Η ιστορία είναι αληθινή και διαδραματίζεται σε χωριό, κοντινό του Κιλκίς. Τα σπίτια τότε δεν είχαν εσωτερικές τουαλέτες. Έξω ήταν ο απόπατος, η …Χρεία, όπως ονομάτιζαν οι Πόντιοι το χαμηλοτάβανο «σπιτάκι», διαστάσεων ένα επί ένα, συνηθέστατα χωρίς πόρτα, με μια κουρελού να την υποκαθιστά.
Υπό κανονικές συνθήκες θερμοκρασίας υπήρχε μια …λειτουργικότητα. Τα σύστημα δούλευε. Ενίοτε με ατυχήματα καθώς δεν …χτυπούσες και κουδούνι για να μπεις. Οπότε όποιος έμπαινε προς ανάγκη του, φρόντιζε να κάνει αισθητή ακουστικά την παρουσία του για την αποφυγή ανεπιθύμητων συναντήσεων.
Ο παππούς της ιστορίας μας θα είχε ξεπεράσει τα 80 κι ο χειμώνας του ’63 ήταν χειρότερος από αυτόν που βιώνουμε στις μέρες μας. Μια σόμπα σε ολόκληρο το σπίτι δεν εξασφάλιζε δα και θερμοκρασίες 24-25 βαθμών. Κι επειδή λόγω ηλικίας ήταν και ευπαθής στο κρύο, ο παππούς ντυνόταν με αλλεπάλληλα στρώματα . Ένα δυο σώβρακα, προσθέστε και τις μάλλινες βράκες που είχε πλέξει η συμβία γιαγιά, τα σαλβάρια, τα παντελόνια… κανονικό κρεμμύδι. Κι ο πιο αδύνατος φάνταζε Γολιάθ με τόσα σαλβάρια που φορούσε.
Ναι, αλλά υπήρχαν κάποια πρακτικά θέματα που δημιουργούσε στον παππού η ένδυση σε στρώσεις. Κι όταν κινούσε να πάει «προς ανάγκη του» έπρεπε να …ανακαλύψει μέσα στις αλλεπάλληλες στρώσεις βρακών, εσωρούχων, παντελονιών και λοιπών συμπαρομαρτούντων το …πουλί του. Ο Θεός να το κάνει «πουλί» δηλαδή, αφού τα χρόνια και το ψύχος το είχαν εξαφανίσει από προσώπου γης. Πως λέμε «ταπείνωση της στάθμης» όταν πέφτει η στάθμη μιας λίμνης; Κάπως έτσι.
Κι ο παππούς κάθε που επισκέπτονταν την «χρεία» αποδυόταν σε ένα αγώνα δρόμου να ανακαλύψει το καθημαγμένο …πουλί του. Διότι να το πούμε κι αυτό: Τότε δεν υπήρχαν ηλεκτρονικά τσιπάκια , να βάλεις ένα και να το βρίσκεις με την βοήθεια του GPS.
Αλλά του ένδοξου παππού μας μπορεί να …ταπεινώθηκαν πολλά, αλλά το μυαλό του τσάκιζε κόκκαλα. Και δεν άργησε να βρει μια πατέντα που έκανε τη ζωή του εύκολη κάθε χειμώνα, σαν έβγαινε «προς ανάγκη του».
Αντί για ηλεκτρονικό τσιπάκι, πήρε ένα σπάγγο, έδεσε το «πουλί» του με ράμμα υψηλής αντοχής , έβγαλε το ράμμα από τον συρφετό των σώβρακων και το έδεσε στη ζώνη του παντελονιού του. Εξωτερικά να βλέπει το ράμμα κι έτσι κάθε που επισκέπτονταν την «Χρεία» ήταν απλά τα πράγματα. Έλυνε το ζωνάρι του, κρατούσε το ράμμα και το ανέσυρε προς τα έξω οπότε με ολίγη προσπάθεια ανακάλυπτε το «πουλί» του κι ανακουφιζόταν.
Στη ζωή όμως υπάρχουν και οι ακραίες καταστάσεις. Εκείνος ο χειμώνας του ’63 ήταν σιβηρικών προδιαγραφών. Βγήκε ο παππούς προς νερού του, πέρασε μισή ώρα και δεν φάνηκε στο σπίτι. Ανήσυχη η γιαγιά και οι λοιποί συγγενείς έσπευσαν να δουν τι συμβαίνει.
Και καθώς προσέγγιζαν την «Χρεία» άκουσαν τον παππού να κλαίει και να οδύρεται . Και γοερά να …απορεί: «Τ’ αστόσχ» μερ επήεν κι εχάθεν;» (σε ελεύθερη μετάφραση: το ρημάδι, που πήγε και χάθηκε;)
Ο καημένος τράβηξε το ράμμα, μπερδεύτηκε εκείνο με κουμπιά, ξανατράβηξε και δοθείσης της χαλαρότητας του « πουλιού» αφενός και της άκρας ….ταπείνωσής του λόγω ψύχους, λύθηκε το ράμμα.
Κι άντε να βρει «πουλί» ο παππούς που τον έσφιγγε και η ανάγκη.
Και τον πήραν τα κλάματα.
Γι’ αυτό επιμένω: Τυχεροί όσοι μέσα στο καταχείμωνο βρίσκουν τουλάχιστον το «πουλί» τους. Και δεν τραβάνε όσα ο παππούς της …τραγωδίας μας.
Θ.Π.
