Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 10:42:25 πμ
Δευτέρα, 05 Δεκεμβρίου 2016 20:45

Στην Χώρα του Φιντέλ

Κούβα -Νοέμβριος 2002- Από τις ημερολογιακές σημειώσεις του πρώην δημάρχου Κιλκίς, Αναστάσιου Αμανατίδη, μέλους του Δ.Σ. της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας – ΚΕΔΚΕ -  1999 – 2003.

 

Η απόφαση στο συμβούλιο της ΚΕΔΚΕ, παρά τις κάποιες αντιρρήσεις του προέδρου Πάρι Κουκουλόπουλου, πάρθηκε. Θα πάμε στην Κούβα! Την Κούβα του Κάστρο! Δεν είναι ταξίδι αναψυχής. Έχει μορφωτικό και ενημερωτικό χαρακτήρα για τους προκαθήμενους στην τριτοβάθμια οργάνωση της αυτοδιοίκησης της Ελλάδας. Ένα μακρινό ταξίδι γνωριμίας στη χώρα, όπου εξακολουθεί να ανθίσταται το ιδιόρρυθμο καθεστώς του Κάστρο, που εγκαταστάθηκε με πολλές προσδοκίες στην αρχή της δεκαετίας του 1960! Τουλάχιστο για τους πολυβασανισμένους και πολλά αναμένοντας μελαχρινούς στο δέρμα Κουβανούς!
   Σάββατο 10. 11. 2002. Στην Κούβα με την ΚΕΔΚΕ, … Τάσος Αμανατίδης και Χρήστος Ανθρακίδης. ‘’Τα συντροφάκια’’! Έτσι μας ανήγγειλε, (με πολλά υπονοούμενα) γνωστή ‘’ανεξάρτητη’’, τοπική εφημερίδα!
   Η απόφαση είχε παρθεί! Συμμετέχουμε στην αποστολή της ΚΕΔΚΕ για την Κούβα, χωρίς την συνοδεία των γυναικών. Οι λόγοι για μας ήταν αντικειμενικοί. Η γυναίκα μου Εύα, ως πιστή Πηνελόπη, λόγω της μικρής ακόμη Δήμητρας, μαθήτριας πλέον του Γυμνασίου. Το ίδιο και για τον Ανθρακίδη, λόγω του νεαρού μαθητού υιού Θέμη, και της υπηρεσίας της Γιάννας της γυναίκας του. ( Καθηγήτρια στο 1ο Γυμνάσιο Κιλκίς). Ωστόσο εμείς περάσαμε την άποψη, πως ταξίδι για (στην) Κούβα με γυναίκα, (την γυναίκα σου), είναι κάτι σαν ανδρική αυτοκτονία. Και δεν διαψευσθήκαμε!
   Αποσκευές γεμάτες αλλαξιές, ο Χρήστος και ο Τάσος! Κοιλίτσα μεσήλικα και καρδιά εφήβου τα εφόδιά μας…
   Οι πληροφορίες για το μακρινό νησί της Καραϊβικής, προκαλούν εφορία και ενθουσιασμό! Όλα αγοράζονται με δολάρια. Ή μάλλον πληρώνονται σε δολάρια. Σκληρό χρήμα για ελαστικές διαπραγματεύσεις!
   Πάνω σε όλα αυτά, να και η πρώτη γεύση από το Sofitel, το πολυτελές ξενοδοχείο του αεροδρομίου της Αθήνας. Εκεί και ο Κώστας Έξαρχος του Παλαμά Καρδίτσας, ο Ζαχαρίας Δοξαστάκης της Χερσονήσου Ηρακλείου, ο Σίμος Δανιηλίδης των Συκεών Θεσσαλονίκης, ο Γιάννης Σωτηρίου της Αντίκυρας Βοιωτίας, ο Σπύρος Σπυρίδων του Πόρου, ο Κώστας Κλωνής από το Ξυλόκαστρο Κορινθίας, η Δήμητρα Τσιώλη από την Τρίπολη Αρκαδίας, κι ο Κώστας Τσανακούλης δήμαρχος Λάρισας, όλοι συνοδευόμενοι από το έτερον ήμισυ, υποβαστάζοντας από πάνω αγόγγυστα και τις βαριές αποσκευές. Και με υποκριτικό χαμόγελο θα έλεγα. Έτσι για να τα έχουν καλά όλο τον χρόνο! Ένα φαινόμενο αναχρονιστικό, κατάλοιπο του παρατεταμένου μεσαίωνα στην ελληνική επαρχία, τότε με την έλλειψη αστικής τάξης, που συνεχίζει να βασανίζει τους αστικοποιημένους βλάχους και αρβανίτες, νησιώτες και πόντιους, έστω και δημάρχους, να νοιάζονται μόνον για την τύχη της υπογραφής τους, βάζοντάς την διακριτικά παντού! Σε αντίθεση με εμάς από το Κιλκίς, τον ‘μακρή’ Χρήστο Ανθρακίδη ‘’ισόβιο’’ του Χέρσου και τον υποφαινόμενο Τάσο Αμανατίδη, πρώην του Κιλκίς και την σεμνή Γιώτα Γαζή πρώην Άμφισσας, συνοδευόμενη από τις νεαρές θυγατέρες της, εξόφληση παλαιάς υπόσχεσης και οφειλής, εμφανίστηκαν, ‘’σόλο’’, ο αειθαλής Βούλης Λαζαρίδης, πρώην Καλαμαριάς Θεσσαλονίκης και ο Κώστας Παλαιολόγος της Λειβαδιάς, (μακαρίτες και οι δυο, τώρα που δημοσιεύονται), με ροζάκια υποκάμισα κι ότι φάνε, ότι πιούνε και από εκεί και πέρα ότι ήθελε προκύψει! Όσο για τον Απόστολο Κοιμήση της Αμφιλοχίας, Γενικό Γραμματέα της ΚΕΔΚΕ, αυτός μάλλον υπερέβαλε εαυτόν, μια και ένα μήνα μετά την επιτυχία του στις εκλογές, εξακολουθούσε να γεύεται την κρέμα, διεκπεραιωθείς εις Αβάνα συνοδευόμενος, αλλά μέσω Φραγκφούρτης, προφανώς για τα ομώνυμα χάμπουργκερ!       
   Με τον Χρήστο Ανθρακίδη και τα μπαγκάζια στο χέρι, όχι και πολλές προετοιμασίες, από Κιλκίς μέσω Θεσσαλονίκης αεροπορικώς στην Αθήνα, για να καταλύσουμε το ίδιο απόγευμα, όπως προείπαμε, στο πολυτελές ξενοδοχείο του νέου αεροδρομίου ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ Sofitel Hotel. Ευχάριστες συναντήσεις με τους άλλους συνταξιδιώτες αυτοδιοικητικούς, εκτός μελών του Διοικητικού Συμβουλίου της ΚΕΔΚΕ, με μέλη των οικογενειών τους, όπως ο Γιώργος Ιωακειμίδης δήμαρχος του Ρέντη μετά της νεαρής συζύγου του και ο δήμαρχος Λιτοχώρου Γιώργος Παπαθανασίου με την εκπαιδευτικό σύζυγό του, τιμής ένεκεν, για την γνωριμία και τις επιδαψιλεύσεις φιλοξενίας που πρόσφερε στο Λιτόχωρο του ιστορικού Ολύμπου στην πρέσβειρα της Κούβας στην Αθήνα.  Ελαφρύ φαγητό και ύπνος ήρεμος στο καινουργές ξενοδοχείο.
   Το Μπόϊγκ της Air Franch, μας περίμενε πολύ πρωί Η αναχώρηση, όπως και η πτήση, χωρίς προβλήματα  και η άφιξη μετά τρίωρο στο Σαρλ ντε Γκωλ το αεροδρόμιο του   Παρισιού, σαν να ήταν δυο βήματα μακριά! Περιδιαβάσαμε επί τετράωρο το αχανές αεροδρόμιο της γαλλικής πρωτεύουσας, αναμένοντας την επιβίβασή μας στην οικονομική θέση του ογκώδους Αιρ Μπας της ίδιας εταιρείας με προορισμό την ‘’μυθική’’ Κούβα. Η Αιρ Φράνς είναι από τις λίγες ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρείες, που εκτελεί πτήσεις απ’ ευθείας με Αβάνα. Η περιποίηση επάνω στο υπερπλήρες γαλλικό αεροσκάφος κατά την δεκάωρη διαδρομή, καλή έως ανεκτική για τους έμπειρους και απαιτητικούς δημάρχους της Ελλάδας! Η πτήση πάνω από τον Ατλαντικό ήταν καλή. Η άφιξη και προσγείωση στο αεροδρόμιο Χοσέ Μαρτί  της Αβάνας, τόπος προορισμού, πρωτεύουσας της Κούβας, κατά της 7 το απόγευμα. Από το παράθυρο του δροσερού αεροπλάνου βλέπουμε τους ανθρώπους του αεροδρομίου γυμνούς από τη μέση και πάνω ή το πολύ να φορούν κοντομάνικο πουκάμισο, για να νοιώσουν περισσότερη ζέστη όσοι από εμάς πήραν μαζί τους σακάκια … έως και σταυρωτά κουστούμια!
    Ένας ζεστός με αισθητή υγρασία αέρας μας υποδέχθηκε με την έξοδό μας από το αεροδρόμιο, μετά τις σχετικά απλές διατυπώσεις, μέχρι το λεωφορείο, του ταξιδιωτικού γραφείου TUI, που μας ανέμενε. Στο πολυτελές ξενοδοχείο Melia Kohiba, όπου καταλύσαμε, μας είχαν έτοιμα τα υπνοδωμάτια. 322 το δικό μου στο βάθος του διαδρόμου, ή στην αρχή, αν θέλετε, με θέα την θάλασσα, που κάποιες πρωινές ώρες της ημέρας τα κύματά της έσκαγαν με δαιμονιώδη θόρυβο στην προκυμαία.  Δίπλα μου, το δωμάτιο του Νώντα, του προέδρου της ΠΟΕ ΟΤΑ. Η περιέργεια, μας οδήγησε σε γρήγορη αναζήτηση κάτι του διαφορετικού της εξωτικής χώρας του νησιωτικού συμπλέγματος της Κεντρικής Αμερικής. Στους πολυεπίπεδους και δαιδαλώδεις χώρους των δύο πρώτων ορόφων του κουβανέζικου ξενοδοχείου, ως από συνεννόηση, οι Ανθρακίδης, Λαζαρίδης κι εγώ, γευθήκαμε σε πιτσαρία, ιταλική πίτσα, πήραμε ένα δροσερό ποτό στο διπλανό σαλόνι και είχαμε την πρώτη γνωριμία (φραστική) με το διεφθαρμένο (;) προσωπικό. Δεν ξέρω αν τα θήλεα ήταν προσωπικό του ξενοδοχείου, ήταν πάντως εμφανίσιμα, νεαρής ηλικίας, που παρά την άγρυπνη επιτήρηση των ένστολων Σεκιούριτι στις ανόδους των ορόφων, αυτές κυκλοφορούσαν ελευθέρως. Η εμπειρίες του Βούλη, η σοβαρότητα του νεαρότερού μου Χρήστου κα η κόπωση του ταξιδίου,                                                                                                                                                              μας οδήγησαν γρήγορα σε βαθύ ύπνο κατά μόνας, χωρίς όνειρα και πειρασμούς!
   12. 11. 2002. Ημέρα ελεύθερη. Κάποιος έριξε την ιδέα να επισκεφθούμε την παλαιά πόλη. Άλλωστε για τον εορτασμό γενεθλίων της πόλης βρεθήκαμε στην Αβάνα. Η πόλη μετρούσε πεντακοσίων χρόνων ζωή! Το 1502 εγκαταστάθηκαν οι πρώτοι οικιστές κυρίως από την καθολική Ισπανία και από τότε θεμελιώθηκαν τα πρώτα κτίσματα, ιδιωτικά και δημόσια. Ήταν φυσικό να εμφανίζουν την τεχνοτροπία, που ίσχυε τον καιρό της μετανάστευσης, στις μητροπολιτικές χώρες από όπου προέρχονταν οι νέοι έποικοι, στην ουσία κατακτητές. Τα περισσότερα, γύρω από την παλαιά πλατεία, εγκαταλελειμμένα, όπως και ο καθολικός καθεδρικός ναός, φέρουν τα σημάδια της πολυκαιρίας και της παλαιότητας. Καθώς μας πληροφορούν στην Ουνέσκο εναπέθεσαν τις ελπίδες τους, για αναστήλωση και αναπαλαίωση, αφού χαρακτηρίστηκαν ως μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς.
    Οι περισσότεροι από εμάς αποφάσισαν να πάνε με τα πόδια. Το ίδιο έκανα και εγώ. Περπατήσαμε κατά μήκος της παραλίας. Τα κτίσματα από την πλευρά της θάλασσας, συνήθως διώροφα, επάνω σπίτι και κάτω μαγαζί, εγκαταλελειμμένα, σκέτα λείψανα, χωρίς πόρτες και παράθυρα. Η επίσημη ερμηνεία ήταν ότι εγκαταλείφθηκαν διότι επάνω τους έσκαγαν τα μανιασμένα κύματα της μπροστινής θάλασσας, όταν αυτή φούσκωνε! Πάντως η εικόνα φάνταζε αλγεινή και απογοητευτική!
    Ένοιωθα και κάποια κούραση, που με έκανε να διακόψω την περιήγηση και πριν απομακρυνθώ πολύ από το ξενοδοχείο, γύρισα πίσω σ’ αυτό. Αυτοί που συνέχισαν, όπως τα ζεύγος του Έξαρχου και του Σωτηρίου, τους είδα να επιστρέφουν νωρίς το μεσημέρι άλλοι με παϊτόνια και μερικοί με ταξί, κατάκοποι, άλλα με πούρα στα χέρια, προϊόντα μετά από όχι και πολύ κοπιαστικά παζάρια.
    Θα πρέπει να πούμε, πως ενώ το επίσημο νόμισμά τους είναι το πέζος, όλες οι συναλλαγές στην αγορά, γίνονται και τα προτιμούν οι Χαβανέζοι με μανία,  με δολάρια Αμερικής, με την οποία η Κούβα, κατά τα άλλα, δεν διατηρεί διπλωματικές σχέσεις!  
   Η κούραση των προηγούμενων ημερών ξεπληρώθηκε με απολαυστικό ύπνο από νωρίς το μεσημέρι, μέχρι νωρίς το βράδυ. Θα πρέπει να πούμε πως η Κούβα έχει ένα από τα καλύτερα κλίματα της υφηλίου! Όλες οι εποχές του χρόνου έχουν την ίδια θερμοκρασία, λόγω του γεωγραφικού της πλάτους. Ούτε πολύ ζέστη το καλοκαίρι και καθόλου κρύο τον χειμώνα!
   Το βράδυ προγραμματίσθηκε επίσκεψη στα κάστρα, όπου θα λάβαιναν χώρα επετειακές εκδηλώσεις σε ανάμνηση της εξέγερσης, ή καλύτερα της Επανάστασης του Κάστρο. Με ένα κομβόϊ παλαιών χιλιοεπιδιορθωμένων αμερικάνικων αυτοκινήτων, μοντέλα της προ της Επανάστασης εποχής,  που χρησιμοποιούνται ως ταξί, ανεβήκαμε ψηλά στα προστατευτικά κατά το παρελθόν από τους πειρατές τείχη της Αβάνας, με θέα την θάλασσα από την άλλη πλευρά. Μπήκαμε στο γραφείο του λαϊκού επαναστάτη Φιντέλ Κάστρο. Τους τοίχους του λιτού στην διακόσμηση γραφείου, κοσμούσαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες του, της εποχής εκείνης.
   Παρακολουθήσαμε την σεμνή τελετή με αναφορά στην επανάσταση του  βασανισμένου κουβανικού λαού πριν σαράντα τρία χρόνια. Ρίχθηκε και η συμβολική κανονιά, που αποτελούσε την κορύφωση των βραδινών εκδηλώσεων της ημέρας εκείνης.
   Αργά το βράδυ παρακαθίσαμε στο προγραμματισμένο φαγητό, στον επάνω όροφο ενός παλαιού εστιατορίου, κάτω στην παλαιά πόλη. Υποβαθμισμένο το φαγητό της βραδιάς εκείνης. Ασυνήθιστοι στο σκληρό και αλμυρό θαλασσινό εμείς, κάτι σαν παλιό παστωμένο μπακαλιάρο, προτιμήσαμε το όχι και πολύ μαλακό χοιρινό (pork). Ευχάριστη για μας ήταν η συνοδεία και συνέχεια του φαγητού λαϊκή μουσική κομπανία ( είναι μέρος της καθημερινότητάς τους, την συναντήσαμε και τις επόμενες μέρες), με ακορντεόν, βιολί κλπ. Κλασσικοί λατινοαμερικάνικοι σκοποί! Από τους Ευρωπαϊκούς ήξεραν, όταν ζήτησα και έπαιξαν το ρωσικό οτσιτσόρνια, αρκετά καλά, κατάλοιπο της παλιάς καλής φιλίας με την πρώην Σοβιετική Ένωση. Υπάρχουν εδώ αρκετοί Ρώσοι τεχνικοί εκπρόσωποι ρωσικών εταιρειών.       
   Επιστρέψαμε περασμένο βράδυ στο ξενοδοχείο. Η επιχείρηση νυκτερινής εξόδου εκ μέρους ορισμένων από εμάς, απέβη άδοξη! Ο ύπνος, που αναμενόταν, ήταν η καλύτερη διέξοδος της βραδιάς.

Συνεχίζεται