Όποια και αν είναι η αλήθεια, ένα πράγμα είναι σίγουρο: αυτή η φυγή των νέων δημιουργεί μια βαθιά πληγή στο σώμα της πατρίδας μας. Σήμερα για τους συγγενείς το παρήγορο στην όλη υπόθεση είναι πως εύκολα και οικονομικά μπορεί κανείς να ταξιδέψει από και προς Ελλάδα. Αυτή την ευκαιρία εκμεταλλευτήκαμε και εμείς για δεύτερη χρονιά και σε δύο ώρες βρεθήκαμε στο αχανές αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης για να περάσουμε τα Χριστούγεννα με τα ξενιτεμένα παιδιά και εγγόνια μας. Στο αεροπλάνο της AEGEAN έβλεπες μόνο χαρούμενα πρόσωπα. Οι περισσότεροι ταξίδευαν για τον ίδιο σκοπό, μεταξύ αυτών και ο σεβάσμιος γέροντας Στυλιανός Κεσίδης από το Βαρθολομιό Φλώρινας. Ο 93χρονος λυράρης της Ευξείνου Λέσχης Φλώρινας θα επισκεφθεί τα παιδιά και τα εγγόνια του που ζουν από το 1990 στο Russelheim. Ο γιος του Νίκος είναι πρόεδρος του ποντιακού συλλόγου «Ο Ξενιτέας». Με τον γιό του Στυλιανό μαθαίνουν στα ελληνόπουλα της πόλης και των άλλων κοντινών συλλόγων τους ποντιακούς χορούς. Τρεις γενιές λυράρηδων της οικογένειας Κεσίδη (Κεσόγλου στα Φάρασσα της Τραπεζούντας) από την ακριτική Φλώρινα βρέθηκαν για λίγες ημέρες και πάλι μαζί και να τραγουδήσουν όλοι μαζί…
Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδα ξένος…
Η παρουσία των Ελλήνων στο Russelsheim αρχίζει να θυμίζει και πάλι την δεκαετία του ’60, νέα μαγαζιά – εστίασης κυρίως – κάνουν την εμφάνιση τους, ο αριθμός των Ελλήνων σήμερα στην πόλη υπολογίζεται γύρο στις 2.500, μεταξύ αυτών και αρκετοί από το Κιλκίς.
Παρακολούθησα την πρόβα των χορευτικών τμημάτων του «Ξενιτέα» Είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των παιδιών, γύρω στα 70 παιδιά από 7 χρονών που συμμετέχουν στα τμήματα, το ίδιο σχεδόν συμβαίνει και στο σύλλογο των Κρητών.
Τμήμα εκμάθησης παραδοσιακών χορών διατηρεί και η Ελληνική κοινότητα της πόλης, στο δε ελληνικό σχολείο είναι εγγεγραμμένα περίπου 200 παιδιά. Από πέρσι οι Έλληνες του Russelsheim και των περιχώρων εκκλησιάζονται πλέον στην ιδιόκτητη εκκλησία τους.
Χριστούγεννα, η εκκλησία «Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού» είναι κατάμεστη από παλιούς και νέους μετανάστες. Όσο και αν προσπάθησε η πολυπολιτισμικότητα και οι αποφάσεις κάποιων κυβερνώντων να ξεριζώσει από την ψυχή των Ελλήνων την Ορθοδοξία και τα Σύμβολα της δεν τα κατάφερε. Είναι βαθιά ριζωμένα στην ψυχή του Έλληνα.
Ήταν συγκινητικό να βλέπεις τις νεαρές μητέρες με τα βλαστάρια τους στο χέρι και στην αγκαλιά να παρακολουθούν με ευλάβεια την Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Συγκίνηση αλλά και χαρά σκόρπισε μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας η χορωδία της εκκλησίας η οποία με επικεφαλής τον πρόεδρο της Ελληνικής κοινότητας Παύλο Κολσουζίδη (από την Ροδόπολη Σερρών) τραγούδησαν Χριστουγεννιάτικα τραγούδια της πατρίδας μας. Παραμονή Χριστουγέννων νέοι και νέες του ποντιακού συλλόγου με ποντιακές φορεσιές και λυράρη τον Στυλιανό Κεσίδη (νεώτερο) τραγούδησαν από σπίτι σε σπίτι το «Χριστός γεννέθεν χαρά στον κόσμο…» στα μέλη του συλλόγου.
Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους και ειδικότερα στα νέα παιδιά, τα οποία δίχως καμία συμπαράσταση από την Ελληνική Πολιτεία, προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν ζωντανή την Μνήμη της Πατρίδας , τα ήθη και έθιμα της. Τους αξίζουν συγχαρητήρια γιατί βρίσκονται σε διαρκή δράση , ως εστία δηλαδή εθνικής προσφοράς και πολιτιστικής δημιουργίας προς όφελος και προβολή της χώρας μας, αλλά και προς όφελος της δικής τους καταξίωσης στη χώρα που εκτός από αυτούς φιλοξενεί σήμερα κόσμο και μετανάστες από άλλες 179 χώρες.
Δυστυχώς οι μετρημένες ημέρες περνούν πάντα πολύ γρήγορα, και ή ώρα του αποχωρισμού είναι για όλους πολύ δύσκολη, ειδικά για τους μικρούς. Μόνη τους παρηγοριά η σκέψη πως το καλοκαίρι θα βρεθούν όλοι μαζί κάτω από τον γαλανό ουρανό της Ελλάδας μας. Παρ’ όλες όμως τις θετικές σκέψεις στο αεροπλάνο της επιστροφής εύκολα διακρίνεις κανείς την κατήφεια στα πρόσωπα αυτών που επιστρέφουν, σε αντίθεση με αυτούς που έρχονται για την Πρωτοχρονιά στην Ελλάδα, και είναι κυρίως νέα παιδιά.
Κάποια στιγμή εκεί ψηλά στα 11.000 πόδια μια ηλικιωμένη κυρία αδιαθέτησε. Στο ερώτημα της αεροσυνοδού αν υπάρχει κανείς κανένας γιατρός, σηκώθηκαν δύο κοπέλες και ένας νεαρός γιατρός (Έλληνες και οι τρεις) τρεις νέοι επιστήμονες που τώρα πια ζουν και εργάζονται στη Γερμανία! Όπως και να το κάνουμε η νέα αυτή μετανάστευση παραμένει ένα στοίχημα για την πατρίδα μας. Μπορεί τώρα να χάνουμε πολύτιμους ανθρώπους, αλλά κάποτε πολλοί απ’ αυτούς θα επιστρέψουν – και η πλειονότητα θέλει να επιστρέψει πριν μεγαλώσουν υπερβολικά τα παιδιά τους. Να ευχηθούμε σ’ αυτά τα παιδιά, τα οποία με δική μας υπαιτιότητα οδηγήθηκαν στα ξένα, να επιστρέψουν σοφότερα και πιο υπεύθυνα από εμάς.
Όταν και όσοι επιστρέψουν σίγουρα θα είναι καλύτεροι πολίτες, και τα όποια χρήσιμα και ωφέλιμα βιώματα από τις χώρες που τους φιλοξενούν να είναι το μέτρο σύγκρισης σε κάθε τους συνδιαλλαγή με το ελληνικό δημόσιο. Να ευχηθούμε λοιπόν και ας ελπίσουμε πως όταν και όσοι επιστρέψουν να φέρουν μαζί με τις αποσκευές τους και κάποια στοιχεία που θα αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα στη χώρα μας. Αλλιώς φοβάμαι πως μετά από κάποια χρόνια κάποιος άλλος θα θυμηθεί τον στίχο του Σεφέρη.
«… Ένας Έλληνας που γυρίζει στον τόπο του πρόκειται να βλαστημήσει…»
Καλή χρονιά στους αναγνώστες μας
Καλή χρονιά στους όπου γης Έλληνες
