Τιμή πάνω απ’ όλα, αυτούς που έχουν στην καρδιά τους, την πιο γλυκιά μάνα όλου του κόσμου, που έχει ατίμητα κάλλη και δεν εξαγοράζονται με όλο το χρυσάφι του κόσμου, όπως εσύ Γρηγόρη. Έδωσε για την πατρίδα του την Κύπρο, ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή, την ίδια του τη ζωή. ( Σημειωτέον πως η Κύπρος μέχρι το 1960 ήταν αποικία των Άγγλων).
Ιδού και η παρακαταθήκη του Γρηγόρη: Είτε ζήσουμε , είτε πεθάνουμε, ένα θα είναι το έπαθλο του αγώνα μας, για νεκρούς και ζώντες. Η ΚΥΠΡΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Ένα άπιαστο όνειρο, που παραμένει στα αζήτητα, τέτοιες προσωπικότητες εκπροσωπούν ήρωες που πολεμούν σαν Έλληνες. Στα 29 του μπήκε στο άλμπουμ των αθανάτων.
Γρηγόρη Αυξεντίου: σε είπαν βομβιστή, σε είπαν τρομοκράτη, όμως σε κανέναν δεν χαρίζεται το σύμβολο της Λευτεριάς, κερδίζεται με αγώνες ή γίνεσαι στάχτη και χάνεσαι μαζί του, όπως εσύ Γρηγόρη. Τότε που μύριζε η ανοιξιάτικη αύρα του καιρού και της πατρίδας σου, μόνο που εσύ δε χάθηκες και κυριαρχείς στις καρδιές μας.
Καθένας που περιγράφει την ιστορία ενός ανθρώπου, σχεδόν πάντα υπερβάλλει, για τον Γρηγόρη ότι και να πούμε δε φθάνει. Ακόμη και οι λέξεις της ελληνικής γλώσσας, της πλουσιότερης του κόσμου, φαντάζουν φτωχές για την απόδοση της αλήθειας.
Χαλκοκαμωμένη και ζηλευτή νήσος της Αφροδίτης, με τα σμαραγδένια παράλιά σου, σκύψε λίγο να δεις τα παιδιά σου κι αν είναι να σε φροντίσουν , θα την κάνουν με καμάρι και υπερηφάνεια αυτήν την χάρη, απ’ τις παρακαταθήκες του Διγενή, του Ευαγόρα, του Αυξεντίου, του Σολομού, του Ισαάκ, του Τάσου Παπαδόπουλου και των άλλων παιδιών σου.
Φτιαγμένη από χαλκό, για να μην σε αλλοιώνουν τα αχαλίνωτα κύματα της Μεσογείου.
Αυτός ο επάρατος ιός της κρίσης χτύπησε παντού και γι αυτό, δεν υπάρχει ανθρώπινη παρουσία, όση θα ‘πρεπε, σε τέτοιες εκδηλώσεις. Χτύπησε οικονομία, πολιτική, ηθική και σχεδόν όλες τις ανθρώπινες φάσεις της ζωής.
Όμως κάτι πρέπει να γίνει, κάτι πρέπει ν’ αλλάξει, αλλιώς τότε η πίκρα για την κυρίαρχη αδικία και την εξαθλίωση, θα αιωρείται για πολλά χρόνια, δίχως απόηχο ελπίδας, πράγμα που απευχόμαστε όλοι. Όμως ουδέν κακό αμιγές καλού. Πιστεύω πως η τέχνη, η πρόοδος και ο πολιτισμός κατ’ επέκταση, είναι τα πρώτα θύματα, αλλά και ο πρώτος παράγοντας, η ελπίδα θα λέγαμε, που ενεργοποιεί ξανά τους ανθρώπους, ανοίγοντας κρυμμένες δικλείδες, που δίνουν ιδέες για να χτίσουν ξανά το μέλλον τους. ΟΙ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΓΕΝΝΟΥΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ.
Όλοι πρέπει να συμβάλλουμε σ’ αυτήν την προσπάθεια, χρειάζεται συστράτευση όλων, δεν περισσεύει κανείς. Συγκροτημένοι και συγκρατημένοι για την Ανατολή νέων και καλών ημερών, να χτίσουμε αν όχι έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, τον καλύτερο, τον αξιότερο. Να χτίσουμε το : ΕΥ ΖΗΝ του Αριστοτέλη.

Υ.Γ.: Ο Γρηγόρης Αυξεντίου υπηρέτησε ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός στα ελληνοσερβικά σύνορα το 1952, στον Ακρίτα Κιλκίς, όπου και το μουσείο του ήρωα. Η ελληνική πολιτεία, έστω και καθυστερημένα, τον προήγαγε στον ύπατο βαθμό του Αντιστράτηγου.
ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ