Πέμπτη, 28 Μαρτίου 2024, 1:08:35 μμ
Κυριακή, 07 Ιανουαρίου 2018 20:37

Τον χειμώνα οι μέρες είναι μικρές (ατώρα τα ημέρας μικρά είναι...)

Του Αναστάσιου Αμανατίδη.

 

Όση ώρα έγραφα για τον μακαρίτη Τάτον (τον ΄΄μπήκα΄΄, της τεχνητής γονιμοποίησης)  και τα Θεοδόσια,  στροβίλαζαν στο μυαλό μου και άλλα αξιομνημόνευτα περιστατικά με πρωταγωνιστές (!) ΄΄αθώους΄΄ καυκάσιους ασθενείς χωρικούς από το ορεινό γεωργοκτηνοτροφικό αυτό χωριό. Αποτελεί απόλαυση η καταγραφή και αναφορά σε αυτά. Μερικά μοιάζουν με τα ποντιακά ανέκδοτα, ή δείχνουν πως γεννιούνται εν πολλοίς αυτά τα ανέκδοτα.


Από τα Θεοδόσια, πρώην Χατζή – Μπαϊράμ,  ήταν ο αδυνατούλης μεσήλικας και ηλιοκαμένος κτηνοτρόφος Γ. Κ., που με επισκέφθηκε στο ιατρείο ένα χειμωνιάτικο πρωινό του 1978, μπορεί να ήταν και το 1979, δεν έχει σημασία,  παραπονούμενος για κατά περιόδους πυρετό, ιδρώτες, πόνους στη μέση και τις αρθρώσεις. Η συμπτωματολογία αυτή παρέπεμπε στη διάγνωση του μελιταίου πυρετού, που ήταν εύκολη και λόγω του επιδημικού κλίματος που έπληττε τους κτηνοτρόφους του νομού και όχι μόνο αυτούς. Απλώς επιβεβαιωνόταν με την αιματολογική εξέταση στην οποία υποβαλλόταν, χωρίς γογγυσμό, ο ασθενής.    
Στην θετική Wrigth, έτσι λέγεται η εξέταση αίματος για επιβεβαίωση του μελιταίου, συνιστούσα, ιδίως επί εντόνων συμπτωμάτων, εισαγωγή στο νοσοκομείο, για μία αρχική επιθετική θεραπεία, η οποία συνεχιζόταν ηπιότερα στο σπίτι, επί ένα μήνα. Συνήθως οι ασθενείς χωρικοί, με τις πολλές αγροτικές τους υποχρεώσεις, ήθελαν να αποφύγουν τον εγκλεισμό στο  νοσοκομείο και προτιμούσαν, αν γίνεται, την θεραπεία στο σπίτι, με την υπόσχεση, ότι θα τηρούν ενήμερο τον γιατρό, περί της πορείας της κατάστασής τους.
Χορηγούσα Στρεπτομυκίνη* ενέσιμη σε μεγάλη δόση επί ένα δεκαήμερο, πρωί – βράδυ, από ένα φιαλίδιο ενδομυικώς και στη συνέχεια μισό φιαλίδιο πρωί – βράδυ επί είκοσι ημέρες, σε συνδυασμό με χάπια τετρακυκλίνης επίσης για ένα μήνα.
Ο νέος μου ασθενής, καυκάσιος, από τα προειρημένα Θεοδόσια, προτίμησε την αγωγή στο σπίτι, υποσχεθείς ότι θα εφαρμόσει την αγωγή με θρησκευτική ευλάβεια. Στάθηκε παλληκαρήσια απέναντι στον πρακτικό νοσοκόμο του χωριού και δέχθηκε χωρίς διαμαρτυρία την πρώτη ένεση στρεπτομυκίνης στον αδύνατο γλουτό του, παρ’ όλο που οι συσπάσεις των μυών του προσώπου του φανέρωναν, πως θα πρέπει να πόνεσε πολύ. Ίσως να έχει βαρύ χέρι ο νοσοκόμος σκέφθηκε.
Όμως το βράδυ πλησίαζε σύντομα και ο πόνος στον γλουτό που κατέβαινε μέχρι κάτω στο πόδι δεν έλεγε να εξαλειφθεί!
Ωστόσο έσφιξε τα δόντια και προχώρησε στην δεύτερη ένεση. Αυτή τη φορά δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα, όχι μόνον από τον πόνο, όσο γιατί το πρωί που δεν θα αργούσε να έρθει, θα υποβαλλόταν στην τρίτη δοκιμασία!
Μια φωτεινή ιδέα διέτρεξε την χωριάτικη καυκάσικη ολοστρόγγυλη σκέψη του.
Υπάρχει λύση στο επώδυνο πρόβλημα, που του προέκυψε με την θεραπεία, που έπρεπε να υποβληθεί. Θα τηλεφωνήσει στου γιατρού και θα την προτείνει. Ο Τάσος ο γιατρός είναι καλός και πονετικός και θα δείξει κατανόηση!
Η συνέχεια στο τηλέφωνο…
Γιατρέ, ο Γ. Κ. με τον μελιταίο από τα Θεοδόσια είμαι. Δε λέγω, τα φάρμακα που εδέκες με, καλά είναι, αλλά εκείνα τ’ ‘αφορισμένα’ τα ενέσεις πολλά άσκεμα πονούνε! Θα λέγω σε κάτ’ και άκ’σον με! Εσύ είπες να εφτάγω δύο ενέσεις την ημέρα, κάθε δώδεκα ώρας, αλλά κι ενούντσες, ατώρα τον χειμώνα τα ημέρας μικρά είναι!  Θέλω να λέγω σε, γίνεται να εφτάγω μίαν την ημέραν!  Ντο λες εσύ; ( Γιατρέ, είμαι ο ασθενής με τον μελιταίο πυρετό, ο Γ. Κ., από τα Θεοδόσια. Θα σε πω κάτι και άκουσέ με: …τα φάρμακα που μου έγραψες και πήρα, φαίνονται καλά, αλλά εκείνες οι ΄΄ευλογημένες΄΄ ενέσεις, με πονούνε πολύ άσχημα! Μου σύστησες δύο ενέσεις την ημέρα, ανά δωδεκάωρο, αλλά δε σκέφτηκες ότι τώρα τον χειμώνα οι μέρες είναι μικρές! Τι θα έλεγες αν κάνω μία την ημέρα;)
Ποίσον όπως θέλ’τς, απάντησα, εσύ ζιατιάν ‘κι είσαι πολλά βαρέα, αλλά σα δέκα ημέρας απάν θα έρθεσαι να ελέπω σε. ( Κάνε όπως καταλαβαίνεις, του απάντησα, άλλωστε εσύ δεν είσαι και βαριά άρρωστος, όμως για καλό σου, θέλω να σε ξαναδώ πως πας, μετά από δέκα ημέρες).
Ευχαριστώ γιατρέ, εγώ για τ’ ατό αγαπώ σε και ‘κι αλλάζω σε με κανείναν άλλον!  ( Σ’ ευχαριστώ γιατρέ μου, γι’ αυτό σ’ αγαπώ και δεν σ’ αλλάζω με κανέναν (γιατρό )…


Για την ιστορία σας λέγω ότι ο φίλος μας ο καυκάσιος Χατση- μπαϊραμλής έγινε καλά και απαλλάχτηκε από τα συμπτώματα του μελιταίου, κάνοντας θεραπεία προσαρμοσμένη στα χρονικά όρια των μικρών  ημερών του χειμώνα…

* Η ανακάλυψη και η εφαρμογή της Στρεπτομυκίνης ως αντιφυματικού φαρμάκου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έσωσε τον κόσμο από την επάρατο μέχρι εκείνη την εποχή Φυματίωση (Φθίση,ΤΒ) Αργότερα αποδείχτηκε αποτελεσματική και στη θεραπέια του Μελιταίου πυρετού. Η ανακάλυψη αποτελεσματικότερων αντιβιοτικών που λαμβάνονται από το στόμα, περιόρισαν πολύ την χρήση της επί των ημερών μας.

 

ΕΝΑ  ΑΝΑ  ΕΞΑΩΡΟ  Ή ΕΞΙ  ΑΝΑ  ΩΡΑ !
Κατά σύμπτωση κι άλλος καυκάσιος από τα Θεοδόσια, μου επισκέφθηκε τις ίδιες ημέρες στο ιατρείο για κάποιο όχι και σοβαρό κρυολόγημα με βήχα και μικρό πυρετό. Αφού βεβαιωθήκαμε ότι δεν είχε άλλα αντικειμενικά ευρήματα, έγραψα μια κοινή συνταγή caps Amoxil 500, 1x4, ανά 6ωρο μία κάψουλα δηλαδή, συνοδεύοντάς τις με αποχρεμπτικό σιρόπι και αντιπυρετικά χάπια. Με χαιρέτησε ικανοποιημένος  και πήρε τον δρόμο για κατ’ οίκον θεραπεία στο χωριό.
Το ίδιο απόγευμα η γνώριμη φωνή του πρωινού μου επισκέπτη στο τηλέφωνο:
Γιατρέ, Τάσο, ο Τάσον ο γιατρόν είσαι; ( Γιατρέ, ο Τάσος ο γιατρός είσαι;)
Ναι, λέγε συμβαίνει κάτι;
Να, εθέλνα να έλεγά σε, με όλον το θάρρος, για τα χάπια, γιαμ ‘κι εδέκανέ με ασά καλά! Επήρα όλια τα κάψουλας και ‘κι εγένουμναι καλά! ( Να γιατρέ ήθελα να σου πω με όλο το θάρρος, για τα χάπια, μήπως δεν μου δώσανε από τα καλά! Αφού να σκεφθείς, πήρα όλες τις κάψουλες και δεν βλέπω να γίνομαι καλά!)
Δεν σε καταλαβαίνω! Μα το πρωί δεν σ’ εξέτασα και σ’ έγραψα την συνταγή; Πότε τέλειωσες δώδεκα κάψουλες σε μισή μέρα;
Υπολόγισον, γιατρέ, έξ κάψουλας την ώραν, σην οδηγίαν απάν(!),  σα τρία ώρας, ευκαιρώθεν το χουτί ους το βράδον!
 (Σκέψου γιατρέ, έξι κάψουλες την ώρα, σύμφωνα με την οδηγία,(!) σε τρεις ώρες άδειασε το κουτί των φαρμάκων ως το βράδυ!)
Έχε χάρη, φίλε μου, που τα αντιβιοτικά είναι αθώα φάρμακα, ακόμη και όταν οι δόσεις είναι κτηνιατρικές! (Το τελευταίο το είπα από μέσα μου.)  Δεν χάλασε ο κόσμος! Τα πήρες μαζωμένα! Η ωφέλειά τους θα έλθει μετά από τρεις ημέρες! Όσες μέρες κάνει να περάσει ένα απλό κρυολόγημα, με ή χωρίς αντιβιοτικά, με μικρές ή μεγάλες δόσεις, είτε ανά εξάωρο μία κάψουλα, είτε έξι κάψουλες την ώρα, σε Ανατολή και Δύση, είτε είσαι Πόντιος και Καυκάσιος, ή και τα δύο μαζί είσαι Ποντοκαυκάσιος από το Χατσή- Μπαϊράμ!
Άϊντε γεια και περαστικά!

 

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ  ΤΟ  ΜΑΥΡΟ  ΧΑΒΙΑΡΙ
…Καλά με εξέτασες γιατρέ, πιο καλά μου τα εξήγησες και κατάλαβα τι έχω, μου έδωσες την συνταγή των φαρμάκων, θα τα παίρνω όπως μου είπες, μόνον ένα πράγμα δεν άκουσα! Την δίαιτα! Ντο πρεπ’ να τρώγω! ( Τι επιτρέπεται να τρώγω).
Ο Κ. Π. από το Χορήγι ήταν σαφής και απαιτητικός. Θα πρέπει να ξέρει τι επιτρέπεται από την ασθένειά του να ρίχνει στο στομάχι του!
Χρόνια πολλά, σχεδόν από αρχής, από τότε που ο άνθρωπος καταφεύγει στην αναζήτηση εξωγενούς θεραπείας όταν δοκιμάζεται η υγεία του, θεωρεί απαραίτητο συμπλήρωμα αυτής, της θεραπείας, ειδικά επιλεγμένη δίαιτα, ορισμένη από τον θεράποντα ιατρό. Πιθανότατα η νοοτροπία αυτή να είχε σχέση με την αδυναμία ικανής και αποτελεσματικής φαρμακευτικής αγωγής. Σήμερα με την πρόοδο της φαρμακολογίας και της καλύτερης γνώσης της παθογένειας των διαφόρων νοσημάτων, σχεδόν έχει καταργηθεί η κλασσική συνοδός εξαντλητική δίαιτα, την οποία μερική τηρούσαν με θρησκευτική ευλάβεια, πιστεύοντας πως αποτελεί βασικό μέρος της ποθητής θεραπείας.   
Τον ξαναείδα από πάνω μέχρι κάτω. Η φτώχεια και η ανέχεια ήταν  φανερά αποτυπωμένη στην εμφάνισή του, στεγνό και στενό, από εβδομάδος να ξυρισθεί ρυτιδιάρικο πρόσωπο, όσο και στην αμφίεσή του.’ Έναν ράμμα να σύρ’ς, δέκα εμπάλια θα ρούζνε’, ( μια κλωστή να τραβήξεις από το ρούχο του, δέκα μπαλώματα θα πέσουν κάτω), όπως θα έλεγε, σε ανάλογη περίπτωση, ο μακαρίτης μπάρμπα – Τήμος, ο πατέρας μου.  
Δίαιτα είπες;
Ναι, θέλω να ξέρω πια φαγητά πρέπει να αποφεύγω!
Επιστράτευσα όλη την σοβαρότητά μου…
Εξόν (εκτός) από το μαύρο χαβιάρι, όλα τα άλλα μπορείς να τα φας!...
Ευχαριστώ γιατρέ, ήθελα να ξέρω, θα κάνω όπως το λες!... Άντε γεια, χαιρετώ σε.
Ο Πόντιος όμως από την Τέρπυλλο, χωρίς να πιάσει το υπονοούμενο, έδειξε όμως κάτι να ήξερε για χαβιάρι. Ίσως η παλλινόστηση από την νότια Ρωσία των γονιών του, πατρίδα του χαβιαριού, κάτι να του άφησε από τις αφηγήσεις τους.
Από δίαιτα γιατρέ, τι πρέπει να αποφεύγω; Εδώ που τα λέμε, ο άνθρωπος πρέπει να είναι ο ίδιος γιατρός του εαυτού του!
…Σωστά, έχεις δίκιο! Εκτός από μαύρο χαβιάρι, όλα τα άλλα μπορείς να τα φας!
Εγώ γιατρέ, ζιατιάν τα’ αλυκωτά ‘κι τρώγατα… (Εγώ γιατρέ ούτως ή άλλως αποφεύγω τα αλμυρά)… Σ’ ευχαριστώ.