Τίποτα δεν είναι εντελώς ίδιο, ούτε με το όμοιό του. Και στις συνώνυμες λέξεις υπάρχει αισθητή διαφορά.
Υπό το πρίσμα, λοιπόν, του κορονοϊού που απειλεί στις ημέρες μας με θάνατο, όλη τη γη, αποδεικνύεται πόσο ανίσχυρος, πόσο πιο μικρός κι από το μικρόβιο, πόσο πιο τρωτός κι ανοχύρωτος είναι ο άνθρωπος, μιας κι ως τώρα νικητής είναι ο ιός. Επομένως τα ερωτήματα που πρέπει να αναλογιστούμε τη στιγμή αυτή είναι κατά κύριο λόγο τα παρακάτω:
Αν το κέρδος είναι πιο σημαντικό κι από τη ζωή; Αν η Δημόσια υγεία είναι πάνω από την όποια κερδοφορία; Αν σε μια σύγχρονη κοινωνία είναι η επικοινωνία σημαντικότερη κι από τη δημοκρατία; Αν μια Πολιτεία οχυρώνεται καλύτερα σε «άρρωστους» καιρούς με γιατρούς ή με συνοριακούς;
Να ζυγίσουμε την πραγματικότητα που ζούμε στη ζυγαριά της λογικής και να δούμε: Αν ήταν καλύτερη πολιτική αυτή που διόρισε γιατρούς και στελέχωσε νοσοκομεία ή αν ήταν αυτή που απείλησε κι απέλυσε γιατρούς θεωρώντας πως δεν είναι υποχρεωτικό η Υγεία να είναι Δημόσια και πως αν χρειαστεί θα κλείσει τα νοσοκομεία;
Για άλλη μια φορά ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδειξε ότι θέτει το επικοινωνιακό θέμα πάνω από το κοινωνικό. Αντί να δώσει χρήματα στην Υγεία, που είναι τόσο αναγκαία τώρα, έδωσε 11.500.000 στον προσκείμενο σ’ αυτόν Τύπο, όχι μόνο για να μην του ασκεί κριτική για ελλείψεις, παραλείψεις κι απολύσεις προσωπικού από το χώρο της Υγείας, αλλά και να του πλέκει καθημερινά το εγκώμιο.
Ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία δεν υπήρξε τόση αγαστή συνεργασία ανάμεσα σε κυβέρνηση και ΜΜΕ. Ποτέ άλλοτε δεν έγραφαν όλες σχεδόν οι εφημερίδες τα ίδια περίπου. Ποτέ άλλοτε ο Τύπος δεν ήταν στο σύνολό του σχεδόν τόσο εγκωμιαστικός της εξουσίας.
Ποτέ άλλοτε δεν κατείχαν τόσο ολίγοι και ολίγιστοι ταυτοχρόνως, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ. Δεν υπάρχει πια διαφορετική άποψη. Όλα «αντιγραφή κι επικόλληση» είναι. Ό,τι και να διαβάσεις απηχεί την ίδια άποψη, με εξαίρεση κάποια έντυπα, που όμως εξαιρούνται αυτά από την επιδότηση των 11.5000.000 ευρώ.
Οι πιο πολλοί που κατέχουν τα ΜΜΕ, δεν έχουν σχέση με την είδηση και την αλήθεια. Απλά την εμπορεύονται και την χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Έχουν όμως σχέση με τη κατασκευασμένη αλήθεια. Αυτήν που παραπλανεί τον θεατή, παραπληροφορεί τον αναγνώστη και που πλάθει μιαν αιθαιροβαμονική πραγματικότητα.
Πέθανε η πλουραλιστική ενημέρωση του Τύπου, πέθανε η διεκδικητική του αποστολή, πέθανε και η κριτική που ασκούσε στην κυβερνητική πολιτική.
Η Τέταρτη εξουσία αποδεικνύεται τώρα πόσο πιο ισχυρή είναι από τις άλλες. Αυτή κρίνει και κατακρίνει τις άλλες τρεις. Αυτή προβάλει ή αποβάλλει πρόσωπα από οθόνες και σελίδες. Αυτή ελέγχει την πολιτική και τη δικαιοσύνη, ακόμα κι όταν η ίδια παρανομεί. Είναι ο σύγχρονος παραχαράκτης της δημοκρατίας. Ο «θεός-κριτής» επί της γης.
«Πέθανε ο Θεός», λέει ο Νίτσε. Πέθανε μαζί του και ο Τύπος. Αυτός που παρουσίαζε τα γεγονότα στην αληθινή κι αμερόληπτη τους διάσταση. Που έγραφε και περιέγραφε την πραγματικότητα σωστά. Που στήριζε ιδανικά και αγωνιζόταν γι’ αυτά.
Πέθανε ο Τύπος που έδινε πνοή και όραμα στο αύριο. Κάθε γνώμη, του κάθε εντύπου έχει τώρα το χρώμα της προπαγανδιστικής του αποστολής, και αποκομίζει οφέλη διαστρεβλώνοντας, αλλάζοντας και καλύπτοντας την αλήθεια.
Ακούσατε, είδατε ή διαβάσατε καμία κριτική τούτες τις μέρες εναντίον όσων προωθούσαν το ιδιωτικό και νεοφιλελεύθερο μοντέλο στη δημόσια Υγεία; Έγινε καμία σοβαρή κριτική για τις τρομαχτικές ελλείψεις υλικού που υπάρχει στα δημόσια νοσοκομεία; Αφήσανε ποτέ τα ιδιωτικά ΜΜΕ να ακουστούν οι διαφορετικές φωνές, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της δημόσιας ΕΡΤ;
Ακούσατε, είδατε ή διαβάσατε τίποτα για εκείνους που προπαγάνδιζαν επί χρόνια για έναν «μικρότερο δημόσιο τομέα», προεξάρχοντος του ιδίου του πρωθυπουργού, που ειρήσθω εν παρόδω, όλη του η οικογένεια ζει κι απομυζεί το δημόσιο, που κατά τ’ άλλα το απεχθάνεται;
Η Omaira Gill που ζει χρόνια στην Ελλάδα και συνεργάζεται και με ξένα Μέσα, όπως τον Guardian και τη Washington Post έγραψε προχθές στο τουίτερ της: «τα κρατικά ελληνικά κανάλια τείνουν να κόβουν με συνοπτικές διαδικασίες όποιους εργαζόμενους στο ΕΣΥ βγαίνουν να κάνουν σχόλιο και αρχίζουν να παραπονιούνται για τις συνθήκες που επικρατούν στα νοσοκομεία...».
Η υπεράνθρωπη προσπάθεια που γίνεται στις μέρες μας για την αναχαίτιση του κορονοϊού, δεν θα πιστωθεί σε καμία (ακρο)δεξιά κυβέρνηση Βορίδηδων, Πλεύρηδων και αδώνιδων.
Η θυσία του νοσηλευτικού προσωπικού στα δημόσια νοσοκομεία δεν θα πιστωθεί στους πολιτικούς που δεν ήθελαν προσλήψεις στη Δημόσια Υγεία. Θα πιστωθεί σε γιατρούς, σε νοσηλευτές και σ’ όλους τους εργαζόμενους Έλληνες, από υπαλλήλους πολυκαταστημάτων έως και νταλικέρηδες που πηγαίνουν σε ξένες χώρες, κάτω από δύσκολες συνθήκες, για να έχει ο Έλληνας τροφή.
