Αυτοί βέβαια δεν είναι σαν και Εμάς. Εμείς σεβόμαστε τον τόπο μας. Δεν βρωμίζουμε τον χώρο με τα  σκουπίδια μας.  (Θα το αποδείξουμε και αυτήν την Πρωτομαγιά που θα αφήσουμε τις εξοχές καθαρότερες από ότι θα τις  βρούμε). Δεν καταλαμβάνουμε  τους δρόμους και δεν εμποδίζουμε τους συμπατριώτες μας να πάνε να δουλέψουν, διότι  καταλαβαίνουμε ότι δεν υπάρχει οικονομική δραστηριότητα με κλειστούς δρόμους και ότι  δεν υπάρχει εμπόριο χωρίς μεταφορές. Δεν απαγορεύουμε την διέλευση των εμπορευμάτων  στο εθνικό δίκτυο ούτε κλείνουμε τα τελωνεία, διότι δεν θέλουμε να καταστρέψουμε τις εξαγωγές της χώρας.
      Ίσως ορισμένοι να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι Ελληνες αγρότες έκλεισαν, και τον φετινό χειμώνα, τους εθνικούς δρόμους. Πλανώνται πλάνην οικτράν διότι καταλήψεις  δρόμων δεν έγιναν ποτέ!  Αυτά τα ψέματα  τα έλεγαν τα «βοθροκάναλα της διαπλοκής» από αντιπολιτευτικό οίστρο. Καμία σοβαρή κυβέρνηση (όπως είναι και η παρούσα) δεν θα επέτρεπε τέτοιες αντεθνικές ενέργειες,  διότι απλούστατα τορπιλίζουν κάθε οικονομική και κοινωνική δραστηριότητα.  Σκεφθείτε το λογικά. Εάν πράγματι υπήρξε παρακώλυση συγκοινωνιών  δεν θα είχε παρέμβει κάποιος εισαγγελέας; Δεν θα είχε δραστηριοποιηθεί κάποιος αστυνομικός διευθυντής; Μάθατε κάτι που δεν το γνωρίζουμε οι υπόλοιποι;  Επομένως είναι σαφές ότι ποτέ δεν διεπράχθησαν  τέτοιας φύσεως αδικήματα!  Εάν παρ΄ όλα αυτά εσείς βρεθήκατε εγκλωβισμένοι μπροστά στα τρακτέρ ή σταματημένοι στα σύνορα, τότε σβήστε τις δυσάρεστες μνήμες από το μυαλό σας και σκεφθείτε το  προοδευτικά: οι λαϊκοί αγώνες αποτελούν την ύψιστη μορφή ταξικής πάλης και κανένας νόμος δεν πρέπει να τους περιορίζει.
     Ούτε και καταλήψεις γυμνασίων λυκείων ΤΕΙ και πανεπιστημίων έγιναν ποτέ διότι ο νόμος που αντιμετώπιζε τις καταλήψεις ως ποινικό αδίκημα ήταν αποτελεσματικός. Ο φόβος της φυλακίσεως απέτρεπε κάθε σκέψη για κατάληψη και όποιος διέπραττε το αδίκημα οδηγείτο με αυτόφωρη διαδικασία στην φυλακή.  Η κοινωνία το έχει προ πολλού εμπεδώσει  ότι χρήσιμο σχολείο είναι μόνο το ανοικτό σχολείο και γι’ αυτό τον λόγο ο νόμος περιέπεσε σε  αχρηστία.  Ο  δε υπουργός παιδείας  αναγκάστηκε να ακυρώσει, προ εβδομάδος, τον άχρηστο αυτό νόμο,  με αποτέλεσμα να μην απειλείται με φυλάκιση όποιος τολμά να καταλάβει σχολικό κτίριο.
    Οι πρόσφυγες έκαναν στάση στην Ελλάδα, όπως κάνουν και τα αποδημητικά πουλιά. Και εγκλωβίστηκαν.   Επιθυμία τους είναι  να συνεχίσουν το ταξίδι.   Οι Έλληνες τους αντιμετωπίσαμε σαν ταλαίπωρους κατατρεγμένους περαστικούς  που είχαν ανάγκη βοηθείας και τους βοηθήσαμε αποτελεσματικά. Άλλος προσέφερε τρόφιμα, άλλος ρούχα, άλλος φάρμακα. Και όσοι δεν προσέφεραν τίποτε τους  αντιμετώπισαν με συμπάθεια. Όμως η επόμενη μέρα μπορεί  να μην είναι τόσο καλή, όσο η  προηγούμενη. Όσοι βοήθησαν τους πρόσφυγες μέχρι σήμερα,  κινδυνεύουν να κουραστούν, να απογοητευτούν ή να μην έχουν τα μέσα για να βοηθήσουν στο μέλλον. Οι δε πρόσφυγες χάνοντας την ελπίδα μίας επικείμενης αναχωρήσεως κινδυνεύουν να αναπτύξουν συμπεριφορά εγκλωβισμένων και απελπισμένων ατόμων.   Η ανάρμοστη διαγωγή κάποιων  εξ αυτών  ήδη  δοκιμάζει τα όρια  ανοχής της ελληνική κοινωνίας και κυρίως των χωριών που γειτνιάζουν με τα στρατόπεδα όπου αυτοί  διαμένουν.
    Η Ελλάδα τι πρέπει να κάνει;  Έχει η χώρα την υποχρέωση να τους συνδράμει και έως πότε;  Προφανώς υπάρχουν διεθνείς συνθήκες (περί ασύλου, περί προσφύγων κλπ) που οφείλουμε να σεβαστούμε. Όμως δεν είμαστε τουριστικό γραφείο που υποσχέθηκε διακοπές με ημιδιατροφή σε κανέναν και επιπλέον δεν τους έδωσε ποτέ η Ελλάδα  την εγγύηση  ότι θα φθάσουν οπωσδήποτε  κάποια ημέρα στην Κεντρική Ευρώπη. Για όσο διάστημα διαμένουν στην Ελλάδα οι ρόλοι πρέπει να είναι ξεκάθαροι: αυτοί είναι οι  φιλοξενούμενοι, εμείς οι οικοδεσπότες. Για την ακρίβεια οικοδεσπότης είναι ο Ελληνικός Στρατός που έχει αναλάβει από την αρχή, με επιτυχία, όλη την ευθύνη για την διαμονή και συντήρηση τους. Δεν επιτρέπεται να διεκδικούν δικαιώματα από μία χώρα που τους φιλοξενεί προσωρινά και πασχίζει για την επιβίωση τους. Εξάλλου κανένας δεν τους αναγκάζει να μείνουν στην Ελλάδα.  Στην Ελλάδα δικαιώματα έχει και διεκδικεί μόνο ο Έλληνας (και ο Ευρωπαίος) πολίτης και υποχρεώσεις έχει το κράτος μόνο απέναντι στον Έλληνα (και στον  Ευρωπαίο) πολίτη.  Ελάχιστη δική τους προσδοκία θα έπρεπε να είναι η  εξασφάλιση στέγης, τροφής και ιατροφαρμακευτικής περιθάλψεως. Ελάχιστη δική μας απαίτηση θα έπρεπε να είναι ο σεβασμός τους  στους νόμους της χώρας μας.  Μπορούμε όμως να έχουμε την απαίτηση  σεβασμού κανόνων σε μία  χώρα που έχει μάθει να ζεί επί δεκαετίες  χωρίς κανόνες;