Οι Αλβανοί τον σκότωσαν «σαν το σκυλί στ’ αμπέλι» γιατί η κυβέρνηση και η αλβανική αστυνομία ήταν σίγουροι ότι η αντίδραση της Ελλάδας θα ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. Άλλωστε αυτό το διαπίστωσαν οι Αλβανοί και στην δολοφονία του χειμαρριώτη Αριστοτέλη Γκούμα στις 13 Αυγούστου 2010. Και τότε στη δολοφονία του Γκούμα το ελληνικό κράτος δεν αντέδρασε με τη σφοδρότητα που απαιτούσε η περίπτωση. Και όταν δεν αντιδράς, είναι σαν να λες στον άλλο, συνέχισε να μας σκοτώνεις, συνέχισε να μας καταδιώκεις, να μας απειλείς και να γκρεμίζεις τις εκκλησίες και τα σπίτια μας, εμείς δεν θα αντιδράσουμε.
Και ενώ ο αλβανικός σοβινισμός του καθεστώτος Ράμα επιτίθεται στους Έλληνες καλλιεργώντας το μίσος απέναντι σε κάθε τι ελληνικό και ενώ η εθνοκάθαρση του Ράμα συνεχίζεται με επιχειρήσεις εκφοβισμού ακόμη και στα σπίτια των μειονοτικών στα ελληνικά χωριά, το ελληνικό κράτος «παπαγαλίζει» την καταλλαγή και την ψυχραιμία πιστεύοντας πως έτσι θα κατευνάσει την οργή και την θλίψη των Ελλήνων.
Η δολοφονία του Κ. Κατσίφα έγινε η αφορμή για να δούμε όλοι την διαχρονική αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας για τον εκτός Ελλάδας ελληνισμό. Είδαμε και ακούσαμε την πίκρα και την απογοήτευση του βορειοπειρωτικού ελληνισμού, μια πίκρα και ένα τεράστιο γιατί; Γιατί αυτή η ακατανόητη και προκλητική αδιαφορία της μητέρας Πατρίδας!
Απροστάτευτο παιδί ήταν και παραμένει ο βορειοηπειρωτικός ελληνισμός. Χωρίς μητέρα, ούτε καν μητριά. Η μητέρα Πατρίδα, η Ελλάδα και η μητριά, η Αλβανία με τον τρόπο τους έχουν συμπεριφερθεί άδικα σε αυτό το κομμάτι του ελληνισμού που βρέθηκε εκεί που το έριξαν οι μεγάλοι της βαλκανικής κόλασης και ποιος ξέρει μέχρι πότε θα συνεχίσουν να διασκεδάζουν με αυτό το δυστυχισμένο θύμα τους.
Γιατί θύμα ήταν και θύμα παραμένει.
Το ζήτημα της Βορείου Ηπείρου και του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού και δημιούργημα της καταιγίδας του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και της βαλκανικής κρίσης που επακολούθησε. Είναι δημιούργημα των εξωβαλκανικών δυνάμεων, οι οποίες εκμεταλλευόμενες τον εσωβαλκανικό σπαραγμό των εθνικών αντιπαραθέσεων και μεγαλοϊδεατισμών και διεκδικήσεων μετέτρεψαν τα βαλκάνια σε φλεγόμενη «πυριδαποθήκη». Από εδώ ξεκινάει η τραγωδία του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού, η οποία τον κατατρέχει ακόμη και σήμερα.
Καμιά ιστορική συγκυρία ούτε η Αυτονομία του 1914, ούτε η απελευθέρωση του 1940, ούτε η μεταπολεμική ελπίδα μπόρεσαν ν’ αλλάξουν αυτήν την πορεία της άδικης μοίρας του κατατρεγμένου και πολυβασανισμένου βορειοηπειρωτιού ελληνισμού, αυτής της άτυχης εθνικής ελληνικής μειονότητας στην Αλβανική επικράτεια.
Η μητέρα Πατρίδα μέχρι την ψυχροπολεμική περίοδο μπορούσε να επικαλεστεί κάποιες δικαιολογίες για την αδυναμία παρέμβασης. Από εκεί και πέρα οι ευθύνες της είναι τόσο σοβαρές που δεν χωράνε πια ελαφρυντικά. Όλες οι κυβερνήσεις και όλα τα κέντρα λήψης αποφάσεων, επίσημα και ανεπίσημα που με τον τρόπο τους έχουν χειριστεί το θέμα, κουβαλάνε πάνω τους το μερίδιο της ευθύνης που τους αναλογεί για την συνεχόμενη τραγωδία που βιώνει η μειονότητα έστω και με άλλο πρόσωπο, έστω και με κάποιες αλλαγές προσαρμοσμένες στο σημερινό γίγνεσθαι.
Μετά την επιβολή (1921) του «Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας» οι Αλβανοί με πολλούς τρόπους επεδίωξαν και καταβάλλουν μέχρι σήμερα «φιλότιμες» προσπάθειες να εξαλβανίσουν με κάθε τρόπο το ελληνικό στοιχείο. Ο αφελληνισμός κορυφώθηκε κατά την πενηντάχρονη δικτατορία του Εμβέρ Χότζα και των διαδόχων του. Από της συστάσεως του αλβανικού κράτους δεν έπαψαν οι ιστορικές παραχαράξεις, οι διωγμοί και οι κατατρεγμοί του ορθόδοξου ελληνικού στοιχείου με στόχο να απαρνηθεί την πίστη του και την ταυτότητα του. Όμως οι βορειοηπειρώτες άντεξαν και κράτησαν όρθια την ορθόδοξη πίστη τους και την εθνική τους συνείδηση. Μας έδειξαν με αφορμή την δολοφονία του Κ. Κατσίφα τι θα πει αγάπη προς την πατρίδα και εθνική συνείδηση. Ναι, εκεί στη Βόρειο Ήπειρο οι ξεχασμένοι Έλληνες κρατούν την σημαία της πατρίδας μας με υπερηφάνεια. Για εμάς τους ελλαδίτες της παρακμής έγινε απλώς ένα πανί, το οποίο άλλοτε το καίμε και άλλοτε «ευχόμαστε» να το πάρει ο αέρας.
Δεν ξέρω, μακάρι να κάνω λάθος, ο θάνατος του Κωνσταντίνου Κατσίφα μου φαίνεται κάπως παράδοξος. Και κάπως μάταιος, Αναρωτιέμαι ποιος μπορεί ακόμη να πεθαίνει γι’ αυτή τη χώρα; Μια χώρα που μπορείς να την εγκαταλείψεις φεύγοντας, ή να την εγκαταλείψεις μένοντας. Εκεί έχουν οδηγήσει δυστυχώς τους Έλληνες οι εκάστοτε σωτήρες και με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, η πατρίδα μας έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε αποικία χρέους, έχοντας υποθηκεύσει την εθνική της περιουσία για 99 χρόνια στους δανειστές. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουμε ένα διαλυμένο κράτος που εξακολουθεί να σπαράσσεται από τον κομματισμό, τον συνδικαλισμό και την αναξιοκρατία, με ένα πολιτικό σύστημα αναξιόπιστο το οποίο είναι σε θέση να ξεπουλήσει τα πάντα για να μείνει στην εξουσία.
Δέκα χρόνια τώρα και η πατρίδα μας βρίσκεται σε ανθρωποφαγικό τέλμα, το πολιτικό μας προσωπικό που ανατράφηκε μέσα στην φαυλότητα, στην κυριαρχία των κομμάτων και του συνδικαλισμού, δεν μπόρεσε να ξεφύγει από το DNA του, τα θεμέλια της χώρας, οι θεσμοί της δηλαδή είναι ακόμα σάπια.
Και όσο τα θεμέλια και οι θεσμοί της χώρας μας παραμένουν σάπια οι ήττες που έχουμε υποστεί θα φαίνονται πολύ λιγότερο δεινές από τις ήττες που μας απειλούν, γιατί αυτά που ακόμη διασώζονται είναι πολύ σημαντικότερα από αυτά που έχουν χαθεί. Οι ξεχασμένοι ΕΛΛΗΝΕΣ της Βορείου Ηπείρου και ο θάνατος του Κωνσταντίνου Κατσίφα αυτό μας είπαν.

Υ.Γ.1: Βορειοηπειρώτη… Η ελευθερία έμελλε να’ ταν για σένα η αρχή μιας νέας και πιο σκληρή σύγχρονης Οδύσσειας. Γ’ αυτό: «Πάντα στο νου σου να’ χεις την Βόρειο Ήπειρο. Το φτάσιμο εκεί να’ ναι ο προορισμός σου… Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες»
(Κ. Π. Καβάφης)

Υ.Γ.2: Μετά τον Έντι Ράμα, προκαλεί και προσβάλλει και ο πρώην πρωθυπουργός της Αλβανίας Σαλί Μπερίσα, ο οποίος μεταξύ άλλων ζήτησε να απαγορευτούν οι εθνικές μας γιορτές από τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Μήπως είναι καιρός η πατρίδα μας να ζητήσει ενεργοποίηση του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας του 1914; Λέω μήπως;