Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 1:31:28 μμ
Σάββατο, 10 Φεβρουαρίου 2018 22:29

Εφυγε απροειδοποίητα ο Ανδρέας Αγτζίδης

Το πρωί της Παρασκευής 9 Φεβρουαρίου έφυγε απροειδοποίητα ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΓΤΖΙΔΗΣ, ο σύζυγος, ο πατέρας και ο παππούς μας.

Ήταν ο αρχαιότερος της δεύτερης γενιάς μιας οικογένειας προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής και των τρομακτικών εξελίξεων που συγκλόνισαν όλη την περίμετρο της Μαύρης Θάλασσας κατά την εποχή εκείνη.

 

Ήταν το μεγαλύτερο παιδί μιας πολυμελούς ποντιακής οικογένειας. Ο πατέρας του Βλάσης είχε γεννηθεί στο Αμιρχάν του Καρς του ρωσικού Καυκάσου και η μητέρα του Αφροδίτη στην Ταρσό της Χερροίανας της Αργυρούπολης του Πόντου.

Γεννήθηκε στο Σταυροχώρι του Κιλκίς το Νοέμβρη του 1926, έζησε πλήρως τα δραματικά γεγονότα εκείνης της εποχής. Το δημοτικό σχολείο το τελείωσε στο Σταυροχώρι. Συνέχισε τις σπουδές του στο γυμνάσιο του Κιλκίς το 1939. Τα χρόνια που ακολούθησαν τη φοίτησή του στο γυμνάσιο ήταν δύσκολα χρόνια, σκληρά, γεμάτα πόνο και δάκρυ.Από τις 28 Οκτωβρίου του 1940 η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι κηρύσσει στην πατρίδα μας τον πόλεμο. Στις 6 Απριλίου μας επιτίθεται η χιτλερική Γερμανία. Ακολουθεί η βαθειά, σκοτεινή νύχτα της Κατοχής. Όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Τότε άρχισε να αναπτύσσεται η αντίσταση κατά των δυνάμεων Κατοχής.... Σ' αυτόν τον ιερό αγώνα για την απελευθέρωση συμμετέχει ολόψυχα και ο Ανδρέας Αγτζίδης μέσα από τις γραμμές της ΕΠΟΝ. Αναλαμβάνει υπεύθυνος των οργανώσεων στα χωριά της περιοχής του. Η αποστολή τους είναι η οργάνωση του ελληνικού λαού στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα και η βοήθεια προς τις ανταρτικές ομάδες που δρούσαν στα Κρούσια και στο Πάϊκο.

Πήρε μέρος στις μαχητικές διαδηλώσεις που έγιναν στο Κιλκίς τον Ιούλιο του ΄43 με σύνθημα "Έξω οι Βούλγαροι απ' τη Μακεδονία" με ένα νεκρό. Για την ίδια υπόθεση στην Αθήνα έγιναν οι μεγάλες αντικατοχικές αντιβουλγαρικές διαδηλώσεις οργανωμένες από το ΕΑΜ με δεκάδες νεκρούς.

Με το τέλος της Κατοχής θα συγκλονιστεί από την ένταση της μάχης του Κιλκίς το Νοέμβριο του 44 μεταξύ των δυνάμεων του ΕΛΑΣ και των δωσιλογικών στρατευμάτων. Έτσι θα επιστρέψει στις σπουδές. Όμως θα υποστεί τη βία του εκδικητικού μετακατοχικού κράτους. 19 χρονών ήταν όταν συνελήφθη και βασανίστηκε άγρια για τη συμμετοχή του στην Αντίσταση. Μια οδυνηρή πράξη που θα την ανακαλεί με ένταση έως το τέλος του.

Θα επιβιώσει από αυτή τη μετακατοχική βία, η οποία σε οικογενειακό επίπεδο σημαδεύτηκε από την άγρια δολοφονία από παρακρατικές ομάδες του νονού του Δημοσθένη Κυριακίδη. Απέφυγε την τελευταία στιγμή τον Εμφύλιο χάρις σε ένα θείο του, αντάρτη στον Δημοκρατικό Στρατό που τον απέτρεψε να ενταχθεί και τον συμβούλεψε να επιστρέψει στις σπουδές του.

Αφού κατάφερε με μυθιστορηματικό τρόπο να του χορηγηθεί "πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων", εισήχθη στην Παιδαγωγική Ακαδημία Θεσσαλονίκης,. Υπήρξε άριστος φοιτητής αλλά και ενεργός στα κοινωνικά δρώμενα. Ανέλαβε εκείνη την εποχή γενικός γραμματέας στη Ένωση Φοιτητών Κυπριακού Αγώνα Βορείου Ελλάδος. Αποφοίτησε το 1950. Μετά το τέλος της στρατιωτικής θητείας διορίζεται δάσκαλος στο χωριό που αγάπησε, στο Σταυροχώρι, παρότι πολλοί τον συμβούλευαν να το αποφύγει λόγω των εντάσεων που υπήρχαν από την εποχή του εμφυλίου. Μόνο στον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του θητείας υπηρέτησε στο Ηλιόλουστο.

Ο ίδιος ήθελε τις γνώσεις του, την αγάπη του, τις δραστηριότητές του να τα διαθέσει στα παιδιά του χωριού του. Έτσι έκανε για 10 ολόκληρα χρόνια. Ανέλαβε μαζί με τον Ιερέα του χωριού και την αμέριστη συμπαράσταση των κατοίκων, πρωτοβουλίες που δικαιώθηκαν για την ανέγερση του νέου ναού του χωριού, όπου βρισκόμαστε σήμερα.

Το 1956 παντρεύτηκε τη συνάδελφό του Εύχαρη Ζαχαριάδου με την οποία έζησε σε πρότυπο οικογενειακό βίο 63 ολόκληρα χρόνια.

Το 1963 μετατέθηκε στην πόλη του Κιλκίς, όπου ασχοληθηκε ενεργά με το διδασκαλικό συνδικαλισμό. Αναδείχθηκε σε πρόεδρο του Διδασκαλικού Συλλόγου Κιλκίς από το 1964 έως και τον Απρίλιο του 1967. Εκτός από τη συμμετοχή του στον ενεργό συνδικαλισμό λάμβανε μέρος σε Παιδαγωγικά Συνέδρια με εισηγήσεις σε διάφορα επιστημονικά και παιδαγωγικά θέματα.

Το πραξικόπημα του Απριλίου του 1967 σταμάτησε αυτή τη δημιουργική πορεία. Η χούντα έπαψε τις εκλεγμένες διοικήσεις και όρισε νέες με δικούς της ανθρώπους.

Ο επόμενος σημαντικός σταθμός στη ζωή τη δικιά του και της οικογένειάς του ήταν η καθοδος στην Αθήνα. Το 1971 επιδίωξε τη μετάθεση στην Αθήνα γιατί το πολιτικό κλίμα στο Κιλκίς ήταν βαρύ και ανυπόφορο. Στην Αθήνα υπηρέτησε σε σχολεία της Καλλιθέας, της Νέας Σμύρνης, της Δάφνης και του Νέου Κόσμου. Μετά τη μεταπολίτευση το 1974 αναμείχθηκε ενεργά στο διδασκαλικό συνδικαλισμό και ανέλαβε την προεδρεία στο Διδασκαλικό Σύλλογο της περιοχής του.

Την περίοδο 1981-82 διορίστηκε προϊστάμενος της δημοτικής εκπαίδευσης στο 70 γραφείο που είχε υπό την εποπτεία του μια μεγάλη εκπαιδευτική περιφέρεια της Αθήνας. Υπήρξε φίλος αλλά και δίκαιος με τους συναδέλφους του της περιφέρειας καθόλη τη διάρκεια της άσκησης των καθηκόντων του. Η προσφορά του στην εκπαίδευση υπήρξε πολύ αξιόλογη. Γι αυτό του απενεμήθηκαν κατά καιρούς από τις προϊστάμενες αρχές έπαινοι, συγχαρητήρια και βραβεύσεις.

Κατά τη διάρκεια των ετών που υπηρετούσε στην Αθήνα, έλαβε την πρωτοβουλία μαζί με άλλους δραστήριους Κιλκισιώτες, της ίδρυσης του Συλλόγου Κιλκισιωτών Αθήνας., του οποίου υπήρξε πρόεδρος για αρκετά χρόνια.

Με την αφυπηρέτησή του επέστρεψε με τη σύζυγο του Εύχαρι στο γενέθλιο τόπο, όπου είχε συστηματική δημόσια παρουσία με δημοσιεύσεις για ιστορικά, εκπαιδευτικά, πολιτικά και εθνικά θέματα. 

Εκτός από τα εκπαιδευτικά και πολιτικά θέματα, το κύριο ιστορικό του ενδιαφέρον υπήρξε η μελέτη της δεκαετίας του '40, της περιόδου της Κατοχής και του Εμφυλίου. Υπήρξε ένας μελετητής και αναλυτής ακριβοδίκαιος. 'Ηδη βρίσκονται υπό έκδοση δύο βιβλία του. Το ένα για τη σκληρή και αιματηρή Μάχη του Κιλκίς της 4ης Νοεμβρίου του 1944 και το άλλο με τα δημοσιευμένα κείμενά του....

Δυστυχώς δεν πρόλαβε να τα δει εκτυπωμένα.

Η τελευταία του δημόσια παρέμβαση ήταν η ομιλία στις 2 Δεκεμβρίου του 2017 στο Κιλκίς, σε μια ιστορική εκδήλωση οργανωμένη από τον Όμιλο Ιστορίας (φωτογραφία)....

Βλάσης Αγτζίδης