Η λύση είναι άμεση και απλή: Να πείσουμε αυτούς τους μαθητές ότι μπορούν να πετύχουν! Πώς ; Δίνοντάς τους κίνητρα!
Υπάρχουν 2 κατηγορίες μαθητών: αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν σε μία δραστηριότητα, υπό ορισμένες συνθήκες, επιδείχνοντας ταυτόχρονα μεγαλύτερη επιμονή, υπομονή, προσπάθεια και συγκέντρωση, ζητώντας βοήθεια, εάν συναντήσουν οποιαδήποτε δυσκολία.
 Από την άλλη πλευρά, οι μαθητές που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμησηκαι πιστεύουν ότι δε μπορούν να τα καταφέρουν με κάποια δραστηριότητα, προσπαθούν να ξεφύγουν από το μαθησιακό έργομε κάθε δυνατό τρόπο. Έτσι, φλυαρούν με τους συμμαθητές τους, βαριούνται, χαζεύουν, προκειμένου να φανεί ότι δε τα κατάφεραν επειδή δε προσπάθησαν και όχι επειδή δε μπόρεσαν. Ακόμα όμως και να  ασχοληθούν, θα επιλέξουν τις εύκολες και όχι τις δύσκολες δραστηριότητες, θα επιδείξουν μικρή υπομονή και θα αποδώσουν μικρή αξία στη δραστηριότητα.
Η λύση μπορεί να βρεθεί, εάν ο μαθητής σε κάθε βήμα της διδασκαλίας γεύεται την επιτυχία. Έτσι αρχικά θα πρέπει να θεσπίζονται στόχοι για τους μαθητές που θα είναι συγκεκριμένοι, βραχυπρόθεσμοι και μέτριας δυσκολίας. Κάθε επιτυχία πρέπει να συνοδεύεται  από την αντίστοιχη ποσπάθεια, έτσι ώστε το παιδί να συνδέει πάντα αυτά τα δύο.
Η αξιολόγηση είναι το 2ο στάδιο, σύμφωνα με το οποίο, οι μαθητές πρέπει να πεισθούν, ότι η ικανότητα είναι κάτι που καλλιεργείται. Η σύγκριση πρέπει να γίνει μεταξύ παλαιών και νεότερων εργασιών του μαθητή και όχι μεταξύ μαθητών.
Το 3ο στάδιο είναι ο έπαινος όπου ο δάσκαλος, θα πρέπει με κάθε τρόπο να ενθαρρύνει τους μαθητές του και να δείχνει την πίστη του σ’ αυτούς.
Το 4ο και τελευταίο στάδιο είναι η εκμάθηση στρατηγικών , έτσι ο δάσκαλος πρέπει να καθοδηγεί τον μαθητή με συγκεκριμένα βήματα, μέσω των οποίων ο μαθητής θα φτάσει στη λύση του ζητήματος κάθε φορά.
Ίσως λοιπόν, θα μπορούσαμε να αναθεωρήσουμε ορισμένες από τις αντιλήψεις  μας :
Καλός μαθητής είναι αυτός που τα καταφέρνει στο σχολείο και στα μαθήματα γενικά, αλλά όχι σε βάρος της προσωπικής του ευτυχίας.