Με αφορμή λοιπόν την παπαρούνα, αναπόφευκτα η κουβέντα πήγε στον πρόσφατο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου και στην απουσία της γαλανόλευκης από τα μπαλκόνια μας.
Αυτήν την ημέρα εθνικής υπερηφάνειας, μνήμης αλλά και απόδοσης Τιμής σ’ όλους αυτούς που αψήφισαν αριθμούς και μέσα των εισβολέων, αλλά και τις συνέπειες του βαρύ χειμώνα συνιστά προσβολή στην εθνική μνήμη η έλλειψη της Γαλανόλευκης από τα μπαλκόνια μας.  
Ξεχωριστό όπως πάντα εδώ και χιλιάδες χρόνια όπλο των Ελλήνων η φιλοτιμία και φιλοπατρία τους. Τι και αν οι εχθροί ήταν και πάλι πολλοί, Ιταλοί και Αλβανοί αρχικά, Γερμανοί και Βούλγαροι λίγους μήνες μετά,  οι Έλληνες δεν άντεξαν, πρόλαβαν όμως να στείλουν στον κόσμο το μήνυμα πως ο εχθρός δεν είναι ανίκητος και οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Οι εισβολείς πάτησαν τα ιερά χώματα της πατρίδας μας πάνω από τα πτώματα των στρατιωτών, των Ελλήνων αξιωματικών.
Αυτές τις θυσίες των χιλιάδων ανωνύμων και επώνυμων έχουμε χρέος να θυμόμαστε και να τιμούμε έστω μια φορά τον χρόνο υψώνοντας τουλάχιστον την σημαία στο μπαλκόνι του σπιτιού μας. Δυστυχώς ούτε αυτό το ελάχιστο κάνουμε πλέον.  Η εικόνα την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου – και την 25η Μαρτίου – προκαλεί θλίψη, πικρία και προβληματισμό και το ερώτημα αυθόρμητο. Γιατί; Γιατί τόση αγνωμοσύνη σ’ αυτούς που προτίμησαν να πεθάνουν παρά να υποκύψουν. Κι ας είχαν την δυνατότητα να ζήσουν. Αλήθεια δεν αξίζει ούτε το σήκωμα της σημαίας μας προς τιμή της Πηνελόπης Δέλτα, του στρατηγού Ιωάννη Ζήση, του ταγματάρχη Κωνσταντίνου Βερσή, του υπολοχαγού Ισαάκ Λαυρεντίδη, των στρατιωτών Ναπολέοντα Σουκατζίδη και Κωνσταντίνου Κουκίδη;
Απρίλης 1941
Συνθηκολόγησε με τη Γερμανία ο νικητής των Ιταλών Ελληνικός Στρατός.
Λίγες ημέρες πριν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα οι μάχες έχουν ζωηρέψει. Αεροπλάνα της Λούτφβαφε, βομβάρδιζαν ανηλεώς πόλεις και χωριά της Ανατολικής Μακεδονίας και της Θράκης. Ενώ από τις Σέρρες έως την Κομοτηνή οι βαρειά οπλισμένες μεραρχίες των Γερμανών επιτίθεντο με μανία για να διασπάσουν τα οχυρά που πρόβαλαν σθεναρά αντίσταση.
Το μέτωπο από τα οχυρά του Εχινού έως τη Νυμφαία της Ροδόπης κρατούσε η ταξιαρχία του Έβρου υπό τον έφεδρο υποστράτηγο Ιωάννη Ζήση. Είχε ως αποστολή να αντιτάξει αντίσταση και στην συνέχεια ελισσόμενη θα υποχωρούσε. Το 1ο Τάγμα προς Αλεξανδρούπολη και από εκεί με πλοία στη Σαμοθράκη, ενώ το 2ο και 3ο θα περνούσαν τον Έβρο και θα στρατοπέδευαν στο τούρκικο έδαφος όπως είχε συμφωνηθεί προηγουμένως με τις τούρκικες αρχές.
Το 1ο Τάγμα προκαλύψεως (Κομοτηνής) όπως και άλλα δύο στρατοπέδευσαν 5-6 χιλιόμετρα στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας κοντά στο χωριό Ύψαλα, αφού πρώτα αφοπλίστηκε, παρά τη σχετική συμφωνία περί του αντιθέτου!
Ο στρατηγός Ζήσης έφερε βαρέως τον αφοπλισμό των μονάδων του από τις τούρκικες αρχές και βαρύθυμος αποσύρθηκε στη σκηνή του. Ήταν λίγο μετά το μεσημέρι της 9ης Απριλίου ’41. Ζήτησε από τους επιτελείς του να μείνει για λίγο μόνος. Δεν πέρασαν όμως λίγα λεπτά και ένας ξερός κρότος πιστολιού έκανε τους αξιωματικούς να ανησυχήσουν. Ο στρατηγός Ζήσης έβγαλε το περίστροφο του που είχε καλά κρυμμένο στις αποσκευές του και δεν παρέδωσε στους Τούρκους και αυτοκτόνησε! Η αυτοκτονία του διοικητή της ταξιαρχίας προκάλεσε μεγάλη συγκίνηση σ’ όλο το ελληνικό στρατόπεδο και έκπληξη στους Τούρκους. Την επομένη, οι τούρκικες αρχές του απένειμαν στρατιωτικές τιμές και παρατεταγμένοι οι Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες τον έθαψαν στο παλιό χριστιανικό νεκροταφείο που βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό Ύψαλα.
Σ’ ένα στρατόπεδο κοντά στην Πεδινή Δωδώνη, στο ύψωμα της Ραψίστης, ένας αξιωματικός συγκεντρώνει γύρω από τους καταπονημένους στρατιώτες του για να τους μιλήσει είναι ο διοικητής τους, ο ταγματάρχης Κωνσταντίνος Βερσής. Τον άνθρωπο αυτόν, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες της 8ης Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού θεωρούσαν πατέρα και αδελφό. Και επιπλέον είχαν ταυτίσει την μοίρα τους μαζί του στη ζωή και στο θάνατο σ’ όλη τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου. Επί ένα εξάμηνο πολέμησαν μαζί γενναιότατα και ανδραγάθησαν, καθηλώνοντας τον ιταλικό στρατό πέραν των συνόρων και με τά ευθύβολα πυρά τους κατέστρεψαν τα εχθρικά άρματα μάχης.  Επικρατεί απόλυτη σιγή. Τα μάτια όλων καρφώνονται με αγωνία πάνω στον διοικητή τους, στον αξιωματικό με την ισχυρή θέληση, το πείσμα και την αυταπάρνηση στην εκτέλεση του καθήκοντος προς την πατρίδα και ας ήταν κλονισμένη η υγεία του από ανίατη ασθένεια. Δεν ήθελε με τίποτα να πιστέψει πως ο νικητής Ελληνικός Στρατός αναγκάζεται από μια άλλη υπερδύναμη να υποκύψει στον ηττημένο ιταλικό στρατό.
…Επί ένα ολόκληρο εξάμηνο πολεμήσαμε γενναία τους Ιταλούς και τους νικήσαμε. Και όμως μια άλλη μεγάλη ξένη δύναμη δεν μας επιτρέπει να χαρούμε τη νίκη και να απολαύσουμε τα μεγάλα αγαθά της ελευθερίας που κερδίσαμε με σκληρό αγώνα και αίμα. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, επετεύχθη συνθηκολόγησις η οποία μας υποχρεώνει να αποχωριστούμε και να παραδώσουμε τα ιερά μας όπλα και πυροβόλα. Μετά την παράδοση των όπλων θα λύσετε τους ζυγούς και θα αποχωρήσετε με ό,τι μέσον βρείτε δια τας ιδιαιτέρας σας πατρίδας. Εύχομαι εις όλους καλοί πολίτες και καλή λευτεριά. Ζήτω η αιωνία Ελλάς!...
Ο ταγματάρχης Βερσής καθώς έβλεπε τους άνδρες του να αναχωρούν αποτραβήχτηκε παράμερα, έβγαλε το περίστροφο του και έβαλε τέλος στη ζωή του. Ο Βερσής, ο φιλότιμος αξιωματικός με το αδαμάντινο χαρακτήρα κατετάγη στο μακρύ κατάλογο των γενναίων που γι’ αυτούς υπάρχει μόνο το χρέος και το καθήκον προς την πατρίδα  χωρίς ανταλλάγματα.
Ο  Ναπολέων Σουκατζίδης, ο γερμανομαθής Πόντιος από την Κρήτη  δεν δείλιασε μπροστά στον θάνατο. Όταν οι Γερμανοί τον έβαλαν να διαβάσει στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου τα ονόματα των 200 που θα εκτελούντο στην Καισσαριανή, διάβασε και το δικό του όνομα. Ο Γερμανός αξιωματικός τον απάλλαξε από την λίστα χαρίζοντας του τη ζωή. Ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να το δεχθεί λέγοντας. Δεν δέχομαι. Και η μάννα του  παιδιού που θα πάρει τη θέση μου, θα κλάψει όσο και η δική μου
Και ήταν ο διακοσιοστός που εκτελέστηκε…
Ο έφεδρος υπολοχαγός και πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής Ισαάκ Λαυρεντίδης ήταν διοικητής λόχου του 19ου Συντάγματος Σερρών. Και με το Λόχο του πολέμησε γενναία στην πιο φονική μάχη με τους Ιταλούς στην επίθεση στο ύψωμα 731. Από τους 240 άνδρες της μονάδας του έμειναν μόνο 80! Ο ίδιος τραυματίστηκε στις μάχες δύο φορές. Και όταν ο ανθυπίατρος Λ. Κουβαράς συνέστησε στον Πόντιο αξιωματικό Λαυρεντίδη να μεταφερθεί λόγω των τραυματισμών του στα μετόπισθεν εκείνος του απάντησε.
Μια τι λέτε γιατρέ, γι’ αυτές τις …γραντζουνιές θα αφήσω τον Λόχο; Εμείς στα χωριά μας γνωρίζουμε σοβαρότατους τραυματισμούς στις αγροτικές ασχολίες με το δικράνι και τα άλλα εργαλεία και δεν δίνουμε σημασία…
Ο υπολοχαγός Λαυρεντίδης τιμήθηκε δύο φορές με το Χρυσούν  Αριστείον Ανδρείας.
Η ώρα ήταν 8.45 όταν έφτασε στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης το γερμανικό απόσπασμα για να υψώσουν τη σβάστικα. Ο αρχηγός του αποσπάσματος διατάζει τον Έλληνα στρατιώτη Φρουρό να υποστείλει την ελληνική σημαία. Φρουρός εκεί από το πρωί ήταν ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Κουκίδης ο οποίος αρνήθηκε να την υποστείλει. Τότε ο Γερμανός αξιωματικός διέταξε ένα δικό του στρατιώτη να το κάνει. Και αφού κατέβασε την ελληνική σημαία με την βοήθεια συναδέλφου του την δίπλωσαν και την παρέδωσαν στον Κουκίδη. Ο Έλληνας στρατιώτης δεν άντεξε την ταπείνωση του Εθνικού μας Συμβούλου. Τυλίχθηκε την γαλανόλευκη και έπεσε στο κενό και σκοτώθηκε, τη στιγμή που ο γερμανός στρατιώτης ύψωνε την σημαία των Ναζί.
Υ.Γ.: Το ’40 μια χούφτα Έλληνες αλλάξαμε την πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με την πρώτη περίλαμπρη νίκη κατά του Άξονα και τη θανάσιμη καθυστέρηση του ατσαλένιου Χίτλερ…
Το «ευχαριστώ» της Δύσης πάντα το ίδιο, συμφορές, αρπαγές, κατοχές, ολοκαυτώματα και εκτελέσεις, καταστροφές, Αττίλες, αρπαγή συμβόλων ως και αυτής της ελληνικότητας Μακεδονίας του Μεγίστου των Ελλήνων.  Και μετά το σύγχρονο Μνημόνιο πανδυτικής «ευγνωμοσύνης», και «δώρο» τους πρόσφυγες και τα «μαθήματα ανθρωπιάς» από τους αχάριστους Ευρωπαίους, σε ποιους, σε εμάς, που είμαστε η κοιτίδα της φιλοξενίας.
Από τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους, πολλές φορές διάφοροι «Προστάτες» και επιφανή καθάρματα μας επιβάλλουν «αποκλεισμούς» και «τσαλαπατούν» την σημαία μας και εμείς τι κάνουμε;
Πριν από μερικά χρόνια η κλασσική φιλόλογος και ελληνίστρια ντε Ρομιγί, σε ομιλία στην Πύκνα είχε πει «Οι Έλληνες είχαν καταλάβει ότι η ιδιαιτερότητα τους ήταν να μην υποκλίνονται μπροστά σε ανθρώπους, να μη δέχονται την απόλυτη εξουσία. Εκτός από τις επιστημονικές, φιλοσοφικές, μεταφυσικές και άλλες ανακαλύψεις, διέθεταν και ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό. Δεν έσκυβαν ποτέ το κεφάλι».
Σήμερα που μας κουνάνε το δάκτυλο αυτοί που κατέβασαν πριν 75 χρόνια την Σημαία μας από την Ακρόπολη, σήμερα που κάποιοι γείτονες μας απειλούν ανοικτά, έχουμε όλοι μας διπλό χρέος και καθήκον απέναντι σ’ όλους αυτούς που θυσιάστηκαν κρατώντας την Γαλανόλευκη Σημαία μας ψηλά.