Στο προσκήνιο από το βράδυ των εκλογών κυριαρχεί το θέμα των σχέσεών μας με την Ε.Ε κι αν στις διαπραγματεύσεις η νέα κυβέρνηση θα καταφέρει να πείσει τους δανειστές μας ότι διαθέτει σχέδιο εθνικής σωτηρίας , αμοιβαία επωφελές με την Ευρώπη, όπως σε όλους τους τόνους διακηρύσσει ο νέος «τσάρος» της Οικονομίας Βαρουφάκης.
Δηλώσεις αλληλοσυγκρουόμενες ξένων οικονομικών αναλυτών, θεσμικών παραγόντων της ευρωζώνης, ηγετών των κρατών μελών, επιτείνουν την αγωνία καθώς η χώρα μας εξαρτάται ακόμα από τη βοήθεια της Ε.Ε. Κι όσοι αντιτείνουν πως μπορούμε να σταθούμε στα πόδια μας και μένει να αξιοποιήσουμε παραγωγικά τα πλεονάσματα που η απελθούσα κυβέρνηση προόριζε για να εξοφλήσει τους δανειστές, θα βρεθούν σύντομα ενώπιον οδυνηρών εκπλήξεων. Για δυο βασικούς λόγους: Πρώτον τα πλεονάσματα αντλήθηκαν από τη «βάρβαρη» φοροεπιδρομή, όπως την χαρακτήριζαν εν πολλοίς δικαίως, της κυβέρνησης Σαμαρά- Βενιζέλου. Επομένως αν θέλουν να συνεχιστούν πρέπει να βρουν τα ισοδύναμα φορολογικά έσοδα από άλλες πηγές. Και δεύτερον: Ήδη εξαερώθηκαν με τις πρώτες εξαγγελίες.
Τολμώ να κάνω μια πρόβλεψη: Η διαπραγμάτευση με την Ευρώπη θα πάει καλά. Θα περάσει από διάφορες φάσεις μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, αλλά συμφωνία θα υπάρξει. Κανείς δεν θέλει ούτε στην Ευρώπη τη σύγκρουση ιδιαίτερα ενόψει της πίεσης που ασκούν χώρες ισχυρές αλλά με παρόμοια της Ελλάδας προβλήματα χρέους (Γαλλία, Ιταλία …) Ήδη η απόφαση Ντράγκι για την ποσοτική χαλάρωση προοιωνίζεται αργή, αλλά σταθερή αλλαγή προσανατολισμού της ευρωπαϊκής οικονομίας.
Με ή χωρίς πολλές δυσκολίες η συμφωνία της κυβέρνησης με την Ευρώπη θα επιτευχθεί. Αλλά τότε θα προκύψει το μεγάλο στοίχημα για την κυβέρνηση. Αφού θα αναμετρηθεί με την αξιοπιστία των εξαγγελιών της. Από το Φθινόπωρο θα πρέπει να καταρτίσει τον προϋπολογισμό του 2016. Τότε λοιπόν θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τις προγραμματικές διακηρύξεις της περί φορολόγησης του μεγάλου πλούτου, της καταπολέμησης του λαθρεμπορίου και της αύξησης της φορολογητέας ύλης ώστε αφενός να ελαφρύνει τα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα που υπέστησαν τα οριζόντια μέτρα των Παπανδρέου και Σαμαρά – Βενιζέλου, ταυτόχρονα να αυξήσει τις δαπάνες με τις εξαγγελίες της (προσλήψεις απολυθέντων, 13ος μισθός, αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης κ.ο.κ) και αφετέρου να μην χρειαστεί νέα δανεικά ώστε να καταρτίσει οπωσδήποτε ισοσκελισμένο προϋπολογισμό.
Είναι το στοίχημα που έχασε ο Παπανδρέου στις αρχές της κρίσης, όταν υπήρχαν λεφτά, αλλά εν τω μεταξύ και σταδιακά πέταξαν σε ξένες τράπεζες, αφού και τότε οι υπουργοί συναγωνίζονταν σε δηλώσεις καταδίκης του καραμανλικής περιόδου και δεν έβλεπαν τα δις των φοροφυγάδων που μετακόμιζαν σε Λουξεμβούργο, Ελβετία, Γερμανία για να μην φορολογηθούν. Όπερ και πέτυχαν.
Σήμερα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλη ιστορική ευκαιρία, αλλά δυστυχώς ελάχιστο χρόνο. Αν κατορθώσει να μαζέψει το χρήμα όσων έκαναν το μεγάλο κομπόδεμα χωρίς να πληρώνουν φόρους επί χρόνια, αν αξιοποιήσει το θεσμικό πλαίσιο που της επιτρέπει να έχει πρόσβαση στις καταθέσεις Ελλήνων όπου γης, και εφαρμόζοντας το πόθε έσχες γεμίσει τα κρατικά ταμεία, αν καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή που και τώρα καλά κρατεί, αν πατάξει τη διαφθορά που στερεί πόρους δισεκατομμυρίων – οι προμήθειες έχουν τώρα λιγότερο λίπος, αλλά και πάλι υπολογίζεται σε μεγάλα ποσά- αν…
Αν πράξει όλα ετούτα και όσα ακόμα οι σοφότεροι του οικονομικού της επιτελείου επεξεργάστηκαν τότε το κέρδος για την χώρα θα είναι τεράστιο. Αλλά αν πράξει όλα ετούτα πολλοί εξ όσων διακαώς ψήφισαν τη νέα κυβέρνηση θα βρεθούν απέναντί της. Διότι θα αποδειχθεί πως η φοροδιαφυγή είναι εθνικό σπορ που δεν αφορά μόνο δέκα, χίλιους ή 50.000 πολίτες. Αλλά ένα μεγάλο στρώμα μη μισθωτών – συνταξιούχων που θεωρεί κεκτημένο δικαίωμα να απολαμβάνει υπηρεσίες από το κράτος, αλλά να μην εισφέρει στα δημόσια βάρη κατά το αναλογούν στο εισόδημά του μέρος.
Τότε, προς το τέλος του έτους, θα είναι η στιγμή της αλήθειας. Θα έχουν παρέλθει οι μέρες της ευφορίας. Και θα πλησιάζει η ώρα της Εφορίας.
Αν τα καταφέρει θα πετύχει και κάτι παράδοξο σε πρώτη ανάγνωση: Θα είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς που θα πετύχει το ακατόρθωτο από τις κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων. Να εμπεδώσει έναν καπιταλισμό, όπως ισχύει σε κάθε χώρα του ανεπτυγμένου κόσμου.