Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 7:55:35 πμ
Κυριακή, 02 Οκτωβρίου 2016 10:06

«Να εξαφανιστεί το Συριάκι»!

Ένα μικρό προσφυγάκι από τη Συρία γράφτηκε αυτές τις ημέρες σε Νηπιαγωγείο του νομού μας. Τρισχαριτωμένο το μικρό, με την καρδιά του όμως ραγισμένη και πονεμένη από τα συντρίμμια του πολέμου και της βίαιης ξενιτιάς, βρέθηκε να παίζει μαζί με τα άλλα παιδάκια του νηπιαγωγείου και να επικοινωνεί άριστα με τη γλώσσα του σώματος, με τον τρόπο που μόνο τα παιδιά τούτου του πλανήτη γνωρίζουν.


Κι όμως, υπήρξε μάνα που ενοχλήθηκε από αυτήν την παρουσία του μικρού προσφυγόπουλου και τη συνύπαρξή του με τ’ άλλα παιδιά. Πως μπορεί μια μάνα να τηλεφωνεί στη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και να διαμαρτύρεται γιατί βρέθηκε ένα προσφυγόπουλο στο σχολείο όπου φιλοξενείται και το δικό της παιδί;
Κι όταν από τη Διεύθυνση τη ρώτησαν, τι ακριβώς θέλετε. Η …μάνα αυτή μπόρεσε να ξεστομίσει: «Θέλω να εξαφανίσετε το Συριάκι»!
Κι όταν από το διάλογο κατάλαβε πως είναι τραγικό για την ίδια, και μόνο που σκέφτηκε την «εξαφάνιση» ενός 5χρονου παιδιού, έσπευσε να ξεκαθαρίσει πως, «δεν είναι ρατσίστρια…»!
Δεν είναι τραγικό, σ’ ένα λαό που βίωσε την προσφυγιά και τη μετανάστευση, σε ένα λαό της φιλοξενίας, της αλληλεγγύης και της συνύπαρξης, να υπάρχουν τέτοιες αντιδράσεις και μάλιστα από νέες μητέρες;
Είναι προφανές πως η μάνα αυτή δεν θα ενοχλούνταν αν μαζί με το παιδί της έπαιζε ένα παιδάκι από μια ευρωπαϊκή ή άλλη ανεπτυγμένη χώρα. Ισως να ένιωθε και περήφανη για τη συνύπαρξη του παιδιού της με ένα μικρό από την Αγγλία, τη Γερμανία, την…
Αν δεν υπάρχει ο στοιχειώδης  ανθρωπισμός, ας επικρατήσει τουλάχιστον η απλή λογική.
Η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας σε συνεργασία με τα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας του νομού εξασφαλίζουν, όπως σε όλα τα παιδιά των σχολείων μας, να υπάρχει η κάρτα εμβολίων και το ατομικό δελτίο υγείας για τα προσφυγόπουλα.
Από εκεί και πέρα, από τη συνύπαρξη αυτή όχι μόνο δεν έχουν να χάσουν τα ελληνόπουλα, αλλά σίγουρα θα κερδίσουν.
Από πού λοιπόν προκύπτει αυτός ο φόβος; Προς τι αυτή η αγωνία για τα δικά μας παιδιά;
Μιλάμε για παιδικές ψυχές που βίωσαν τον πόλεμο και τον ξεριζωμό και το μόνο που θέλουν τώρα είναι να πιαστούν με ασφάλεια από κάπου, να νιώσουν πως πατούν στα πόδια τους, να ζήσουν στιγμές ηρεμίας και ανθρωπιάς και να βρουν έναν τόπο για να τον αγαπήσουν, να στήσουν τη ζωή τους και να ριζώσουν.
Ας τους ανοίξουμε τη (χριστιανική) ανθρώπινη αγκαλιά μας.
Κώστας Τερζενίδης