Επιστρατεύσαμε γι’ αυτό, όσους συγγενείς και φίλους διαθέταμε στη Δράμα, όλοι, διοίκηση, πρόεδρος εγώ, έφορος ποδοσφαιρικού τμήματος ο Λεωνίδας*, και φίλοι, φίλοι δικοί μας και της ομάδας, αλλά και φίλαθλοι απλοί και τους παρακαλέσαμε να πουν ένα καλό λόγο στους ανθρώπους του μεγάλου χωριού, προκειμένου να πετύχουμε του σκοπού μας.
   Από τα μέσα της εβδομάδας οι Στέλιος Ατματζίδης** και Ρούλης Ορφανίδης***, φίλοι της ομάδας και μεταξύ τους, μακαρίτες από χρόνια και οι δύο, μαθαίνουμε ότι πετάχτηκαν με ίδια πρωτοβουλία και  διανυκτέρευσαν στην Δράμα, προκειμένου να βολιδοσκοπήσουν και να αξιοποιήσουν παλιές τους γνωριμίες στους χώρους του ποδοσφαίρου.
   Το βράδυ του Σαββάτου, παραμονή του αγώνα, στο ‘Ξενία’ της Δράμας, όπου καταλύσαμε, γινόταν παρέλαση γνωστών αλλά και αγνώστων, παραγόντων και μη, της καλής κοινωνίας της πόλης, με κυρίαρχη συζήτηση, ποια άλλη, παρά πως θα κατακτηθεί η αυριανή νίκη.
   Τόσες διαβεβαιώσεις, όπως ‘μείνετε ήσυχοι’, κλπ, που εισπράξαμε, δεν άφηναν περιθώρια να μην επιδοθούμε στην κατανάλωση ικανών ποσοτήτων αλκοόλ και να κοιμηθούμε, κατά τις υποδείξεις, ήσυχοι! Αφού οι περισσότεροι του χωριού, που ασχολούνταν με την μπάλα, όπως μας διαβεβαιώθηκε,  βρέθηκαν από παλιά γνωστοί, έως και συγγενείς πολλών ημετέρων! Το απόγευμα της επομένης μπήκαμε αισιόδοξοι στο γήπεδο.
   Το αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου 3-0, επιβεβαίωσε, ότι το βράδυ έκαναν καλή δουλειά και δεν πήγαν τζάμπα τα κεράσματα σε κρασιά και ουίσκι στους αυτόκλητους και καλοπροαίρετους ‘ειδικούς’ φίλους, που συνόδευαν τους γνωστούς και συγγενείς  μας στην Δράμα! Ενδεικτικά να σας ειπώ, πως ένοιωσα πολύ ελαφρύτερο το ‘ισχνό’ πορτοφόλι μου, από τα πολλά κεράσματα!
   Στην ανάπαυλα του ημιχρόνου, ο Λεωνίδας (γιατρός πλέον, όμως παλιός σκληροτράχηλος αμυντικός μεν, αλλά ‘καθαρός’ παίκτης του Κιλκισιακού, που τον σέβονταν συμπαίκτες και αντίπαλοι) με καθησυχάζει εμπιστευτικά, ότι ανακάλυψε δύο ακόμη παλιές γνωριμίες από τα γήπεδα. (Στην αντίπαλη ομάδα έπαιζαν πολλοί παλιοί παίκτες της Δόξας και του Πανδραμαϊκού).
   Με τους περισσότερους ανθρώπους του μεγάλου χωριού της Δράμας λοιπόν να μετρούμε, ότι μας ‘αγαπούν’, σύντομα  ‘τρώμε’ δύο γκολ και το 0 - 3 του πρώτου ημιχρόνου γίνεται στο 60’ 2 - 3, ενώ η απειλή της ισοφάρισης είναι ορατή! Οι αντίπαλοι καθοδηγούνταν από έναν έξυπνο και έμπειρο περί τα ποδοσφαιρικά προπονητή, τον Κούνδουρα, παλιά δόξα του ποδοσφαίρου και διεθνή παίκτη της Καβάλας! Είδε τις αδυναμίες μας, έκανε τις διαρθρωτικές αλλαγές του και έφερε το παιχνίδι σύντομα στα ‘ίσια’!
   Προ του φάσματος της επερχόμενης ισοπαλίας, ίσως και της ήττας ακόμη, με κυρίευσαν οι σκέψεις των περιρρεουσών πληροφοριών του ‘Ράδιο Αρβύλα’, που ήθελαν τον Κιλκισιακό ‘θύμα’ τρίτων δυνάμεων! Γι’ αυτό σηκώθηκα και έφυγα απογοητευμένος από το γήπεδο. Προτίμησα τον καθαρό ανοιξιάτικο αέρα στα καταπράσινα, στο ύψος της μέσης όρθιου ανθρώπου, καλαμποκοχώραφα… Έκανα και την σκέψη να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο! Τι δουλειά είχα εγώ με όλα αυτά τα ‘σούρτα – φέρτα’! Δεν είμαι εγώ, που δεν έπαιξα ποτέ μπάλα, είπα, για αυτά τα πράγματα!... (Αλλά έμεινα!...) Ίσως να έφταιγε και το προεόρτιο μεσημεριανό κρασί, που, προεξοφλώντας το αποτέλεσμα, καταναλώθηκε προκαταβολικά!…
   Ήρθε η ώρα να εξεγερθεί η ψυχή του Κιλκισιώτη! Ήταν όλοι εκεί!
Ο Ζώρας Θεοδοσιάδης****, πρώην πρόεδρος, μακαρίτης και αυτός πλέον, είναι αυτός στον οποίον πρόσβλεπαν πάντα οι φίλαθλοι στις δύσκολες στιγμές. Το όνομά του συνδέθηκε με τις κατά καιρούς επιτροπές σωτηρίας της ομάδας. Μπήκε ο Ζώρας στη μέση. Με προσωπικές παρεμβάσεις, όπως έμαθα, χάρις στις παλιές του γνωριμίες, αποκτημένες στα γήπεδα, κατάφερε να πείσει και να ελαττωθεί η ένταση της πίεσης, που προς στιγμήν πήγε να δημιουργηθεί και που διαγραφόταν εις βάρος μας! Ήταν καταλυτική η παρέμβασή του, όπως αποδείχθηκε, όταν εκεί έξω από τη περίφραξη, (στο χωριό δεν υπήρχαν κερκίδες), με τα καταπράσινα καλαμπόκια να ακουμπούν την περίφραξη, με διαβεβαίωσε, για να με καθησυχάσει, ότι βλέπει μόνον ‘δυάρι’, διότι οι άνθρωποι εδώ, που είναι όλοι νοικοκυραίοι και λογικοί δεν ενδιαφέρονται για τίποτε! Ήταν η ώρα που ο Τομπουλίδης, δυναμικός, τεχνίτης και ευφυής κατά τα άλλα ποδοσφαιριστής ως σέντερ φορ, έχανε την ευκαιρία να ‘κλειδώσει’ το παιχνίδι, και να κάνει το     2 - 4, σε ένα ανεπανάληπτο τετ α τετ με τον αντίπαλο τερματοφύλακα.      
   Η λύτρωση όλων, αλλά κυρίως η ιδική μου, ήλθε με το σφύριγμα του διαιτητού στο 90’ , που μας βρήκε, όπως τα υπολόγιζε ο αείμνηστος Ζώρας, που  με αναζητούσε στα καλαμπόκια, ζητώντας ‘στιχαρίκια’! Εγώ δε στα έλεγα; Ήταν ο αυτοεπιβεβαιωτικός, με το δίκιο του, λόγος του.
   Οι προκλήσεις και οι εκρήξεις ήλθαν λίγο αργότερα στο λεωφορείο όπου ένας - ένας κατέφθαναν και ανέβαιναν με τους σάκους τους, κατάκοποι, οι ποδοσφαιριστές. Θυμάμαι το Σιάκα να κάθεται στο δεύτερο κάθισμα και αμέσως μετά δίπλα του ο Βουλγαράκης. Μπήκα κι εγώ. Πιο πίσω οι άλλοι… κάπου στα μεσαία σκεπτικός ο Σάββας. Στα τελευταία καθίσματα αμίλητος ο πάντα σοβαρός και συμπαθής  τερματοφύλακας Γιωργάκης.
   Τι πριμ έχουμε για τη νίκη, πρόεδρε; Μου ερωτά ευθύς αμέσως ο Δημήτρης.
   Έβαλα το χέρι στη δεξιά μου τσέπη. Είχα επάνω μου ένα χάρτινο χιλιάρικο. Θα θυμούνται οι παλαιότεροι εκείνα τα παλιά καφετιά χαρτονομίσματα. Έχω να βάλω βενζίνη στην βυσσινί ΒΜW 1600 που είχα τότε, για την επιστροφή στο Κιλκίς, σκέφθηκα.
   Πριμ θέλετε; Επανέλαβα. Τώρα θα δείτε…
   Βγάζω το σακάκι μου, φορούσα ένα ανοιξιάτικο ‘λαδί’ πρασινάκι κουστουμάκι, ραμμένο με επιτυχία στα μέτρα μου στο εμπορορραφείο του Φουραντζή, (ήμουν  ελεύθερο και λεπτό στο σώμα, παιδί τότε) και το πετώ με θεατρική κίνηση επάνω από τα κεφάλια τους.
   Πάρτε το σακάκι μου!
   Μου το έφεραν πίσω. Κρατώ πολλά χρόνια τώρα το ηρωικό εκείνο νεανικό και ‘μοδάτο’ της εποχής σακάκι! Έβαλα και κιλά, που δε με πάει κιόλας. Πάντα λέγω, ότι σκοπεύω, όταν ο Κιλκισιακός θα κάνει αίθουσα τροπαίων ή αναμνηστικών,  να το δωρίσω ως ενδεικτικό έκθεμα, που να θυμίζει στους νεωτέρους περιστατικά της πορείας της ομάδας, ότι δεν ήταν πάντα ρόδινη, αλλά ωστόσο ήταν ωραία, με τους ανεπανάληπτους παράγοντες και  τους αξεπέραστους φιλάθλους, ηρωική ανάμνηση  με τις λεπτομέρειές της, στο διάβα των χρόνων.
   Ο Νίκος Σαμουηλίδης*****, που έζησε από κοντά την δραματική εξέλιξη του αγώνα, βλέποντας την άσχημη ψυχολογική μου κατάσταση, προσφέρθηκε να με συνοδεύσει, ως συνεπιβάτης κατά την βραδινή επιστροφή. Βάλαμε βενζίνη στη Νέα Αμισό και μέσω Αλιστράτης και Σερρών επιστρέψαμε στο Κιλκίς.

* Λεωνίδας: Ο γνωστός γυναικολόγος γιατρός του Κιλκίς Λεωνίδας Τριανταφυλλίδης. Διετέλεσε παίκτης του Κιλκισιακού κατά τα φοιτητικά  και τα πρώτα ιατρικά του χρόνια. Διακρινόταν για τον δυναμισμό και το ήθος του. Λέγεται, ότι προτάθηκε να συμμετάσχει στην τιμητική αποστολή ποδοσφαιριστών της ΕΠΟ, για τον αγώνα  πρωταθλητριών Άγιαξ – Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ του Λονδίνου το1971, (του Άγιαξ των Κρόϊφ, Νέσκενς κλπ και του Παναθηναϊκού των Δομάζου Αντωνιάδη, Καμάρα κλπ). Αποχώρησε από την ενεργό ποδοσφαιρική δράση, μετά από κάταγμα της κνήμης του σε αγώνα Β΄ Εθνικής στο γήπεδο του Κιλκίς. Υπήρξε επί εικοσαετία (1975 – 1995) διοικητικό στέλεχος και πρόεδρος του Κιλκισιακού.

** Στέλιος Ατματζίδης: Υπάλληλος της ΔΕΗ Κιλκίς. Παλαιότερο διοικητικό στέλεχος του Κιλκισιακού, με την παράταξη του Χατζηβασιλείου. Πέθανε σε νέα ηλικία την δεκαετία του ’80.

*** Ρούλης Ορφανίδης: Φίλαθλος και αργότερα στέλεχος των διοικήσεων Βασίλη Σεργιαννίδη – Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη. Πρόεδρος της Σχολής Οδηγών ‘4 Τροχοί’. Πέθανε σχετικά νέος το 1990.
****  Ζώρας Θεοδοσιάδης: Έμπορος του Κιλκίς και διοικητικό αλλά και εξωδιοικητικό στέλεχος του Κιλκισιακού και πρόεδρος αυτού παλαιότερα, από την μεγάλη ‘πατριαρχική’ οικογένεια των Θεοδοσιάδη (Τσερέπ) του πρώτου Κιλκίς, με πλούσια κοινωνική δράση των μελών της. Απεβίωσε την δεκαετία του ’90.
***** Νίκος Σαμουηλίδης: Ο γνωστός εκπαιδευτικός (Δάσκαλος) του Κιλκίς. Διετέλεσε επί 30ετία διοικητικό στέλεχος του Κιλκισιακού, στις θέσεις κυρίως της γραμματείας και επί του τύπου. Ζει ως συνταξιούχος στο Κιλκίς.

 Κιλκίς Νοέμβριος 2017.