«Εξοχότατε κύριε Πρόεδρε της Ελληνικής Δημοκρατίας, Σας καλωσορίζουμε εκ μέρους και των Αδελφών Αρχιερέων. Χριστός Ανέστη!
Καλώς ορίσατε στα υψώματα αυτά που τα ελευθέρωσαν και τα υπερασπίστηκαν ανυποχώρητοι το 1917 οι ήρωες του γειτονικού Ραβινέ, και το 1918 οι ήρωες του Σκρα. Εκπροσωπείτε την πατρίδα μας, ως ύπατος πολιτειακός θεσμός, αλλά και ως προσωπική πολύτιμη συμβολή στην εθνική μας ενότητα. Σας ευχαριστούμε για την σπάνια τιμή, που απηχείται σε όλη την ευλογημένη πατρίδα μας από αυτήν την ιστορική έπαλξη...
Και οι νεκροί, και οι επιζήσαντες, στάθηκαν ήρωες εκείνης της αποτελεσματικής μάχης, πρωταθλητές της σκληρής νίκης! Εκείνοι σήμερα ζούν εν Χριστώ, στην άχραντη αιωνιότητά Του. Εκπροσωπούνται, όμως, σήμερα εδώ από την υψηλή παρουσία της Εξοχότητάς Σας, πρωτίστως. Τιμώνται και από όλους εμάς τους συνέλληνες, οι οποίοι (πρέπει να) στεκόμαστε κληρονόμοι της άλκιμης ζωής τους, με παρόμοια άλκιμο ήθος, ανυποχώρητοι σε όσους ανασπούν την ιστορία και το ήθος της ιστορίας…
Όλες οι αποτιμήσεις εκείνης της θυσίας, προ 100 ετών, ιστορούν μεν τα στρατιωτικά και τα ιστορικά δεδομένα, με την ψυχραιμία της χρονικής απόστασης… αλλά αφήνουν έξω από την εξιστόρηση, την εμπειρία της ακάθεκτης ορμής κάθε στιγμής, κάθε ώρας, των ηρώων μας. Τα δικά μας λόγια είναι “πολύ λίγα” απέναντι στην πολύ μεγάλη τους θυσία. Το κυριολεκτούμενο “ιστορικό μας εθνικό χρέος” (πέρα από τις περιγραφές) είναι να πονέσουμε τον ηρωισμό τους, σαν να ήταν οι άμεσοι γονείς μας, οι πατεράδες και τ᾽ αδέλφια μας, τα παιδιά μας.  Για να σταθούμε “πολλώ κάρρονες” στο σήμερα, και έτσι να το παραδώσουμε στο αύριο.
Σήμερα ζούμε με πρόταγμα τα σχέδια της οικονομικής ανάκαμψης. Παράλληλα όμως στεκόμαστε χωρίς σχεδιασμό εθνικής ανάκαμψης. Ούτε για το μείζον εθνικό μας πρόβλημα, την απειλητική συρρίκνωση του γηγενούς ελληνισμού.
Κατά μια πολύ περίεργη λογική, αυτόν τον σχεδιασμό επίσημα φέρονται να μας τον επέβαλαν η Ευρωπαική Ένωση των αντίπαλων τότε στρατοπέδων (ομιλώ συμβολικά, για τις δύο τάσεις της Ευρωπαικής Ένωσης). Οι δύο φαινόμενες τάσεις μας επέβαλαν σήμερα δεσμεύσεις 99 χρόνων, μιάς εκατονταετίας… Καταφάσκουμε το χρεωστικό σχεδιασμό, εξαναγκασμένοι.
Απειλείται δημογραφικά ο λαός μας, ορφάνεψε κι από στελέχη. Αναγκαστήκαμε να εκποιούμε τα πάντα, από μακρά έλλειψη εθνικού σχεδιασμού, μέχρι τις τωρινές εκποιήσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σαν προβλήματα εθνικής επιβίωσης προτάσσουμε την αλλαγή πατροπαράδοτων κοινωνικών θεσμίων, που εξασφάλιζαν την ιστορική μας συνέχεια σε δυσχειμέρους αιώνες δουλείας και μας ανεδείκνυαν επί αιώνες σπουδαίους.
Το γένος μας (κληρονόμος πολιτισμού αιώνων), πολύ πριν το “διαφωτισμό” του ευρωπαικού 18ου αιώνα παρήγαγε πολιτισμικά και βίωσε την πρώιμη “αναγέννηση” ή καθώς θα λέγαμε σήμερα τον πρώιμο “ευρωπαικό ουμανισμό”. Κι αυτό το ίδιο γένος, με την θεοφώτιστη αγιοσύνη, ανέπνεε και ζούσε ακέραιο χάρη στην Πατερικότητα του Ησυχασμού, με τον εμπειρικό πλούτο της Ορθοδοξίας και της ορθοπραξίας προς την αληθινή θεογνωσία.
Σήμερα, από “χώρα της Φιλοκαλίας” κατά την γαλλική “Le Monde”, και από δομικό συστατικό ταυτότητας της Ευρώπης, διολισθήσαμε σε ακρότητες και εκκεντρικότητες. Ξεθεμελιώνεται συστηματικά η ελληνική οικογένεια. Μεθοδεύεται η εσχατότερη απαρέσκεια στην αληθινή αγωγή και στο ήθος των παιδιών μας. Ωσάν να είναι εξαγώγιμα προιόντα, και όχι οι (δυνάμει) αυριανοί πολιτικοί μας κριτές. Ανασπώμεν τις ρίζες μας, και μεταμοσχεύουμε στο ριζιμιό μας ανίατες καρκινικές καταστάσεις.
Ωσάν να μην μας ενδιαφέρουν πλέον ούτε οι ήρωες του χθες (οι πρόγονοί μας) ούτε και οι ήρωες του αύριο (τα παιδιά μας), που μόνον σαν ήρωες του σήμερα θα μπορούσαμε εμείς να τα εκπαιδεύσουμε, για να δικαιώσουμε την ευθύνη μας από τον έσχατο μέχρι τον πρώτο, απέναντι στις μελλοντικές γενεές. Όμως “χρωστάμε…”, όπως το έλεγε ο Κωστής Παλαμάς! «Χρωστάμε σ᾽ όσους ήρθαν, πέρασαν, θα ᾽ρθουν, θα περάσουν. Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι,   οι νεκροί».
Στο σημερινό ορυμαγδό της εκποίησης, οι ήρωες που τιμούμε γράφουν με αιμάτινη γραφή “Όχι”! “Αέρα” φωνάζουν για κάθε σπιθαμή γης, του Σκρα και της χώρας μας. Για κάθε σπιθαμή φιλότιμου της καρδιάς μας.
Τι θα πεί “φιλότιμο” τόσο λιτά και περίτρανα το είπαν όλοι οι επώνυμοι της φυλής μας. Κι ανάμεσά τους ο νομπελίστας ποιητής Γεώργιος Σεφέρης, αποκρινόμενος στο πείραγμα ξένου διαπρεπούς συνομιλητή: «Μα πιστεύετε σοβαρά –εκπείραζε εκείνος– ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;» Κι ο ποιητής μας ευφυώς: «…όχι… Είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου» (Μερόπη Σπυροπούλου, Οικογένεια ώρα μηδέν, εκδ. Αρχονταρίκι, σ. 131). Δεν είμαστε σίγουροι αν ο συνομιλητής κατενόησε την απάντηση του ποιητή, που εξυμνούσε την Ρωμηοσύνη σαν μητρότητα του “είναί” μας, πριν εισβάλουν στην ευλογημένη κοινωνία μας όχι η προοδευτικότητα, αλλά τα τοξικά ενός δήθεν προοδευτισμού.
Να το συνειδητοποιήσουμε, πως ο σημερινός αγώνας αντοχής και αξιοσύνης της Ρωμηοσύνης (από τη Μακεδονία και τη Θράκη ως την Κρήτη και την Κύπρο) ίσως είναι πιο σκληρός από την ηρωική Μάχη του Σκρα.
Μακάρι (ενωμένοι και γνήσια αλληλέγγυοι) να έχουμε διάρκεια αντοχών δημιουργικής ανάκαμψης. Και προπαντός βαθειά πίστη υπακοής στον Κύριο και Θεό μας. Με τις ευχές των ελευθερωτών μας Αγίων, ωσάν τον άγιο Δημήτριο τον Μυροβλήτη, της Θεσσαλονίκης και εδώ του Σκρα, μαζί με όλους τους αγίους ήρωες της αθάνατης αγάπης του Χριστού για μας.
Και πάλι, καλώς μας ήρθατε. Πολύ μεγάλη μας χαρά και μεγάλη μας τιμή, εξοχότατε κύριε Πρόεδρε.