Το έπος του ‘40 που γιορτάζουμε και φέτος μου δίνει την ευκαιρία ν' αναφερθώ στην εκδρομή που πραγματοποίησε ο σύλλογός μας, των συνταξιούχων πολιτικών υπαλλήλων του δημοσίου, στην οποία είχα την ευτυχία να συμμετάσχω και να επισκεφτώ τα θρυλικά εκείνα μέρη της Β. Ηπείρου και να περπατήσω στα Ιερά εκείνα χώματα που πότισαν με το αίμα τους τα ηρωικά παιδιά μας.
Μετά τα Ιωάννινα και όσο πλησιάζαμε προς το Καλπάκι, άρχισε η ατμόσφαιρα του λεωφορείου σιγά σιγά να δονείται από αισθήματα πατριωτικής έξαρσης, σ' αυτό συνετέλεσαν και τα τραγούδια της Βέμπω και οι μικροϊστορίες που διηγούνταν ο καθένας μας από τα ακούσματα των πατεράδων μας τα οποία κορυφώθηκαν με την επίσκεψή μας στο μουσείου του Καλπακίου, όπου περιεργαστήκαμε τα πλούσια ιστορικά εκθέματα και παρακολουθήσαμε την αναπαράσταση των άγριων μαχών που εκτυλίχτηκαν στην περιοχή μεταξύ Ελλήνων και Ιταλών.             
Τα συναισθήματα όμως αυτά μεταβλήθηκαν όταν μπήκαμε στην Β. Ήπειρο. Παγωμάρα και θλίψη μας κατέβαλε αντικρίζοντας έρημη και ακαλλιέργητη την κοιλάδα του Αργυρόκαστρου με τα πολυάριθμα πολυβολεία (2.500) μέχρι τους Άγιους Σαράντα. Θα μπορούσαν με τα λεφτά που ξόδεψαν, να φτιάξουν δρόμους φαρδείς και ακίνδυνους.
Φτάνοντας όμως στο χωριό Βουλιαράδες, όπου βρίσκεται το Κοιμητήριο των Ελλήνων πεσόντων ιερή συγκίνηση πλημμύρισε τις καρδιές μας περιδιαβαίνοντάς του διαδρόμου του. Μας εντυπωσίασε η καθαριότητα του κοιμητηρίου, της αυλής του και του μικρού Ναού της Αγ. Σκέπης. Μπήκαμε στο Ναό και κατευθυνθήκαμε με τον π. Νικόλαο, Εφημέριο του διπλανού χωριού Βοδινό, δίπλα στο ηρώο για να κάνουμε ένα τρισάγιο στη μνήμη τους. Διαβάζουμε την επιγραφή και ανατριχιάζουμε από συγκίνηση: «εις οιωνός...» ψάλλοντας το τρισάγιο μια χαρμολύπη πλημμυρίζει τις καρδιές μας και το δάκρυ κυλά ασυγκράτητα, γιατί αξιωθήκαμε να επισκεφτούμε τα θρυλικά αυτά μέρη που έχουμε ακούσει και διαβάσει από τα παιδικά μας χρόνια, να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στους ήρωες, λύπη γιατί κείτονται εκεί μακριά απ' τους δικούς τους μακριά απ' την Ελεύθερη πατρίδα. Μας παρηγορεί όμως το γεγονός ότι τώρα μπορούμε να τους επισκεπτόμαστε και να τους προσφέρουμε τις προσευχές και τις δεήσεις μας. Στο τέλος του νεκρώσιμου τρισάγιου συγκινημένος είπα τα παρακάτω:
Εις την γήν αυτήν η δάφνη δεν ανθίζει
ηρώων στέφει μέτωπα ή μνήματα στολίζει.
Η εκκλησία μας προσφέρει τις ευχές της για σας ηρωικά μας παιδιά. Και υπέρ μακάριας μνήμης και αιωνίου αναπαύσεως σας ολόθερμες προς τον Πλάστη αναπέμπει ικεσίες. Γιατί σεις, βαδίζοντας άφοβα προς το θάνατο και με την εθνική κραυγή
«Ζήτω η αθάνατη και αδούλωτη Ελλάδα μας»
θυσιάστηκε στο βωμό της λευτεριάς.
Γεμάτοι όλοι από αταραξία και απάθεια, αλλά και από στωικότητα και αγάπη προς την πατρίδα που δημιουργεί η Πίστη στο Θεό, γράψατε μια ακόμα χρυσή σελίδα της Εθνικής Αντίστασης και φιλοπατρίας στο πανάκριβο βιβλίο του έθνους μας και αντιμετωπίσατε περιφρονητικά τα μαρτύρια που σας υποβάλουν οι βάρβαροι κατακτητές.
ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΜΑΣ. Είστε από τα φωτεινά αστέρια της Ελλάδας μας αφού, με τη θυσία σας δημιουργήσατε το μόνιμο σελάγισμά σας στον ουρανό της Πατρίδας μας και διασκορπίσατε άπλετο το άδυτο φως που φωτίζει το δρόμο της θυσίας στις επερχόμενες γενιές.
Πλουτίσατε το εθνικό μας μαρτυρολόγιο και τα ολόχρυσα γράμματα των ονομάτων σας, σαν φωτεινοί σηματοδότες διδάσκουν σ' όλη την ανθρωπότητα ότι:
« Ήδυ Εστίν το υπέρ της Πατρίδος θνήσκειν»
Για σας λεβέντες μας, που το άνθος της νιότης σας θερίστηκε από τα ανάλγητα βόλια των κατακτητών, αξίζουν τα θεόπνευστα λόγια του Προφητάνακτα Σολομώντα: «Τελειωθέντες εν ολίγω, επλήρωσαν χρόνους πολλούς».
Δακρύζουμε τη στιγμή αυτή από συγκίνηση και εθνική περηφάνια, γιατί στα πολυβόλα του σιδερόφραχτου κατακτητή τα μόνα ακατανίκητα όπλα που προτάξατε ήταν η ανίκητη αφοσίωσή σας προς το Θεό της δικαιοσύνης και η υπερήφανη ελληνική λεβεντιά σας.
Η πατρίδα μας ποτέ δεν θα λησμονήσει τη θυσία σας. Οι νέες γενιές των Ελλήνων θα επισκέπτονται τους τάφους σας, για να σας ευγνωμονούν και να παραδειγματίζονται. Αυτό κάνουμε κι εμείς σήμερα. Ήρθαμε να σας εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας και ν' αντλήσουμε από σας θάρρος και αισιοδοξία. Μη μας ρωτήσετε τι κάνει η Πατρίδα. Αληθινά ντρεπόμαστε για το κατάντημα της και σας ζητάμε ταπεινά συγγνώμη.
Μας παραδώσατε μια περήφανη και αγέρωχη πατρίδα κι εμείς επηρμένοι από τα αγαθά της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας και μεθυσμένοι από τα υλικά αγαθά τη βυθίζουμε κάθε μέρα στην καταστροφή.
Κατορθώσαμε!!! Αυτούς που σεις ταπεινώσατε να τη χλευάζουν και να την ευτελίζουν. Λοιδορούν και αυτό ακόμα το Ιερό Παγκόσμιο σύμβολο: τον Παρθενώνα μας.
Τώρα κοντά στο θρόνο του Υψίστου που βρίσκεστε δέεσθε για τη μαρτυρική Πατρίδα μας, που εν καιρώ ειρήνης, απειλείται η αξιοπρέπεια της και η υπόστασή της. Νιώθουμε τη δίκαιη αγανάκτηση σας. Αφουγκραζόμαστε τη φωνή σας.
Ουαί τους μητροπολίτες και πατρολοίες.
Ουαί στους λιποτάκτες των Ιερών Καθηκόντων.
Ουαί στους εκμεταλλευτές των ιδανικών της.
Η πατρίδα πρέπει να ζήσει. Η κάθαρση πρέπει να γίνει. Είναι η επιταγή των μυριάδων ηρώων και μαρτύρων μας. Είναι η επιταγή η δική σας που μέσα από τους τάφους σας φωνάζετε: ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ.
«Κύριε ο Θεός ημών δόξη και τιμή εστεφανώσας αυτούς»
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε την όμορφη πόλη της «Πέτρας» Αργυρόκαστρο και περπατήσαμε για λίγο στα καλντερίμια του. Το βράδυ φτάσαμε στους Άγιους Σαράντα που πνίγεται από τα νεοδόμητα ξενοδοχεία το ίδιο και η Χιμάρα και ο Αυλώνας.
Παντού η ίδια συγκίνηση γιατί νιώθεις ότι είσαι στην Ελλάδα, παντού Έλληνες, παντού ακούς ελληνικά. Συζητήσαμε με πολλούς πατριώτες, ακούσαμε τα βάσανα της φτώχιας και τους καημούς τους που κατέληγαν στο μικρό παράνο: «Γιατί απομονώθηκαν απ' την μάνα Ελλάδα».
Ακόμα και τώρα αυτό το παράπονο με συνέχει:
«Γιατί "η πολιτισμένη Ευρώπη" χώρισε από τη μάνα Ελλάδα τα παιδιά της»;
Την απάντηση μας τη δίνει ο Κύριος μας και Θεός μας. Όπου τα συμφέροντα υπερισχύουν της ΑΓΑΠΗΣ. Εκεί η ανθρωποφαγία, εκεί η σκλαβιά, η φτώχια κι η δυστυχία, εκεί «κλαυθμός και οδυρμός πολύς».

Του πατέρα Γεώργιου Αλεβιζάκη - Πρωτοπρεσβύτερου