Επειδή το θέμα έχει πτυχές που τώρα ακόμα παραμένουν στην αφάνεια κι όταν αναδυθούν, ίσως προκαλέσουν προβλήματα μη διαχειρίσιμα, κρίνουμε σκόπιμο να καταθέσουμε δημόσια τις θέσεις μας και να καλέσουμε σε δημόσια διαβούλευση, πριν ένα σοβαρό θέμα, όπως η εξασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης  στους πρόσφυγες – μετανάστες, εκτραπεί σε δίκη προθέσεων και κυνήγι  μαγισσών.  
Αναμφίβολα η διασφάλιση αξιοπρεπών συνθηκών ζωής στους δυστυχισμένους που ταλαιπωρούνται στην Ειδομένη και στα κέντρα «φιλοξενίας» σε διάφορα σημεία του νομού (Ν. Καβάλα, Χέρσο, βενζινάδικα) συνιστά αξιέπαινο στόχο, όταν μάλιστα δεν επιβαρύνει τον κρατικό ή τους δημοτικούς προϋπολογισμούς.
Αποτελεί όμως προτεραιότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας ή προσφέρει άλλοθι στην κυβέρνηση να επιχειρήσει τη παγίωση  στο νομό ενός  Status που οφείλεται πρωτίστως στη γεωγραφική του θέση;
Να μας συγχωρούν οι επισπεύδοντες  στην αξιοποίηση προγραμμάτων της Ύπατης Αρμοστείας, αλλά έχουμε την ακλόνητη πεποίθηση ότι η πρωτοβουλία τους ενισχύει τη δεύτερη εκδοχή.  
Εξηγούμαστε: Το σχέδιο αυτό της Ύπατης Αρμοστείας μπορεί να εφαρμοστεί αν στο Κιλκίς παραμείνει ένας αριθμός προσφύγων μεταναστών που δεν θα υπερβαίνει τους 1000. Τότε θα είναι απολύτως εύλογο, τουλάχιστον οι οικογένειες με παιδιά, δηλαδή ένας αριθμός  προσφύγων που δεν θα υπερβαίνει τους 200-300  να διαχυθούν σε ενοικιαζόμενα σπίτια σε όλο το νομό. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν σχετικά προγράμματα του ΟΗΕ οφείλουμε να τα εφεύρουμε, διότι έτσι επιτάσσει ο πολιτισμός μας.
Όταν όμως στο νομό και σε κατάσταση συγκοινωνούντων δοχείων ζούν σήμερα περισσότεροι από 20.000 πρόσφυγες μετανάστες, το μόνο και αποκλειστικό μέλημα δημάρχων, βουλευτών, περιφερειαρχών , η μόνη προτεραιότητα είναι η δραστική αποσυμφόρησή του.
Δεν μπορεί το Κιλκίς να αντέξει 20.000 πρόσφυγες που θα επιζητούν πάση θυσία να εξέλθουν παράνομα από την χώρα. Διότι θα καταστεί όλος ο νομός μόνιμη εστία έντασης που κάποια στιγμή θα διαχυθεί και στην τοπική κοινωνία.
Ο νομός και στο προσφυγικό αποδείχτηκε ανοχύρωτος. Χωρίς πολιτική ισχύ ικανή να τον προστατεύσει από την πρωτοφανή αδικία να υφίσταται μόνος αυτός το μισό βάρος της χώρας. Και σε κάθε τέσσερις κατοίκους να αναλογεί ένας πρόσφυγας!
Για να γίνει ψηλαφητή στον καθένα η άνιση και άδικη κατανομή αρκούν τα παρακάτω:
Αν ίσχυε πανελλαδικά η ίδια αναλογία η χώρα  θα φιλοξενούσε 3,5 εκατομμύρια πρόσφυγες. Και κατά νομό:   η  Δράμα 23.000, η Ημαθία 30.000, η Πέλλα 36.000, η Πιερία 30.000, οι Σέρρες πάνω από 50.000 (δεν υπάρχει ούτε ένας, ως γνωστόν),  η Κοζάνη 35.000, η Φλώρινα 15.000, τα Γιάννενα πάνω από 40.000, η Άρτα 20.000, η Λάρισα 60.000, η Καρδίτσα πάνω από 30.000,  η Μαγνησία 40.000, η Βοιωτία πάνω από 25.000, η Εύβοια κοντά 50.000, η Φωκίδα 10.000, η Αχαία πάνω από 70.000, η Αιτωλοακαρνανία 60.000, η Ηλεία πάνω από 40.000, η Αρκαδία κάπου 20.000, η Αργολίδα κοντά 22.000, η Κορινθία πάνω από 30.000, η Λακωνία κοντά 22.000, η Μεσσηνία 40.000 και πάει λέγοντας.
Απλή εφαρμογή της αναλογίας  ¼ (προσφύγων – γηγενών κατοίκων) αποτελεί η παράθεση του παραπάνω πίνακα.
Φαντάζεται κανείς τι θα συνέβαινε αν στην Μεσσηνία  βρισκόταν σήμερα 40.000 πρόσφυγες; Ή στις Σέρρες πάνω από 50.00;
Κι αντί να προσπαθούμε να αναδείξουμε με κάθε τρόπο την πρωτοφανή επιβάρυνση του νομού και να απαιτήσουμε την άρση της άδικης μεταχείρισης, εμείς αναλωνόμαστε σε θεωρητικές προσεγγίσεις περί του ποια είναι η βέλτιστη λύση εντός των ορίων του νομού.
Ξεκάθαρη λοιπόν η θέση μας: Με 20.000 πρόσφυγες δεν υπάρχει βέλτιστη λύση. Και κάθε σκέψη για αξιοποίηση προγραμμάτων της Ύπατης Αρμοστείας  εκ των προτέρων είναι υπονομευμένη, ανεξάρτητα από προθέσεις.
Όσοι λοιπόν στο Κιλκίς εντέλλονται για την προάσπιση των συμφερόντων του ας στρέψουν το ενδιαφέρον τους στο μείζον αίτημα: Την αποσυμφόρησή του σε βαθμό που θα είναι διαχειρίσιμος ο πληθυσμός που θα απομείνει.
Και δυο λόγια για την πολιτική της κυβέρνησης: Είναι καιρός να τελειώνει με τις αυταπάτες της και επί του προσφυγικού. Και να αναθεωρήσει τάχιστα την πολιτική της, πριν διαχυθεί η ένταση στις τοπικές κοινωνίες. Που δεν αντιλαμβάνονται γιατί μένουν στο ακαταδίωκτο ομάδες μεταναστών που επιβάλλουν το δικό τους δίκιο σε βάρος της έννομης τάξης.
Να αναθεωρήσει την πολιτική κατανομής των προσφύγων σε όλη την χώρα και όχι επιβαρύνοντας νομούς – παρίες υπέρ «ιερών αγελάδων» που εξαντλούν την αλληλεγγύη τους με ψηφίσματα και συγκέντρωση τροφίμων και ρούχων, άχρηστων εν πολλοίς.
Να επιταχύνει τη δημιουργία νέων κέντρων φιλοξενίας που κινούνται σε ρυθμούς χελώνας. Κυρίως σε νομούς της ενδοχώρας κι όχι σε αποστάσεις ενός «περιπάτου» από τα σύνορα.
Και τυφλοί διαπιστώνουν σήμερα ότι τα κέντρα φιλοξενίας κοντά στην Ειδομένη λειτουργούν ως συγκοινωνούντα δοχεία με τα συνοριακή ζώνη. Η Ειδομένη εκκενώθηκε ήδη δυο φορές. Τι δηλοί ο μύθος αν όχι την απομάκρυνση των μόνιμων, όπως εξελίσσεται η κατάσταση, κατοίκων της;
Κι κάτι τελευταίο: Η αναθεώρηση της πολιτικής πρωτίστως πρέπει να εμπεριέχει την τύχη των οικονομικών μεταναστών. Όσο η Πολιτεία ανέχεται την παρουσία τους σιωπηρά ή με προσωρινές άδειες, χωρίς έλεγχο, τόσο οι άνθρωποι αυτοί που δεν έχουν καμιά τύχη να εξέλθουν νόμιμα από την χώρα, αφού η Ευρώπη δεν τους θέλει, θα μετατρέπονται σε κινούμενη εστία έντασης και παραβατικότητας.
Χρόνος πάντα υπάρχει για την κυβέρνηση. Αρκεί να απαλλαγεί από τις αυταπάτες της.