Ο Νικοπολιτίδης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον συνοικισμό των Στενημαχιτών. Τους αγάπησε για την ηπιότητα του χαρακτήρα τους και πήρε πολλά από τη γλώσσα και τους ιδιωματισμούς της. Τους θυμάται όλους με τις ιδιαιτερότητές τους και λυπάται, πως ο χρόνος θα σβήσει τις απομένουσες μνήμες, αν δεν καταγραφούν για να δείχνουν την εικόνα της κιλκισιώτικης κοινωνίας, την εποχή που το Κιλκίς του μωσαϊκού των προσφύγων προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό του.
   ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΟΥΝΤΑΣ
   Μια χειμωνιάτικη βραδιά του 1943,  εποχή της Γερμανοβουλγαρικής Κατοχής, ο Αθανάσιος Τσούντας, βρέθηκε στο σπίτι των Νικοπολιτίδη για νυχτέρι. Ο Τσούντας ήταν ο γνωστός φιλόλογος καθηγητής του Γυμνασίου,  γεννημένος στη Στενήμαχο της Βουλγαρίας, για τον οποίο λέχθηκαν πολλά χωρατά από τις στρατιές των μαθητών του, τα περισσότερα θετικά και άλλα όχι. ( Πάντως, προς τιμή του ο Δήμος Κιλκίς, όταν πέθανε το 1948, ονόμασε τον δρόμο που οδηγεί στο Γυμνάσιο, παλαιότερα οδός Γυμνασίου και αργότερα Αγίου Δημητρίου σε οδό Αθανασίου Τσούντα, όπου και το πατρικό του Νικοπολιτίδη, οδός Αθαν. Τσούντα 3, ενώ το 1993 στήθηκε η προτομή του στον αύλειο χώρο του Γυμνασίου, με δαπάνη του Συλλόγου Στενημαχιτών).
    Ο Τσούντας ήταν  και παρέμεινε εργένης. Με τους  Νικοπολιτίδη, διατηρούσε πολύ καλές φιλικές και γειτονικές σχέσεις. Εκείνο το βράδυ, είπαν πολλές και παλιές ιστορίες για πολέμους και πολλά άλλα.
Κάποια στιγμή η μάνα Αγάπη Νικοπολιτίδη (το γένος Κετικίδη), αρχόντισσα οικοδέσποινα, από την πολλή οικειότητα, ρώτησε, διακριτικά, τον Τσούντα:
 -Κύρ Θανάση, γιατί δεν παντρεύεσαι;
-Τι να την κάνω την παντρειά, κυρά – Αγάπη! … Παντρεύκι κι ο Μπογιατζής… Τα βράδια που περνώ έξω από το σπίτι τ’, όλο ακούω να μαλώνει με την γυναίκα τ’ την κυρά Σοφίκα.
 -Να λέει εκείνος, μ’ έφαες, κ’ εκείνη να λέει, συ μ’ έφαες…