Αν και γραμμένο το έργο το 1976, 40 χρόνια αργότερα, παραμένει δυστυχώς τραγικά επίκαιρο. Με κύρια θεματική του, τη μάστιγα της γραφειοκρατίας και την Οδύσσεια του Ιβάν Αντόνωβ που μπλέκεται σ’ αυτήν, από μια εντελώς ατυχή παρεξήγηση, ο Στανισλάβ κατορθώνει με τη σάτυρά του, να αποδομήσει τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος με το στερεότυπο τρόπο που λειτουργεί, με τις ατέλειες και τα στεγανά της οργάνωσής του κατορθώνει να παγιδεύσει και να συνθλίψει τον απλό πολίτη έχοντάς τον συνεχώς υποχείριό του και δέσμιο των καταστάσεων.
Παράλληλα το έργο πραγματεύεται επιδέξια και το χρόνο, που μπορεί να κυλάει αναίτια, παρασύροντας το άτομο στην άβυσσο της μοναξιάς και της αποξένωσης. «Κάποιος να έρθει, κάτι να γίνει ….» μονολογεί σπαρακτικά η συμπρωταγωνίστρια του έργου, Ντερμεντζίεβα.
Οι ηθοποιοί όλοι της ομάδας εντυπωσίασαν το κοινό με την απόδοσή τους, που φαίνεται ότι είναι καρπός έντονης και σκληρής δουλειάς και τους αξίζουν θερμά συγχαρητήρια, γιατί αφιερώνουν τον ελεύθερο χρόνος τους για να προσφέρουν στο κοινό πνευματική ανάταση και ψυχική κάθαρση.
Ο πρωταγωνιστής του έργου ,Θεόφιλος Γουλτίδης, - βοηθούμενος από το πληθωρικό, φυσικό του παρουσιαστικό και τη θεατρική, πολυετή του πείρα- κατορθώνει εκπληκτικά ν’ αποδώσει το ρόλο του καταταλαιπωρημένου πολίτη, που δεν πτοείται όμως, ούτε παραδίνεται, αλλά ορθώνει πεισματικά το ανάστημά του, σαν μοναχικός σταυροφόρος απέναντι στο σύστημα και τελικά –ω του θαύματος- νικά.
Η σκηνοθεσία του Παύλου Δανελάτου κατάφερε με μαεστρία και μουσικές, ευδόκιμες παρεμβολές να τιθασεύσει τα μπόλικα στοιχεία παράλογου του έργου, με τις μπρεχτικές του αποχρώσεις καθώς και τις ποιητικές διαστάσεις των ηρώων, με τις υποσυνείδητες τους διαδρομές και να τους δώσει ρεαλιστική διάσταση, με ένταση, ρυθμό, σπάζοντας παράλληλα τη φόρμα του κλασσικού και αναδεικνύοντάς τα μ’ ένα τρόπο μοντέρνο και λειτουργικό για το θεατή.
Τα σκηνικά- δημιουργία του Γιώργου Ποζίδη, που παίζει θαυμάσια και το ρόλο του φίλου του Ιβάν Αντόνωβ –λιτά και απέριττα στην κατασκευή βοηθούσαν απόλυτα, επικουρούμενα από το videowall, να παρουσιαστούν οι συνεχώς εναλλασσόμενοι χώροι εξέλιξης της ιστορίας. Αν – κατά την άποψή μας - το έργο ήταν πιο συνεπτυγμένο, λιγότερης χρονικής διάρκειας, αναγνωρίζοντας ότι αυτό ίσως να αντιτίθετο στις συγγραφικές προσδοκίες, η παράσταση θα ήταν αριστουργηματική.
Εύγε στην ΤΕΧΝΗ Κιλκίς και στα ακαταπόνητα μέλη της, που σ’ αυτούς τους δύσκολους για όλους μας καιρούς παράγουν ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, με πενιχρά μεν υλικά μέσα, αλλά με πλούσια: το μεράκι, την εργατικότητα και την αισιοδοξία.
