Αναρωτιέμαι… Τρώγεστε, Σκοπιανοί, εσείς να πάρετε ντε και καλά, τ’ όνομα της Μακεδονίας. Παράξενο, η Μακεδονία δεν είναι δική σας και το ξέρετε, ο λόγος ποιος λοιπόν;  Μήπως για να αποκτήσετε υπόσταση; Γιατί υποτιμάτε την σλαβική καταγωγή σας τον έναν όποιο πολιτισμό σας, την κάποια ιστορία σας. Όλοι οι άλλοι σλάβοι είναι υπερήφανοι όπως και κάθε άλλος λαός. Εσείς πως και θέλω να πω, ποιος άλλος λόγος, ιερότερος, από την καταγωγή σας, το επιβάλλει;  Ή μήπως και…
Αναρωτιέμαι… λέω καθώς θυμάμαι, από τα τρέχοντα, τότε και μετά, πολιτικά γεγονότα σ’ την μικρή βόρεια μεριά της Μακεδονίας μας, μετά αιώνων πανένδοξες πορείες του Μέγα Αλεξάνδρου στον κόσμο, σας πέταξε ο Τίτο, ο αμερικανόφιλος τάχα σαν κάτι ξένο, μικρό και ασήμαντο. Μια τάχα παλαιότερη σκοπιμότητα, ξανααναμμένη ακολουθώντας, αλλά   ο Τίτο το προχώρησε. Αυτή η σκοπιμότητα εξυπηρετούσε «τι;» κι ονόμασε το μικρό λίγο κομμάτι μας το κατεχόμενο,  άλλοι δεν θα το διαπραγματεύονταν, θα το κράταγαν σαν κόρη οφθαλμού, Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τι παγίδα για μας, αλλά και για σας, αλλά και καημένοι, χάσατε τον μπούσουλα σας. Το τραβάτε εκεί που οι κότες σας δεν θα το φτάνανε. Τι αφελείς κι εμείς αλλά εσείς γελοιοποιηθήκατε. Ή μήπως τον γάϊδαρο σας τον έχετε, σας τον έχουν καλοδέσει οι…
Αναρωτιέμαι… γι’ αυτούς τους άλλους που σας έχουν καλά δεμένο. Αλλά οι Έλληνες το πλήθος του ελληνικού λαού π’ άρχισε από καιρό και πονηρεύεται και πιστεύει πως στο παιχνίδι αμερικανών και Τίτο και κάποιων δικών μας που τα κάνανε πλακάκια με τους δύο παραπάνω, ίσως κάποιοι παγιδεύτηκαν. Να ξεμπροστιάσουν την παγίδα όπου αυτοπαγιδεύτηκαν οι κάποιοι απ’ αυτούς πώς να το παραδεχτούν; το κατάπιαν. Χάσαν κι αυτοί όπως εσείς τον μπούσαλα τους. Ίσως και κάπου να τους…
Αναρωτιέμαι… ωφελούσε. Α, Τίτο, αυτή η στάση – επιλογή σου τι μου θύμισε. Ήταν μετά την μεταπολίτευση. Νομίζω το ’77. Πηγαίναμε ο θίασος στην Κρήτη με το έργο, γραμμένο από τους ηθοποιούς, «Πολεμάμε και τραγουδάμε". Στο καράβι γνωριστήκαμε με δύο φοιτήτριες από το Βελιγράδι, αδελφές, σπούδαζαν η μια γαλλικά και η άλλη αγγλικά. Παρτιζάνος ο πατέρας τους στην κατοχή. Ένας παρτιζάνος οργισμένος με τον Τίτο που κάθε χρόνο, ενώ ο λαός προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του, υπομένοντας τις στερήσεις, αυτός ο Τίτο πήγαινε με το αεροπλάνο – αυθημερόν – να γιορτάσει το γενέθλια του στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αυτά κι άλλα πολλά τα αγκάθια στην πολιτική του μεγάλου ηγέτη. Που, ποιος μπορεί να ξέρει, αν ο ανελέητος βομβαρδισμός πριν κάποια, χθες ακόμα, χρόνια δεν ήταν αποτέλεσμα αυτής της «φιλίας» του με την Αμερική;  Ο καλός νοικοκύρης πολύ πριν πεινάσει μαγειρεύει. Ένα μαγείρεμα που ίσως το πλήρωσαν με την ζωή τους, οι δύο κόρες του οργισμένου παρτιζάνου. Οργισμένη, πως γίνεται…
Αναρωτιέμαι…  … κάποιοι να πρεσβεύουν ότι για τους Σκοπιανούς «είναι άγριο ν’ αλλάζουν όνομα – αστείο,  συνήθισαν να λέγονται Μακεδόνες, εύκολα δεν ξεχνάς τα’ όνομα σου». Εύκολο καθόλου δεν είναι, γι’ αυτό κι εμείς από τη Μικρά Ασία, Πόντιοι, Σμυρνιοί και άλλοι δεν ξεχνάμε την καταγωγή μας. Και οι Σκοπιανοί ασφαλώς και δεν ξεχνούν την καταγωγή τους. Αυτήν στο ντιενέη τους είναι γραμμένη.
Υπάρχει και η άλλη θέση κάποιων Ελλήνων, οι θεωρούν σκόπιμο να τους δοθεί όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό. Γιατί; Τα Σκόπια στο πουθενά βρίσκονται; στα βάθη κάποιου άγριου ωκεανού;  στον Ατλαντικό ας πούμε να κινδυνεύουν να χαθούν;  Στα Βαλκάνια είναι κολλητά,  με την Ελλάδα, με την Μακεδονία γειτονεύουν. Και ποιος την Ελλάδα δεν την ξέρει με τις δύο και τρεις χιλιάδες των νησιών της. Και ποιος τον Μέγα Αλέξανδρο τον Μακεδόνα τον γιο του Φίλιππου, του συνετού Νεωτεριστή, που στα χέρια του μεγαλύτερου φιλόσοφου παρέδωσε τον θεϊκό γιο του να τον διαπλάσει έτσι όπως τον διέπλασε και λατρεύτηκε στην αιωνιότητα.
Ω, Έλληνα, Έλληνα,  από την συρρικνωμένη χώρα σου γη θέλεις να δώσεις, πιότερο για να συρρικνωθείς. Ανάξιος της μεγάλης ιστορίας σου, του πολιτισμού σου, θα τριγυρνάς στις αγορές του κόσμου παρίας, δίχως δικαιώματα. Κι ας μελλοντολογούσε ο Νίτσε, ξέρεις, αυτός που έλεγε ας φάμε κι ας πιούμε αύριο θα πεθάνουμε, αυτός είπε και το άλλο: Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού. Οι πρόγονοι μας ναι, θα είναι οι ηνίοχοι του κόσμου και ίσως και να καταφέρουν να τον χειραγωγήσουν, ώστε οι απόγονοι τους, που από τώρα εγκαταλείπουμε την Ελλάδα, να μην καταντήσουν παρίες της ιστορίας, Έλληνα.