Στη χώρα μας οι εργαζόμενοι και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες ταλανίζονται από μια βαθιά κρίση με οικονομικά και κυρίως με πολιτικά χαρακτηριστικά.
Οι μέχρι σήμερα ασκούμενες πολιτικές έχουν δημιουργήσει ασφυκτικά αδιέξοδα, με αποτέλεσμα να επιδεινώνεται συνεχώς η θέση του κάθε απλού εργαζόμενου και να καταρρακώνεται η αξιοπρέπεια του κάθε συμπολίτη μας, που αντιμετωπίζει μια παροδική οικονομική δυσκολία.
Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες να ευτελίζονται προσωπικότητες στις αίθουσες των πλειστηριασμών, όπου σχεδόν καθημερινά αλλοτριώνονται τα όνειρα μιας ζωής στο βωμό του ασύδοτου τραπεζικού κέρδους και της άμετρης απληστίας των υπηρετών του.
Σε ημέρες οικονομικής κρίσης θεωρούμε ότι η επέμβαση του Κράτους είναι άκρως επιβεβλημένη με μέτρα που θα εξασφαλίζουν την κοινωνική συνοχή και τον απλό πολίτη από την καταρράκωση και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Δεν διαφωνούμε με την εφαρμογή της νομοθεσίας, αλλά διαφωνούμε με τη λογική που λέει ότι θα πρέπει να αδιαφορούμε για τον ανθρώπινο πόνο. Αναφερόμαστε στα μέτρα κατεδάφισης των αυθαιρέτων κατασκευών, που εφαρμόστηκαν εδώ και αλλού με τα γνωστά αποτελέσματα. Η παραβατικότητα των συμπολιτών μας έφτασε σε αυτά τα υψηλά ποσοστά με την ανοχή της πολιτείας μη εφαρμόζοντας τον νόμο εξ’ αρχής.
Έχουμε την άποψη ότι τα όργανα της συντεταγμένης πολιτείας οφείλουν να προβλέπουν το αδιέξοδο στο οποίο θα περιέλθει ένας πολίτης από την καθυστερημένη εφαρμογή του νόμου και να φροντίζουν έγκαιρα να αντιμετωπίζουν την κάθε παραβατική συμπεριφορά και οπωσδήποτε πριν αυτή λάβει εκρηκτικές χρονικές διαστάσεις, που αυτές με η σειρά τους θα προκαλέσουν την επιβολή μιας δυσβάστακτης ποινής για τον παραβάτη.
Κραυγαλέα περίπτωση η υπόθεση του συμπολίτη μας, Σάββα Μαρκόπουλου, στον οποίον, όπως και σε άλλους, εφαρμόστηκε με μεγάλη καθυστέρηση ο νόμος περί αυθαιρέτων με αποτέλεσμα σήμερα να νοσηλεύεται με βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, το οποίο θα είχε σίγουρα αποφευχθεί αν ο νόμος είχε έγκαιρα εφαρμοσθεί από τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα.
Σε καμία περίπτωση δεν ευλογούμε την παρανομία, αλλά παράλληλα θεωρούμε ότι ένα ευνομούμενο κράτος οφείλει να προλαμβάνει και να προστατεύει τον πολίτη και όχι απλά να τιμωρεί. Κατανοούμε το πρόστιμο μη κατεδάφισης αλλά όχι αυτό της κατασκευής και μάλιστα σε τέτοια υψηλά επίπεδα όταν μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει η ιδία η πολιτεία με τις υπηρεσίες της.
Στην προκειμένη περίπτωση και σε κάθε παρόμοια υπόθεση ζητούμε να εξευρεθεί λύση νόμιμη αλλά και συμβατή με το κοινό αίσθημα περί δικαίου. Πέρα δε από το περί δικαίου αίσθημα η εφαρμογή των νόμων πρέπει να συμπεριλαμβάνει και στοιχεία ηθικής και αλληλεγγύης. Πολύ περισσότερο αυτές τις δύσκολες στιγμές για όλους. Η εισπρακτική λογική για την κάλυψη των ελλειμμάτων αγγίζει τα όρια της απανθρωπιάς.
Το ευχόμαστε και το προσδοκούμε.