Λίγα χιλιόμετρα από τον οικισμό του Σκρα και αφού υποστεί κανείς τη βάσανο της κατάβασης (αλλά κυρίως της ανάβασης κατά τη φυγή) προς τη μεγάλη ρεματιά των καταρρακτών, θα βρεθεί μπροστά σε ένα μοναδικό θέαμα. Η φύση είχε πολλά κέφια όταν δημιούργησε την περιοχή αυτή.
Όταν κανείς παίρνει το πέτρινο μονοπάτι και τα σκαλοπάτια για τη ρεματιά ακούει από ψηλά το βουητό του νερού, ένας ακούραστος ντελάλης που σε προσκαλεί στην πολιτεία του νερού. Το μεγάλο ρέμα με το ποτάμι σε υποδέχεται και η ξύλινη γέφυρά του σε οδηγεί στη γη του παραδείσου.
Η βλάστηση οργιάζει. Το πράσινο παντού, με τα πλατάνια, τις οξιές, τους κισσούς και τα αναρριχώμενα να δίνουν την αίσθηση ενός τροπικού δάσους. Τα νερά χύνονται από παντού, κυλούν αλλού ορμητικά κι αλλού πιο ήρεμα.
Στο πρώτο μονοπάτι προς τα αριστερά θα σας βγάλει σε ένα μοναδικό σύμπλεγμα καταρρακτών με τα βράχια να σκεπάζονται από μια καταπράσινη μουσκεμένη «κουρτίνα». Το ξύλινο γεφυράκι του Δασαρχείου σου επιτρέπει να φθάσεις κάτω από το μεγάλο καταρράκτη, σε ένα θέαμα μοναδικό.
Επιστρέφοντας στο κεντρικό μονοπάτι με τη μικρή ανηφοριά θα βρεθείτε σε έναν υδάτινο παράδεισο. Ένα μικρό σύμπλεγμα καταρρακτών δημιουργούν μια μικρή λιμνούλα, τη «Γαλάζια» ή «Σμαραγδένια» λίμνη. Από το γαλάζιο χρώμα των νερών της το όνομα, που οφείλεται σε απολιθωμένους μικροοργανισμούς στον πυθμένα της, κατά πως λένε.
Τα νερά παγωμένα του θανατά! Οι νέοι που τολμούν να βουτήξουν και να παίξουν μ’ αυτά, κάποιοι σε στυλ Ταρζάν από το σχοινί που κρέμεται στο μεγάλο δένδρο της όχθης, δεν το αντέχουν για πολύ. Τους κόβεται η ανάσα ακόμη και τις ζεστές ημέρες του καύσωνα. Γι’ αυτό και περισσότεροι είναι αυτοί που απολαμβάνουν το θέαμα όσων τολμούν να βουτήξουν.
Συνεχίζοντας το μονοπάτι της ανηφοριάς, παράλληλα με το ποταμάκι και κοντά στα 100 μέτρα, ακόμη ένα ξάφνιασμα από τα παιχνίδια της φύσης. Ένα τρίτο σύμπλεγμα καταρρακτών θα σας υποδεχθεί, πλατύ σαν ένα χαμόγελο. Μπροστά τους συναντώ μια παρέα νέων από την Κύπρο που απαθανατίζουν τη στιγμή με μια selfie, μήπως και …φυλακίσουν την ομορφιά και τη μεταφέρουν στη χώρα τους. Οι μικρές σπηλιές πίσω από τους καταρράκτες κρύβουν τα δικά τους μυστικά και το ποταμάκι που κυλά από τα δεξιά τους γίνεται ένας τόπος πρωτότυπης αναρρίχησης και αναζήτησης της κορυφής…
Τα τραπεζοκαθίσματα του Δασαρχείου λιγοστά για τους δεκάδες επισκέπτες. Κάποιοι τολμηροί νέοι κατασκηνώνουν τα σαββατοκύριακα, με τις πολύχρωμες σκηνές τους να τραβούν το μάτι και τη …ζήλια όσων δεν μπορούν να τους ακολουθήσουν στην περιπέτεια.
Το Πάικο έχει τη χάρη του Θεού και μπορεί να μας ξαφνιάζει σε κάθε του γωνιά, με τους παραδοσιακούς και καταπράσινους οικισμούς του, τα ποτάμια και τις λίμνες του, τις οξιές, τις καστανιές και τα πλατάνια του. Γι’ αυτό και οι μοναχοί από τα δυο του μοναστήρια του χαρίζουν καθημερινά τις ψαλμωδίες τους.
Κείμενο-φωτο: Κώστας Τερζενίδης
