Δάσκαλοι με ενσυναίσθηση, ευγένεια και θετικό λεξιλόγιο που αγγίζουν τις ψυχές των παιδιών μας και περνούν θετικά μηνύματα, χωρίς ίχνος ακύρωσης, απαξίωσης, προσβολής. Δάσκαλοι που για κάποιον λόγο γίνονται λατρευτοί και πρότυπα για τα παιδιά μας. Δάσκαλοι που με δική τους πρωτοβουλία αποφάσισαν να αποθεώσουν τη διδασκαλία και να την εξελίξουν σε μελωδία. Γιατί η μελωδία έχει αρμονία και η αρμονία, μαγεία.
Πάντα υπάρχει όμως και η άλλη όψη. Έχω ακούσει δασκάλους που πραγματικά με δυσαρέστησε ο λόγος τους. Και ο λόγος κόκκαλα τσακίζει. Και ψυχές τσακίζει και αυτοπεποίθηση και διάθεση για μάθηση. Αλλά προπάντων ψυχές. “ Σήμερα δεν πήγες καλά, ήσουν αφηρημένος” αντί “αύριο με περισσότερη συγκέντρωση, θα τα καταφέρεις θαυμάσια” ή “απροετοίμαστος” αντί “ λίγο παραπάνω ανάγνωση”.
Εκπαιδευτικοί που κάποιες φορές ξεχνούν ότι ο κάθε μαθητής είναι μια ξεχωριστή οντότητα με δική του ψυχοσύνθεση, με δικά του προβλήματα, ανησυχίες, άγχη, με ξεχωριστές δυνατότητες. Εκπαιδευτικοί που εμπνέονται από τη δυνατή κατηγορία μαθητών, αλλά ξεχνούν την ανάγκη που έχουν οι αδύναμοι. Που ξεχνούν να συγκρατήσουν το αυθόρμητο σχόλιο, που μπορεί να ταρακουνήσει μια ευαίσθητη χορδή. Που ο λόγος τους θα φτάσει ως κλάμα και παράπονο στο σπίτι. Ως αντίδραση και άρνηση.
Σαν μητέρα, δυσκολεύομαι πάντα να δικαιολογήσω. Σαν ειδικός όμως, κατανοώ ότι οι δάσκαλοι είναι δάσκαλοι και όχι ψυχολόγοι. Παρόλα αυτά, πρέπει να ενημερώνονται, να εξελίσσονται, να εκπαιδεύονται, να γίνονται καλύτεροι. Γιατί δεν επιτρέπεται να τραυματίζει κάποιος τις παιδικές ψυχές.
Ως γονείς, ας βάλουμε ως προτεραιότητα την ψυχή των παιδιών μας και έπειτα τη γνώση. Ας ανακουφίσουμε τα άγχη τους, που δυστυχώς είναι πολλά από την παιδική ηλικία. Ας απαλύνουμε τα “πρέπει” και ας αφουγκραστούμε τα “θέλω” τους. Ας τους επιβεβαιώσουμε μέσα από τις πράξεις μας ότι τα αγαπάμε ανιδιοτελώς. Ας τα αποδεχτούμε με τις δυνατότητες που έχουν και διαθέτουν. Και ας ελπίσουμε ότι οι συνάδελφοι (ψυχολόγοι) που σύντομα θα απορροφηθούν σε σχολικές μονάδες, θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους...