάς με, ( μέγα βάσανο οι γνωματεύσεις για τον γιατρό, όπως τις θέλουν οι ενδιαφερόμενοι, ως μια υπογραφή, μωρέ) με περισσότερη ευκολία από ότι περίμενα! Δεν τον έκανα κακό!
Ο Γήγας μαζί με την σύνταξη, πίνει, εκτός από τα χάπια του άλλου γιατρού και κανένα καφεδάκι στην υγειά μας…
Κιλκίς Απρίλιος 2018
