Επειδή από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φορέων του νομού υπέγραψε ήδη κείμενο, διακινηθέν από το Μέτωπο ενάντια στα Μεταλλείακαι το κείμενο αυτό μαζί με την ομόθυμη, αρνητική και αυτή, άποψη των τριών βουλευτών του νομού θα τεθεί υπόψη της νέας πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου, σπεύδω χάριν της ιστορίας να καταγράψω τη δική μου θέση: Απλά και λιτά: Συντάσσομαι υπέρ της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας και φυσικά και των κοιτασμάτων χρυσού της ιδιαίτερης πατρίδας μου, του Κιλκίς.
Αποδέχομαι την επιστημονική θέση περί της ασφαλούς αξιοποίησης των κοιτασμάτων, όπως την εξέφρασαν τόσο διακεκριμένοι καθηγητές της γεωλογίας όσο και συλλογικά με το ιδιαίτερο κύρος τους το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και το Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο. Σε θέματα γνώσης και επιστήμης δεν χωρούν λογικές πλειοψηφίας και μειοψηφίας και ακόμα χειρότερα η «λογική» της βίας.
Πέραν της επιστημονικής τεκμηρίωσης όμως όπου σαφώς επιλέγω τους αριστείς της ειδικής επιστήμης, και σε ηθικό επίπεδο επιλέγω την απροκατάληπτο «δύναται ακινδύνως» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων έναντι των κινήτρων μιας ομάδας -φορέα μιας και μόνης αλήθειας, φορέα που υποτίθεται ότι ζητεί διάλογο αλλά αποδοκιμάζει καθένα που διατυπώνει αντίθετη από τη δική του άποψη.
Η επιλογή μου αυτή υποδηλώνει και την ιδεολογική μου θέση ότι η αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου δεν μπορεί να είναι υπόθεση μόνο του κράτους. Σέβομαι αυτήν την αξιακή επιλογή (κομμάτων και πολιτών που ζητούν η εκμετάλλευση να γίνεται μόνο από το κράτος) αλλά δεν είναι η δική μου.
Θεωρώ άρνηση της κοινής λογικής τις απόψεις που θέλουν την εκμετάλλευση των μεταλλείων να αντίκειται σε κάθε άλλη μορφή αξιοποίησης των Κρουσίων (οικοτουριστική, αγροτοκτηνοτροφική κ.ο.κ) και κωμικοτραγική την ένσταση ότι δήθεν με την αξιοποίηση των μεταλλείων θα χαθούν υφιστάμενες θέσεις εργασίας. Όταν η περιοχή των Κρουσίων υπέστη τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική καταστροφή με την απορφάνισή της από τους κατοίκους που την εγκατέλειψαν για να βρουν εργασία σε άλλους τόπους συνιστά τουλάχιστον απρέπεια στην ιστορία και τους ανθρώπους των Κρουσίων η επίκληση αυτού του επιχειρήματος.
Με τη θέση μου αυτή δεν αποδίδω ταπεινά κίνητρα σε κανένα από όσους διατυπώνουν διαφορετική θέση. Διαφωνώ ριζικά με το ιδεολογικό – αξιακό υπόβαθρο όπου εδράζονται οι θέσεις τους.
Γνωρίζω ότι η θέση μου είναι μειοψηφική, αλλά τη διατυπώνω επειδή υπάρχει και μια Ιστορία που κάποτε θα κρίνει όλους μας. Ακόμα κι αν δεν ζούμε τότε.
Οίκοθεν νοείται πως η ψήφος μου υπέρ της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου και των μεταλλείων χρυσού στα Κρούσια δεν δίνεται εν λευκώ αλλά με κάθε διασφάλιση του κοινωνικού ελέγχου της ακίνδυνης για το περιβάλλον λειτουργίας τους.
Κι επειδή πολλά λέγονται, όχι άδικα μάλιστα, περί της δράσης συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων με διαπλοκή στον τομέα των μίντια και της πολιτικής, θα ήταν φρόνιμο να επαναληφθεί ο διαγωνισμός με λήψη κάθε πρόνοιας που θα διασφαλίζει την κρυστάλλινη διαφάνεια των αποφάσεων.
Υ.Γ. Με αφήνει αδιάφορο η δράση διάφορων κουκουλοφόρων των σόσιαλ μίντια. Υπενθυμίζω απλά ότι οι συνάδελφοί τους κουκουλοφόροι πριν 70 χρόνια γυρνούσαν στους τόπους των εκτελέσεων και «έβγαζαν το ψωμί τους» στην περίοδο της Κατοχής.