Φυσικά, το αν και με ποιον τρόπο θα προχωρήσει το σχέδιο της ''πολιτικής ενοποίησης'' , όπως και ο,τιδήποτε έχει σχέση με το μέλλον της Ευρωζώνης, θα εξαρτηθεί άμεσα από τη στάση που θα τηρήσει το ισχυρότερο από οικονομική άποψη κράτος - μέλος της, η Γερμανία. Αν κατανοήσουμε τον τρόπο που συμπεριφέρεται η γερμανική κυβέρνηση και, κυρίως, τα κίνητρα και τους σκοπούς που κρύβονται πίσω από τη συμπεριφορά της, ίσως σταθούμε ικανοί να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ετοιμότητα αυτά που έρχονται και να μην ''πέφτουμε από τα σύννεφα'' κάθε φορά υπό το σοκ του αιφνιδιασμού (αυτό δήλωσε ο Πρωθυπουργός σε συνέντευξή του πριν λίγους μήνες, ότι αιφνιδιάστηκε από τη γερμανική αδιαλλαξία).
Κατά την άποψή μου λοιπόν, όσον αφορά τη στάση της έναντι της Ευρωζώνης, η Γερμανία έχει μπροστά της, βασικά,  τρεις επιλογές:
Επιλογή πρώτη: να αποδεχθεί - και η Γερμανία - την εκχώρηση της εθνικής και δημοσιονομικής της κυριαρχίας σε μία ευρωπαϊκή υπερκυβέρνηση, για χάρη μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδίας ΙΣΟΤΙΜΩΝ μελών. Στην περίπτωση αυτή βέβαια η Γερμανία θα πρέπει να αποδεχθεί και το ότι η ίδια, ως η ισχυρότερη οικονομικά χώρα, θα καταβάλλει και τα μεγαλύτερα χρηματικά ποσά στον κοινό προϋπολογισμό, χωρίς να απαιτεί από τα υπόλοιπα κράτη-μέλη ανταλλάγματα και εκχωρήσεις μνημονιακού τύπου και χωρίς να έχει ηγεμονικές φιλοδοξίες στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Όπως δηλαδή η Καλιφόρνια - η μεγαλύτερη πολιτεία των ΗΠΑ - δεν επιδιώκει να ηγεμονεύσει στις ΗΠΑ και είναι υποχρεωμένη να υπακούει στην ανώτατη εξουσία του Προέδρου, έτσι και η Γερμανία στο παραπάνω σενάριο θα υπόκειται στην εξουσία της ευρωπαϊκής υπερκυβέρνησης.
Όλοι αντιλαμβανόμαστε βέβαια ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν πρόκειται να προχωρήσει στην παραπάνω επιλογή. Διότι θεωρεί δικαίωμά της να πορεύεται με βάση ό,τι η ίδια θεωρεί ως γερμανικό ΕΘΝΙΚΟ συμφέρον και όχι με βάση το υποτιθέμενο συμφέρον μιας υποτιθέμενης ''ευρωπαϊκής οικογένειας''.
Επιλογή δεύτερη: να αποχωρήσει η Γερμανία από το ευρώ, ακριβώς για να αποφύγει το οικονομικό κόστος της διάσωσης της Ευρωζώνης αλλά και την απώλεια της εθνικής και δημοσιονομικής της κυριαρχίας. Ούτε όμως αυτή η επιλογή είναι συμφέρουσα για τη Γερμανία, καθώς η επιστροφή της στο μάρκο θα χτυπούσε άσχημα την ανταγωνιστικότητα και τις εξαγωγές της. Εκτός από αυτό, η έξοδός της από την Ευρωζώνη θα στερούσε τη Γερμανία από το μόνο όχημα που διαθέτει για να γίνει παγκόσμια δύναμη: την Ευρώπη. Η Γερμανία, μόνη της, είναι - για τα παγκόσμια δεδομένα - μια δύναμη μικρού μεγέθους πληθυσμιακά και οικονομικά. Μόνο μέσω της Ευρώπης μπορεί να αποκτήσει παγκόσμιες φιλοδοξίες - αλλά με την Ευρώπη υποχείριό της, κατά κάποιον τρόπο.
Έτσι, φτάνουμε στην τρίτη επιλογή της Γερμανίας: να παραμείνει στην Ευρωζώνη, αλλά μόνον με όρους γερμανικής ηγεμονίας στην ήπειρο. Η ηγεμονία αυτή θα πάρει την εξής μορφή: η γερμανική κυβέρνηση θα αναλάβει - είτε άμεσα είτε έμμεσα - τη δημοσιονομική εξουσία των υπόλοιπων κρατών (ακόμα και η Γαλλία δέχεται πιέσεις για κάτι τέτοιο). Επίσης, το γερμανικό κράτος ή μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις θα εξαγοράσουν σημαντικά κομμάτια της περιουσίας των υπόλοιπων κρατών.
Για να καμφθούν οι αντιδράσεις για όλα αυτά, η τακτική της Γερμανίας, όπως φαίνεται τα τελευταία χρόνια, θα είναι μάλλον η εξής: θα αφήνει την ευρωπαϊκή κρίση να εξελίσσεται, αναβάλλοντας συνεχώς τις οριστικές λύσεις για το απώτερο μέλλον. Στο μεταξύ, θα επιλέγει λύσεις προσωρινές, που δεν αντιμετωπίζουν το ευρωπαϊκό πρόβλημα (αυτό κάνει έξι χρόνια τώρα). Ο σκοπός; Να φτάσει κάποτε η κρίσιμη στιγμή, όπου θα δημιουργηθεί η εντύπωση ότι επίκειται η διάλυση της Ευρωζώνης. Τότε η Γερμανία, εκμεταλλευόμενη το κλίμα πανικού που θα έχει δημιουργηθεί, θα ''αποδεχθεί'' να ''σώσει'' την Ευρωζώνη και ''να βάλει τα λεφτά'' αλλά θα απαιτήσει από τα υπόλοιπα κράτη - μέλη αυτό που ζητά από την Ελλάδα πέντε χρόνια τώρα: την απώλεια της εθνικής και δημοσιονομικής τους κυριαρχίας.
Δεν είναι καθόλου βέβαιο το αν θα επιτύχει το γερμανικό σχέδιο, πάντως είναι ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι αυτό επιδιώκει η Γερμανία. Αυτό το σχέδιο - κατά τη γνώμη μου εφιαλτικό - είναι ο μόνος τρόπος να ''ενοποιηθεί'' η Ευρώπη.