Εκτύπωση αυτής της σελίδας
Πέμπτη, 10 Ιανουαρίου 2019 21:33

Πιστοποιητικό θανάτου. Μια υπογραφή… γιατρέ!

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

 

Τα τελευταία χρόνια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας, όλο και ενδυναμώνονταν μέσα μου εκείνες οι δυνάμεις, που μου επέτρεπαν την άρνηση σε μια σειρά από ιατρικές πράξεις, υπερβατικές, παράτυπες, έως ακόμη και με ελαφρά καρδία κάτι σαν επιλήψιμες, ικανές για πικρόχολα σχόλια και όχι μόνον.


Αναφέρω μερικά πρόσφατα από τα παραπάνω περιστατικά, από όσα ενθυμούμαι, διότι κατά την πολυετή άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος είχα να διαχειρισθώ ουκ ολίγα τέτοια περιστατικά και γεγονότα. Τα περισσότερα με εύρισκαν αδύναμο να αντιδράσω και να αρνηθώ, για να μη χαλάσω χατίρια!
Με πήρε στο τηλέφωνο ο Δάνης (Ιορδάνης;) από ορεινό χωριό των Κρουσίων, (παράγοντας του χωριού μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, που ήταν και στο ψηφοδέλτιό μου, κατά τις εκλογές του 2002 για τον Δήμο Κρουσσών). Μου μίλησε παρακλητικά, ευγενικά και ζήτησε να υπογράψω πιστοποιητικό θανάτου, που αφορούσε έναν αιφνίδιο θάνατο άγνωστης σε μένα γυναικός, περίπου 70 χρονών, καθώς πρόσθεσε, που συνέβη μόλις είχε επιστρέψει η γυναίκα στο χωριό, από την αγορά του Κιλκίς, όπου βρέθηκε για ψώνια. Έσπευσε μάλιστα να μου πει, πάντα στο τηλέφωνο, πως ο αγροτικός ιατρός, που βρέθηκε την ημέρα εκείνη στο χωριό, επικαλέσθηκε απειρία και αρνήθηκε να δώσει πιστοποιητικό θανάτου της γυναικός. Από το ύφος και τον τόνο της φωνής του καταλάβαινα ότι Δάνης ήταν βέβαιος ότι θα ενδώσω. Για μια απλή ιατρική υπογραφή, μιλάμε…
Δεν κατέστη δυνατόν να τον πείσω, τις δυσκολίες που έχει ένας ιδιώτης ιατρός, για να δικαιολογήσει έναν ξαφνικό θάνατο οποιουδήποτε ατόμου, πολύ περισσότερο, όταν δεν το γνώριζε ιατρικά από πριν. Ας αφήσουμε την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, που θέλει ρητά την ακριβή αιτία θανάτου. Τόσα και τόσα, έως τα πλέον απίθανα, συμβαίνουν κάθε μέρα, που βλέπουν και το φως της δημοσιότητας, του είπα. Ούτε και κάθε αιφνίδιος θάνατος οφείλεται σε καρδιακά, όπως ευκολότατα υποθέτουν οι πολλοί, ή άλλα παθολογικά αίτια. Ιδιαίτερα, όταν ο θάνατος αφορά νέον ή γενικά περιπατητικό άνθρωπο.
Σε αυτές τις περιπτώσεις η παραπομπή σε ιατροδικαστή πρέπει να είναι μονόδρομος. Κανείς όμως δεν θέλει να ακούσει για νεκροψία και νεκροτομή, όχι τόσο από σπουδή να ‘τελειώνουμε’, (έλα μωρέ, πέθανε, που πέθανε, τι τα θέλουμε αυτά, είναι το πιο συνηθισμένο, που ακούμε), όσο για την αποφυγή της αποκρουστικής κακοποίησης και ταλαιπωρίας που θα υποστεί ο προσφιλής νεκρός συγγενής, κατάλοιπο της έντονης συναισθηματικής σύνδεσης προς τον νεκρό, που κληρονομήσαμε από τον ανατολίτικο πολιτισμό μας και μας συνοδεύει, όπως και άλλα στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Εις μάτην τα επιχειρήματά μου… Έχασα τα λόγια μου! Θεωρήθηκαν ως άρνηση εξυπηρέτησης ενός’ πολιτικά φίλου’…
Μου ζήτησε τηλέφωνα άλλων γιατρών. Είπα μερικούς. Νομίζω πρώτο, τον παλιό συνεργάτη μου καλό, οξυδερκή και ευέλικτο γιατρό, Μιχάλη Ηλιάδη, που αποδείχθηκε ότι γνώριζε ιατρικά την θανούσα…
Η ‘δουλειά’ του Δάνη πρέπει να έγινε!
Μου φάνηκε όμως, ότι χολώθηκε ο συνεργάτης μου στις εκλογές Δάνης.
Ο Μιχάλης Ηλιάδης μου είπε μετά από μέρες, πως αν ποτέ βάλει υποψηφιότητα, θα τον ψήφιζε ο Δάνης!
Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές του 2010, ως κοινοί υποψήφιοι στο επικρατήσαν ψηφοδέλτιο του Μπαλάσκα, ο δραστήριος ιατρός Μιχάλης Ηλιάδης, με πέρασε σε ψήφους γενικά σε όλο τον Δήμο, αλλά και στο παραπάνω χωριό του γαμπρού των Κρουσίων ειδικά!
Να και περιπτώσεις, που και ο Τάσος ‘πέφτει έξω’…