Διάβασα με ιδιαίτερη προσοχή όλα τα κείμενα που γράφτηκαν τελευταία και αφορούν τη συγχώνευση των σχολείων στο νομό μας, αλλά, και τα σχόλια επί σχολίων συμπατριωτών μας πολιτικών και μη, μερικοί των οποίων όπως αντιλαμβάνομαι από τις απόψεις τους ουδέποτε ασχολήθηκαν με τέτοιου είδους προβλήματα, τα πολύ ευαίσθητα προβλήματα της εκπαίδευσης των παιδιών.
Και, αυτό το λέω εξ αφορμής του γεγονότος της κεκτημένης ταχύτητας αναφοράς των πολιτικών μας «επί παντός επιστητού», χωρίς όχι μόνο να μη κατέχουν το θέμα μερικοί εξ αυτών, αλλά να μη έχουν ασχοληθεί ποτέ στη ζωή τους με το συγκεκριμένο θέμα της εκπ/σης των μικρών μαθητών μας. Ασχολούνται, δυστυχώς, όλοι με παλαιοκομματικά κριτήρια και αντιλήψεις που οι συμπολίτες μας τα άφησαν προ πολλού πίσω τους.
Καί, ας έρθω στο συγκεκριμένο θέμα του τίτλου μας. Αφορμή η ατάκα της Βουλευτού μας κ. Αγαθοπούλου «κανένας μαθητής δεν είναι δεύτερης διαλογής»
Αυτήν την ατάκα χρησιμοποίησε και το Υπουργείο Παιδείας το 1983 για να προχωρήσει στη συγχώνευση των ολιγοθέσεων Σχολείων της χώρας.
Αναλύοντας τότε, το 1983-86, τους λόγους και τα πλεονεκτήματα που επέβαλαν τις πρώτες και περισσότερες συγχωνεύσεις το ΥΠΕΠΘ δια των εκπροσώπων του (είχα και εγώ αυτήν την τιμή να μετέχω στην προσπάθεια στο νομό Θεσσαλονίκης) χρησιμοποιούσαμε κι εμείς την ατάκα της Βουλευτού μας «δεύτερης διαλογής μαθητές»
Εμείς, λοιπόν, λέγαμε ότι στα ολιγοθέσια σχολεία οι μαθητές δεν είναι δεύτερης διαλογής, αλλά, φοιτώντας σ’ αυτά γίνονται τρίτης και τέταρτης διαλογής, γιατί ήταν υποχρεωμένοι όλοι οι μαθητές να παρακολουθούν πράγματα που ποσώς τους ενδιέφεραν -λόγω της διαφορετικής ηλικίας και του επιπέδου γνώσεων- με αποτέλεσμα να ενοχλείται όλη η τάξη και ο «ταλαίπωρος ήρωας δάσκαλος» να προσπαθεί πολλές φορές μάταια να επικεντρώνεται στους 2 ή 3 μαθητές της μιας τάξης και ταυτόχρονα να αναζητά τρόπους «σιωπηρής !!! απασχόλησης» των υπολοίπων μαθητών-τάξεων.
Ας μου πουν αυτοί που κόπτονται για τη συνέχιση λειτουργίας των ολιγοθέσεων σχολείων, μπήκαν ποτέ σε τάξη 1/θέσιου, 2/έσιου ή ακόμη και 3/θέσιου σχολείου να δουν τί ανυπέρβλητες δυσκολίες αντιμετωπίζουν οι δάσκαλοι σ’ αυτές τις συνδιδασκαλίες; Τι υπεράνθρωπες προσπάθειες καταβάλλουν για να απασχολήσουν δημιουργικά τις συνδιδασκόμενες τάξεις; Συζήτησαν ποτέ με δασκάλους για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και αν μπορούν να βρουν έναν δάσκαλο να υποστηρίζει τη λειτουργία αυτών των σχολείων.
Τα προτερήματα των πολυθέσεων σχολείων είναι τόσα πολλά (μερικά παρέθεσε λίαν επιτυχώς ο δημοσιογράφος κ. Τερζενίδης, αλλά, και κατά καιρούς ανέπτυξε με σαφήνεια ο καθ’ ύλην αρμόδιος Δ/ντής ΠΕ του νομού κ. Ραμπίδης) που θα μπορούσα να απαριθμήσω σωρεία απ αυτά.
Θα πω ένα μόνο κοινότυπο αλλά υγειές:
Θα βρουν συμμαθητές να παίζουν μπάλα στα διαλείμματα κι όχι να παρακαλάνε κάθε φορά να κάτσει τερματοφύλακας ο δάσκαλος για να γίνει παιχνίδι.
Εμείς λέμε: ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΠΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΜΟΡΦΩΣΗ.
Ας αφήσουν οι πολιτικοί μας τη μικροπολιτική και τη μίζερη κομματική αντίληψη για θέματα ευκαιριακής κομματικής εκμετάλλευσης. Ο ΛΑΟΣ μας έπαθε και έμαθε.
Ασχοληθείτε κ. Βουλευτές με τα μεγάλα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και αφήστε την εκπ/ση στους πλέον ειδικούς, στους δασκάλους, που καθημερινά μοχθούν να ανεβάσουν το επίπεδο της εκπ/σης και κατ’ επέκταση του πολυπαθούς και πολλάκις προδομένου Λαού μας κ .Αγαθοπούλου.
Η Τρόικα παραμονεύει! Εκεί έχετε πεδίον δόξης λαμπρόν. Αναδείξτε το!!
PS. Επειδή μ’ αρέσουν οι μικρές ιστοριούλες που «γράφουν Ιστορία» θα παραθέσω ένα περιστατικό κατά την περίοδο των μεγάλων συγχωνεύσεων των σχολείων.
Το έτος 1985 επισκεφθήκαμε μαζί με τον αείμνηστο Παναγιώτη Αποστολίδη Δ/κό Προϊστάμενο 7ου Γραφείου Εκπ/σης Θεσσαλονίκης, και ο υποφαινόμενος ως Σχολικός Σύμβουλος του Γραφείου, το χωριό Ευαγγελίστρια Θεσσαλονίκης, για να συζητήσουμε με τους λίγους γονείς για το κλείσιμο του σχολείου. Οι απόψεις μοιρασμένες ως συνήθως.
Φεύγοντας τελευταίοι οι δυο μας, αφού συζητήσαμε κάποιες λεπτομέρειες με το νεαρό δάσκαλο, και βγαίνοντας από την αυλόπορτα του σχολείου, ακριβώς δίπλα υπήρχε ένα καφενεδάκι με μοναδικό θαμώνα ένα γεροντάκι. Τον καλημερίσαμε και συνεχίσαμε το δρόμο μας. Δεν προλάβαμε να κάνουμε βήμα και η γέρικη φωνή μας σταμάτησε:
«Να εντρέπουστουν: έναν καλημερίαν εδίνανε μας τα μωρά, εκείνο πα θα κόφτετε.»
Δεν σας κρύβω πως ξαφνιαστήκαμε τόσο και ήταν τόσο μεγάλη η συναισθηματική μας φόρτιση, ώστε, πήρε παράταση η λειτουργία του σχολείου για ένα ακόμη χρόνο. Τον επόμενο χρόνο έκλεισε με τη σύμφωνη γνώμη των γονέων.
(Για τους μη Πόντιους τους παραπέμπω στα τμήματα ταχείας εκμάθησης της Ποντιακής Γλώσσας που λειτουργούν στην έδρα του νομού).
