Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 3:24:07 μμ
Τετάρτη, 19 Οκτωβρίου 2016 20:56

Ο καλύτερος φίλος του σκύλου;

Πριν παρεξηγηθώ για τον τίτλο, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως το άρθρο δεν τίθεται εναντίον των τετράποδων φίλων του ανθρώπου αλλά στην προσπάθειά μου να αναδείξω ένα μόνιμο πρόβλημα της πόλης μας. Ζώ σε μια περιοχή στην οποία σε έκταση δύο οικοδομικών τετραγώνων υπάρχουν τον τελευταίο χρόνο δεκατρία σκυλιά.

Πέντε (ήταν έξι) από τα οποία όπως μαρτυρούν τα κολάρα και η εικόνα τους μάλλον εγκαταλήφθηκαν και είναι πλέον αδέσποτα. Τα υπόλοιπα έχουν μοιραστεί σε δύο κτήματα στα οποία δεν ξέρω τί ακριβώς φυλάνε. Και αλήθεια τί γίνεται με αυτή τη συσσώρευση σκύλων σε κτήματα μέσα σε κατοικημένες περιοχές; Εκεί που νομίζεις ότι φυλάνε 100 στρέμματα με χρυσό, ξαφνικά 5 σκυλιά βρίσκονται σε ένα κτήμα μισού στρέμματος και περιορίζονται σε ένα χώρο 20 τετραγωνικών χωρίς λόγο. Και φυσικά παρατημένα εις βάρος τον περιοίκων γιατί ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης μένει αλλού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, υπήρχε ελεύθερο ένα θηλυκό σκυλί το οποίο το τελευταίο εξάμηνο γέννησε 12(!) μικρά. Φυσικά το πρόβλημα είναι προφανές. Κάθε βράδυ (και γενικά επί 24ώρου βάσεως) στην περιοχή υπάρχει αγρυπνία για τη συμφωνική του γαβγίσματος. Ειδικά η περίοδος του καλοκαιριού ήταν απερίγραπτη με την δυσωδία, σε συνεργασία με τη ζέστη, τα γαβγίσματα, και τις αλλεπάλληλες επιδρομές των σκύλων σε περαστικούς. Ευτυχώς η τύχη μας ευνοεί τον χειμώνα που τα σκυλιά δεν πολυβγαίνουν στον κρύο καιρό. Ας αναλύσω το πρόβλημα σε επιστημονικό επίπεδο. Το γάβγισμα του σκύλου είναι ανεξέλεγκτο και μπορεί να φτάσει τα 85 ντεσιμπέλ. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας ο άνθρωπος μιλάει στα 35 ντεσιμπέλ ενώ διαταραχή προκαλείται στον ύπνο στα 45 ντεσιμπέλ. Ένα ήσυχο περιβάλλον στο σπίτι αγγίζει τα 40 ντεσιμπέλ. Ενδεικτικά, μια αύξηση 20 ντεσιμπέλ αντιστοιχεί σε 100 φορές μεγαλύτερη ένταση του ήχου. Ας δούμε το φαινόμενο από την ιατρική του πλευρά. Ξανά, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ο θόρυβος γενικά προκαλέι βλάβες στο νευρικό, κυκλοφορικό, γαστρεντερικό, και ενδοκρινικό σύστημα καθώς και στον ψυχισμό του ανθρώπου. Επηρεάζει τις ικανότητες και την αποδοτικότητα του ανθρώπου, προκαλεί σωματική κόπωση, ανησυχία, άγχος για τον επικείμενο θόρυβο, ακόμα και κατάθλιψη. Επίσης, υπερένταση, ταχυκαρδία, εκνευρισμό, ιδιαίτερα κατα την βίαιη αφύπνισή του το βράδυ, καθώς και διαταραχές στην πέψη. Ας δούμε τώρα την κοινωνική πλευρά του προβλήματος. Στην ίδια περιοχή που διαμένω, λειτουργούν δύο δημοτικά σχολεία. Τα σχολεία αυτά βγάζουν τα παιδιά τους εκδρομές στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής ή τα πηγαίνουν κάποιες εκπαιδευτικές εκδρομές περπατώντας. Το καλοκαίρι η περιοχή γεμίζει με παιδιά και μεγάλους που θέλουν απλά να κάνουν την βόλτα τους. Και στις δύο περιπτώσεις και ιδιαίτερα στη δεύτερη οι άνθρωποι αυτοί είναι εκτεθημένοι όχι μόνο στη απρόβλεπτη συμπεριφορά των αδέσποτων (έχουν σημειωθεί αρκετά περιστατικά στα οποία αδέσποτα κυνήγησαν περαστικούς) αλλά και στη δυσωδία και την φτωχή έως ανύπαρκτη υγιεινή των φερόμενων ως φροντιζόμενων σκύλων, αυτών δηλαδή στα κτήματα που προανέφερα. Ας επεκτείνω το πρόβλημα σε επίπεδο πόλης. Πριν κάποιες εβδομάδες πήγα στα ΕΛ.ΤΑ. Καθώς περίμενα τη σειρά μου, ξαφνικά μπαίνει ένα ήσυχο σκυλάκι μέσα και ξαπλώνει μπροστά στα γκισέ. Δυστυχώς, εκεί δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Κάθε βόλτα ή καφές στο κέντρο της πόλης γίνεται συνοδεία των γνωστών αδέσποτων του κέντρου τα οποία έτσι και αντιληφθούν κάτι, τρέχουν πάνω-κάτω γαβγίζοντας. Και το αποκορύφωμα; Εκείνη η συμβολή των οδών Πόντου και 21ης Ιουνίου (εικόνα δίπλα) με τους μαζεμένους κάδους απορριμάτων. Τα βράδια τα πάντα είναι σκισμένα και σκορπισμένα σε δρόμο και πεζοδρόμιο από το δείπνο των αδέσποτων. Αυτό μαρτυρά μια εντελώς απαξιωτική εικόνα για την πόλη μας ακριβώς στο κέντρο της. Δυστυχώς η φιλοζωία, και συνεπώς οι ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, είναι ελλιπείς κυρίως από την πλευρά της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η φιλοζωική οργάνωση λίγα μπορεί να κάνει χωρίς υποστήριξη και συνεργασία. Επιπρόσθετα, η φιλοζωία δεν μπορεί να υφίσταται εις βάρος των πολιτών. Το να ταϊζεις δέκα αδέσποτα με την καλή σου την καρδιά και για τα ίδια να υποφέρεις καθημερινά από ασταμάτητα γαβγίσματα ή και από την απρόβλεπτη τους φύση είναι δίκοπο μαχαίρι και είναι ευθύνη της πολιτείας να αναλάβει δράση μέσα από ένα οργανωμένο σύστημα περισυλλογής, στείρωσης, και τοποθέτησης των αδέσποτων σε ειδικούς χώρους από τους οποίους οι ενδιαφερόμενοι θα μπορούν να αποκτούν σκύλο με όλα τα προβλεπόμενα από το νόμο συμφωνόντας έτσι και στις αυστηρές του κυρώσεις σε περίπτωση εγκατάληψης του ζώου. Το σκυλάκι δεν είναι παιχνίδι προς απόλαυση. Πρέπει να τηρούνται αυστηρά οι κανόνες υγιεινής κι ευζωίας του καθώς και οι κανόνες υγιεινής και ησυχίας προς ώφελος του κοινωνικού περιβάλλοντος στο οποίο βρίσκεται το ζώο. Και ο μόνος τρόπος για να τιθασευτεί ένα ζώο είναι να εκπαιδευτεί. Τώρα θα μου πείτε σκύλος είναι θα γαβγίσει. Άλλο όμως ένας σκύλος εκπαιδευμένος που γαβγίζει σε λογικά πλαίσια στα οποία ο ιδιοκτήτης γνωρίζει ότι κάποιο πρόβλημα υπάρχει και άλλο ένας σκύλος που γαβγίζει ανεξέλεγκτα και προκαλεί πρόβλημα στην ησυχία του κοινωνικού περίγυρου με το παραμικρό ερέθισμα. Η απλή περισυλλογή ζώου δεν συνεπάγεται και φιλοζωία ειδικά όταν τα μέτρα για την διαβίωσή του είναι ελλιπή. Συνεπώς, αυτό ταλαιπωρείται περισσότερο. Και φυσικά δεν θα πρεπει το θέμα να αντιμετωπίζεται με ανευθυνότητα από τους ιδιοκτήτες των οποίων οι πράξεις όπως παρατημένα σκυλάκια σε μπαλκόνια, δεμένα σε ακάλυπτους χώρους και ταράτσες, ασταμάτητο γάβγισμα, απελευθέρωση σκύλου χωρίς λουρί για να κάνει την ανάγκη του χωρίς περισυλλογή των περιττωμάτων του (νομίζω όλοι είμαστε μάρτυρες των απαράδεκτων πεζοδρομίων και περιοχών πρασίνου από περιττώματα αδέσποτων ζώων και ζώων συντροφιάς) κλπ. επηρεάζουν την υγιή διαβίωση του κοινωνικού συνόλου.