Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024, 8:33:28 πμ
Παρασκευή, 16 Ιανουαρίου 2015 21:36

Το χρέος και το…χρέος

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η καπιταλιστική κρίση, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του συστήματος προκειμένου να κρύψουν αυτό το γεγονός, να κρύψουν τις βαθύτερης αιτίες της κρίσης του καπιταλισμού, έκαναν λόγο «για κρίση χρέους».
Το ζήτημα του κρατικού χρέους, ο τρόπος της αποπληρωμής του, η βιωσιμότητά του, επανέρχονται αυτές τις μέρες, προεκλογικά, στο προσκήνιο.
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ παρά τις μεταξύ τους κόντρες γύρω από τη «διαχείριση» του ελληνικού κρατικού χρέους, συμπλέουν στη στρατηγική κατεύθυνση των «δεσμεύσεων» που έχουν αναληφθεί στο πλαίσιο της ίδιας της ΕΕ, των μνημονίων διαρκείας που θα ισχύουν και για την «επόμενη μέρα», ανεξάρτητα από τη μορφή της χρηματοδοτικής στήριξης και των δανειακών συμβάσεων.


Για να δούμε (πάλι) κάποιες απλές αλήθειες για το χρέος:
Ένα πρώτο: το χρέος δημιουργήθηκε από τα δάνεια (δανεικά και αγύριστα συνήθως) για επιχορηγήσεις των επιχειρήσεων καθώς και για τη δημιουργία τέτοιου κρατικού μηχανισμού που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους,  για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τη συμμετοχή του ελληνικο0ύ στρατού στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, γιγαντώθηκε από τη συμμετοχή της χώρας  στην ΕΕ με τη διάλυση της παραγωγικής βάσης της χώρας μας με αποτέλεσμα την μείωση των εξαγωγών και την αλματώδη αύξηση των εισαγωγών ακόμη και σε προιόντα που μπορούσε να παράγει η χώρα μας. Δεν έγινε για παροχές στο λαό όπως του λένε για τον ενοχοποιήσουν και να του φορτώσουν το χρέος.
Δεύτερο: ο ελληνικός λαός από τον ιδρώτα του δίνει τα χρήματα που απαιτούνται για την αποπληρωμή του χρέους και όχι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι ενώ παράλληλα στο όνομα της λεγόμενης δημοσιονομικής σταθερότητας, δηλαδή πόσο πρέπει να είναι το όριο του χρέους κάθε κράτους-μέλους φορτώνονται στους εργαζόμενους νέα βάρη με περικοπές σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, μισθούς, συντάξεις κ.λ.π.
Χρέος μας είναι να μην αναγνωρίσουμε το Δημόσιο χρέος, να απαιτήσουμε την μονομερή διαγραφή του με αποδέσμευση από αυτή την ΕΕ του κεφαλαίου, να απαιτήσουμε τη χάραξη μια διαφορετικής πολιτικής με κοινωνικοποίηση του πλούτου με τον λαό στο τιμόνι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας να πάρει ο λαός στα χέρια του τις παραγωγικές και αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει η χώρα. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος. Απαιτεί αλλαγή συσχετισμών δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα και σκληρούς αγώνες. Όμως είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε διέξοδο. Η αρχή μπορεί να γίνει στις προσεχείς εκλογές με την αποδοκιμασία όλων των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, της Ευρωλαγνίας, των μνημονίων παράλληλα με την σημαντική ενίσχυση του ΚΚΕ. Το δυνάμωμά του και στις εκλογές μπορεί να βάλει εμπόδια στη σημερινή πολιτική, να διεκδικήσει μέτρα ανακούφισης για τη λαϊκή οικογένεια που υποφέρει, πάνω απ' όλα να ανοίξει το δρόμο για μία ριζικά διαφορετική προοπτική. Σ' αυτόν τον αγώνα δρόμου πορευόμαστε, γι' αυτόν τον αγώνα ισχύει για όλους μας το «λάβετε θέσεις»...