Πολλαπλές προσπάθειες έκανα τελευταία για την συγκέντρωση φωτογραφιών κυρίως και πληροφοριών για να ολοκληρώσω τα της εποικιστικής ιστορίας του χωριού μου, του Μαυρονερίου,  μετά την έλευση των προσφύγων.
Φωτογραφίες ατυχώς δεν βρέθηκαν από τα τούρκικα σπίτια που χρησιμοποιήθηκαν από τους Θρακιώτες και πρώτους κατοίκους από το 1914 κυρίως αλλά και Πόντιους, το 1921, που χρησιμοποίησαν τα εναπομείναντα τούρκικα.
Σημαντικότερα τούρκικα κτίρια που χρησιμοποίησαν ως πρώτες κατοικίες οι πρόσφυγες ήταν το διώροφο με ξύλινες κολόνες και δύο ανόδους στον όροφο. Θυμάμαι την εικόνα και την αρχιτεκτονική αξία του αλλά δεν βρήκα φωτογραφία του. Βρισκόταν πίσω από το σημερινό Αγροτικό Ιατρείο. Κατοικήθηκε από τα πρώτα ξαδέλφια Αναστάσιο και τον πρώτο πρόεδρο του χωριού μας Δημήτριο Σαχινίδη.  Διαχωρίστηκε καθ’ ύψος αφήνοντας άνετους χώρους ισογείου και ορόφου για δύο οικογένειες. Το διόροφο των αδελφών Σαββίδη Χαραλάμπους και Αδάμ στο τέλος του χωριού προς Μικρόκαμπο. Στο μέσον του χωριού το σπίτι του Γαβριηλίδη Ιωσήφ. Τα σπίτια από το 1914 των  οικογενειών Ανδρεανίδη
Οι πρόσφυγες βρήκαν ή έκτισαν την πρώτη χαμηλή Εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους στον δρόμο του Σχολείου. Την δεκαετία του -50 έκτισαν την σημερινή εκκλησία στην μεγάλη αλάνα που υπήρχε προπολεμικά στο μέσον του χωριού.
Στην θέση του σημερινού ΚΕΠ υπήρχε διώροφο κτίριο με κυκλικές σκάλες ανόδου. Στέγαζε, το μισό την Κοινότητα και το άλλο μισό τον Σταθμό Χωροφυλακής.
Το Δημοτικό Σχολείο κτίστηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1930. Σήμερα χρησιμοποιείται από τον Πολιτιστικό Σύλλογο. Στην μεγάλη πλατεία που μεγαλώσαμε και έγινε οικόπεδα κτίστηκαν η πρώτη αποθήκη του συνεταιρισμού το 1960 και η δεύτερη το 1977 μαζί με το κτίριο - γραφείο.